Snap
  • Nieuws
  • nieuws
  • politie
  • telefoneren
  • bos
  • Broer
  • belangrijk

#27 Belangrijk nieuws

Mijn gevoel klopte wel, maar het klopte maar voor een deel. Het duurde inderdaad lang, maar die eerste date kwam er toch echt en daar was ik erg blij mee.

Enigszins gefrustreerd blader ik verder door het dagboek, maar ik kom het niet tegen van die date. In plaats daarvan kom ik bijna aan het eind van het dagboek een andere belangrijke gebeurtenis tegen.

Het was een maandag aan het eind van november. Buiten was het erg koud. Zo koud dat je het bijna winter kon noemen. Het vroor flink, maar het had nog niet gesneeuwd. Ik kwam net terug van college en opende de deur van het studentenhuis. Ik liep gelijk de trap op naar boven om naar mijn kamer te gaan. Ik wilde mijn college boeken opruimen. Anita stond mij op te wachten voor mijn kamer. "Mam belde mij dat de politie, waar jullie geweest zijn, contact heeft gehad met haar over…….," Nog voordat Anita haar zin af kon maken ging de deur van Marijn’s kamer ineens open. "Zullen we dat in je kamer bespreken?" Ik keek haar verschrikt aan. "Niks ernstigs hoop ik?" vroeg ik. "Nee, dat valt best mee, maar het is wel voor jou belangrijk wat zij niet hoeft te weten." fluisterde ze. Samen liepen we mijn kamer in. Ik ruimde mijn boeken op die ik niet meer nodig was voor mijn huiswerk. De boeken voor mijn huiswerk legde ik op mijn bureau. Daarna hing ik mijn jas aan het haakje aan mijn deur. Anita ging ondertussen op mijn bed zitten. "Vertel, waarom heeft de politie contact gehad met je moeder? Was het rechercheur van Gijssel?" vroeg ik terwijl ik naar haar toe liep. Anita keek heel serieus. Haar blik maakte mij onzeker en even ging er een koude rilling over mijn rug. "Nee, het was niet van Gijssel, maar een mannelijke collega van hem. De naam heeft mijn moeder niet onthouden. Mijn moeder kon mij niet veel vertellen waar het precies over gaat, maar het gaat in elk geval over je ouders. Er zijn wat ontwikkelingen. Ze vertelde dat de politie op zoek is naar jou en Dennis. Ze willen met jullie praten over die ontwikkelingen. Alleen konden zij jullie niet vinden." "Hoezo, ze kunnen ons niet vinden?" vroeg ik argwanend. Ik ging naast Anita op mijn bed zitten. "Ze kunnen toch allerlei wegen bewandelen om ons te vinden? We hebben er geen geheim van gemaakt waar we nu wonen. Oké, we hebben het misschien niet aan ze verteld. Dat kan niet de reden zijn dat ze ons niet kunnen vinden." Anita haalde haar schouders op. "Ik snap het ook niet. Mam heeft ook gelijk doorgegeven waar jullie wonen, maar de politie wil dat jullie zelf contact met ze opnemen, zei mam. Hier heb ik het telefoonnummer van de politie waar ze rechtstreeks op te bereiken zijn. Dat telefoonnummer kreeg mam van die collega van Van Gijssel door om het aan jou en Dennis door te kunnen geven." Anita overhandigde mij een klein papiertje waarop ze het telefoonnummer had geschreven. "Wat voor ontwikkelingen zouden dat kunnen zijn?" vroeg ik mij hardop af. "Dat heb ik ook aan mam gevraagd, maar de politie wou daarover niks tegen mijn moeder zeggen. De politie wil het daar alleen maar met jullie over hebben. Dus ik denk dat je maar beter contact met de politie op kunt nemen." "Ik zal het met Dennis gaan overleggen wat we het beste kunnen doen. Ik weet namelijk niet of hij erop zit te wachten momenteel. Naja, ik bel hem gewoon." "Hoe denk je er zelf over dan?" "Ik vind het lastig. Ik zit midden in mijn studie, maar toch denk ik dat wij het wel moeten doen. Misschien is er wat meer bekend over de dader. Dat hoop ik tenminste, maar het kan net zo goed iets anders zijn. Vind jij dat ik die ene brief moet laten zien?" "Bedoel je die brief van je ouders die je mij liet lezen?" Ik knikte. "Heb je die tweede brief al gelezen?" "Nee, nog niet. Ik heb de moed nog niet gehad om die brief te lezen." "Dan zou ik daar nog even mee wachten. Ik denk dat er namelijk belangrijke informatie in die brief staat die de politie nog niet mag weten voordat jullie weten wat die informatie is." gaf Anita aan. "Pas als jullie weten wat er in die brief staat zou ik met die eerste brief naar de politie gaan." "Oké, je zal wel gelijk hebben. Ik bel Dennis straks wel en overleg met hem wie contact opneemt met de politie." "Ik hoop dat het goed nieuws is voor jullie." "Ik ook." zuchtte ik. "Als je het goed vind ga ik naar mijn kamer om wat aan mijn huiswerk te gaan doen." gaf Anita aan. "Prima, ik ga ook wat aan mijn huiswerk doen." zei ik en even later was Anita uit mijn kamer gelopen.

Vol goede moed begon ik die middag aan mijn huiswerk. Ik wilde het af hebben voordat het etenstijd was. Helaas had ik moeite om me te concentreren en kreeg ik mijn huiswerk niet af voor etenstijd. Het idee dat de politie contact met ons wilde spookte de hele tijd door mijn hoofd. Ongeveer een uur voor etenstijd besloot ik Dennis te bellen met mijn mobiel. Maar voordat ik dat deed pakte ik mijn jas van het haakje af, deed mijn mobiel en het papiertje met het telefoonnummer van de politie in een van de jaszakken en terwijl ik mijn kamer verliet trok ik mijn jas aan. Ik wilde even stukje gaan wandelen. In het halletje beneden luisterde ik aandachtig of er iemand aankwam. Ik hoorde voetstappen vanachter de woonkamerdeur aan komen lopen. Vlug ritste ik mijn jas dicht en liep snel naar buiten hopende dat niemand achter mij aan kwam. Gelukkig was dit niet zo. Ook al keek ik nog om, ik had geen idee wie ik achter de woonkamerdeur had gehoord. Met een flink tempo liep ik weg van het studentenhuis. Ik had al bedacht waar ik heen wou om uit het zicht te zijn van het studentenhuis. Vlakbij was een klein bos. Een bos midden in de drukke studentenwijk van de stad. Tenminste, zo noemde ik die wijk. In dat bos kon ik tot rust komen. Ik ging er weleens alleen heen om even mijn gedachten te verzetten van al dat suffe gestudeer. Gewoon lekker ontspannen wandelen in dat bos terwijl ik allerlei heerlijke geuren in mij opnam. Een soort van zen-momentje. Ik deed dat sinds het vertrek van Nick uit het studentenhuis. Soms ging Anita met mij mee. Zij kon het dan ook goed gebruiken. Deze keer kon ik tijdens mijn wandeling door dat kleine bos ongestoord met Dennis bellen. Gelukkig nam hij gelijk op nadat ik zijn telefoonnummer had ingetoetst. "Hoi Dennis. Bel ik je op een goed moment?" "Ja hoor, maar waarom bel je?" "Nou, de politie wil….. Anita vertelde dat…… Haar moeder vertelde…… de politie sprak met haar en……" hakkelde ik ongerust. "Ho, rustig aan. De politie? Wacht even. Ik loop even naar een plek waar niemand mij kan horen praten." Ik hoorde wat geroezemoes en gestommel door de telefoon heen. Ondertussen zocht ik een bankje op waar ik op ging zitten. Het duurde even voordat Dennis weer sprak. "Zo, nu kan niemand mij horen." vertelde Dennis nadat het geroezemoes en gestommel niet meer te horen was. "Vertel nu even rustig wat er aan de hand is en waarom je mij belt." Ik ademde diep in en zuchtte bijna onhoorbaar. "Vanmiddag kwam ik terug van college en Anita stond voor mijn kamer op mij te wachten. Ze had haar moeder gesproken via haar mobiele telefoon. Ze vertelde dat haar moeder contact had gehad met de politie. Het was een collega van rechercheur van Gijssel. Die collega had Anita’s moeder gebeld. De politie is op zoek naar ons." "Op zoek naar ons? Ze kunnen ons gewoon vinden toch?" vroeg Dennis verbijsterd. "Dat zei ik ook al tegen Anita. We hebben er nooit een geheim van gemaakt waar we zijn gaan wonen. We hebben het alleen nooit verteld aan de politie. Ze kunnen ons gewoon vinden lijkt mij, maar blijkbaar kunnen ze dat dus niet. Wat Anita van haar moeder begreep is dat het gaat over onze ouders. Er zijn wat ontwikkelingen vertelde ze. Wat het allemaal precies is kon Anita’s moeder niet vertellen. De politie wou haar daarover niks vertellen en alleen met ons daarover praten. Volgens Anita’s moeder moeten wij contact opnemen met de politie. Van Anita kreeg ik een telefoonnummer waar de politie rechtstreeks op te bereiken is. Ik vind dat we dat moeten doen. Wat vind jij? Moeten wij dat doen?" "Ik denk dat wij wel contact moeten opnemen met de politie, ook al heb ik er geen zin in. Ik zit midden in een toetsperiode en daar ben ik veel tijd voor nodig. Komende donderdag zou ik eventueel wel kunnen mochten wij naar ze toe moeten. Kan jij dan ook?" "Ik kan donderdag ook, maar dan alleen in de middag. In de ochtend heb ik nog college. Na twaalf uur niet meer. Zal ik dan maar bellen naar de politie?" "Ja doe dat gelijk maar als dat vandaag nog lukt tenminste. Bel mij daarna maar of het gelukt is." antwoordde Dennis. "Ben je de hele tijd bereikbaar dan?" "Ja hoor. Ik heb mijn mobiel de hele tijd bij me en ik heb vanavond een rustige avond. Als het moet kan ik weglopen van de andere studenten." lachte Dennis. "Goed, dan spreek ik je straks. Hopelijk weet ik dan meer en of wij daarheen moeten. Tot straks." "Tot straks." reageerde Dennis terug en hing op. Ik keek op mijn horloge om te zien hoe laat het was. Het was nog een half uur voor etenstijd. Ik pakte het briefje wat ik van Anita kreeg uit mijn jaszak en tikte het telefoonnummer in op mijn mobiel. Het papiertje stopte ik weer terug in mijn jaszak. Er werd gelijk opgenomen door een jongedame. De jongedame stelde zich kort voor als Irene en niet als de jongedame die ik eerder aan de telefoon had toen ik belde om Dennis op te halen van het politiebureau. Misschien was het wel een nieuwe stagiaire, maar dat kon ik natuurlijk niet zien door de telefoon. "Hallo, met Carmen Sluyter. Via via kreeg ik te horen dat jullie wilden dat ik contact opneem met jullie. Ik weet alleen niet wie ik daarvoor moet hebben." "Goed dat u belt. Ik weet precies wie erom gevraagd heeft. Ik verbind u gelijk door. Dan kunt u meteen een afspraak maken. Heeft u een momentje?" "Ja hoor." zei ik. Even later kreeg ik een man aan de telefoon. "Goedemiddag, met rechercheur van Gijssel." "Oh, eh…..met Carmen Sluyter. Jullie wilden dat wij contact opnemen met u?" "Ja dat klopt. Er zijn wat ontwikkelingen gaande die ik met jullie wil bespreken hier op het bureau. Telefonisch kan het gewoon niet. Ik heb gisteravond geprobeerd jullie te bellen om een afspraak te maken, maar dat lukte niet. Ik heb het telefoonnummer gebeld die destijds doorgegeven is door ene Anita. Dat is toch jouw vriendin. Klopt dat?" "Ja dat klopt. Zij is mijn goede vriendin en was de contactpersoon voor jullie." "Oké, dan heb ik mij dat goed herinnerd. Helaas kreeg ik jou of je broer niet aan de telefoon, maar de moeder van je vriendin Anita. Zij gaf aan dat jullie er niet waren en inmiddels verhuisd zijn. Klopt dat?" "Ja, dat klopt. We zijn voor onze studies verhuisd, maar jullie hebben toch de mogelijkheden om ons op te zoeken?" "Dat klopt, maar dat is moeilijker dan je denkt. Dat kan ik jullie allemaal wel uitleggen als jullie hier naar het bureau komen. Is je broer er ook?" "Nee, die woont ergens anders en ik denk dat hij daar ook is op dit moment." "Oh dat is jammer. Maakt verder niet uit. Ik had hem nog even willen spreken, maar goed, dat kan ook wel wanneer jullie hierheen komen. Jullie studeren dus. Hmmmm……dan kunnen jullie ook niet zomaar hierheen komen. Wanneer hebben jullie tijd?" "Aanstaande donderdag kunnen wij allebei vanaf twaalf uur in de middag, maar we zijn wel een tijdje onderweg als wij naar u toe gaan." "Oké, wacht even. Dan pak ik de agenda erbij." Ik hoorde wat geritsel aan de andere kant van de telefoon. "Aanstaande donderdag heb ik om vier uur ruimte om jullie te ontvangen. Denk je dat jullie er dan kunnen zijn?" "Uhmmm…… dat ligt een beetje aan het openbaar vervoer hier. Even nadenken hoor." zei ik en ik begon in mijn hoofd te rekenen hoeveel tijd het zou kosten als we met het openbaar vervoer ging. Al snel wist ik het. "Ik denk het wel. Is het heel erg als het iets later zou worden doordat we misschien vertraging oplopen?" "Nee hoor. Vanaf vier uur heb ik niks in de agenda staan. Dus ik heb tijd genoeg." lachte de rechercheur. "We praten donderdag wel verder. Tot dan." eindigde hij het gesprek. "Tot donderdag." zei ik en drukte op de rode telefoonknop. Ik keek weer op mijn horloge en zag dat ik nog een kwartier had voordat het eten klaar was. Ik probeerde snel Dennis op te bellen. Dat lukte. Hij nam gelijk op. "En, heb je de politie kunnen bellen?" vroeg hij gelijk. "Ja, dat is gelukt. Donderdag verwacht rechercheur van Gijssel ons om vier uur. Als we door vertraging iets later komen is dat niet erg. De ontwikkelingen die er zijn wil hij alleen op het bureau met ons bespreken. Hij heeft niks laten blijken wat het is. Ik heb er ook maar niet naar gevraagd." "Oké, dus moeten we toch wel naar het bureau. Ik kom donderdag wel naar jou toe. Hoe laat ben je vrij?" "Twaalf uur. Kwart over twaalf ben ik terug in het studentenhuis." antwoordde ik. "Oké, dan ben ik er iets eerder en wacht ik op jou. Dan kan ik Nadia ook nog zien en een flinke knuffel geven en natuurlijk zoenen." Dennis zuchtte: "Ooooh…Nadia is zo lief….. Ik kan niet meer zonder haar." "En je was nog wel zo gek op Anita!" riep ik enigszins verbaasd uit. "Is die verliefdheid nu echt helemaal over?" vroeg ik hem lachend. "Ja, dat is helemaal over. Zij wilde toch niks met mij. Het heeft een tijd geduurd voordat dat tot mij doordrong. In mijn eerste studiejaar miste ik haar enorm, maar omdat zij geen spontaan contact met mij opnam realiseerde ik me dat ze echt niets met mij wilde en verdween mijn verliefdheid voor Anita langzaam. Nu ben ik stapelverliefd op Nadia en zij ook mij. Tenminste dat denk ik." "Maak je daar maar geen zorgen over. Zij is ook stapelverliefd op jou. Hey, maar ik zie jou donderdag wel. Het eten staat zo meteen klaar voor mij en de andere studenten in het studentenhuis. Dus als je het niet erg vindt hang ik nu op." "Is goed sis. Ik ga ook zo eten met de anderen. Ik zie je donderdag. Tot dan." "Tot donderdag lieve broer."

Mijn mobiel stopte ik weer terug in mijn jaszak. Vervolgens stond ik op van het bankje en liep in een vlug tempo terug naar het studentenhuis. Ik ging vlug naar mijn kamer en hing daar mijn jas terug aan het haakje. Gelijk daarna liep ik mijn kamer weer uit om naar beneden te gaan. Nadia kwam mij tegemoet lopen. "Hey Carmen, was je er toch wel? Ik zocht je net beneden, maar daar was je niet." "Dat klopt. Ik was buiten. Ik heb Dennis aan de telefoon gehad. Hij komt donderdag hierheen." "Oh? Hij heeft mij daar niks over verteld. Waarom komt hij dan?" "Nou……, wij gaan donderdag samen terug naar……..ehmmm, naar onze oude woonplaats. We moeten daar nog iets regelen." Dat was natuurlijk een leugen, omdat ik Nadia gewoon niet kon vertellen waarom wij werkelijk weggingen. Ik had haar niks over onze situatie verteld. Gelukkig vond ze het niet vreemd dat wij met de vakantie bij de ouders van Anita waren. "Oh, oké en Dennis komt jou hier dan ophalen?" vroeg Nadia terwijl we de trap afliepen. "Eh, ja zoiets, maar hij komt ook nog voor jou. Ik weet alleen niet hoe laat hij hier zal zijn." "Nou ja, hij weet wat mijn rooster is voor donderdag. Hij zal er dan wel ergens tussen elf en twaalf uur zijn. Ik ben namelijk al om elf uur vrij. Hoe lang blijven jullie dan weg?" "Ik heb geen idee hoe lang het zal duren. Ik hoop voor het avondeten terug te zijn, maar ik denk dat het ons niet zal lukken. We eten dan onderweg wel iets. Ik denk zelfs dat die kans wel heel groot is." "Oké, zal ik het die middag aan onze vaste kok Fred doorgeven dat jij niet komt eten? Anders maakt hij teveel eten klaar." "Dat is goed." antwoordde ik. Ondertussen waren we al aangekomen bij de deur van de grote eetzaal. In de eetzaal zat iedereen al aan tafel met een bord eten. Nadia en ik pakten ook een bord. Nadia ging naast Marijn zitten en ik naast Anita. "Hey, waar was je nou?" vroeg ze. "Buiten. Ik heb Dennis gebeld over je weet wel. Donderdag gaan we erheen." "Oké. Het is dus wel belangrijk. Houd je me op de hoogte?" "Doe ik." gaf ik als antwoord. Nadia keek lichtelijk verbaasd naar ons. Vervolgens was iedereen aan het eten en kletste met over van alles en nog wat. Na het eten ging iedereen zijn of haar eigen ding doen. Ik maakte mijn huiswerk af. De avond was zo voorbij en uiteindelijk was het tijd om te gaan slapen. Ik kon moeilijk in slaap komen. Ik zag er als een berg tegen op om naar dat politiebureau te gaan. Ook op de dagen die volgden. Ik had er eigenlijk helemaal geen zin in.

Toch naderde de donderdag al snel en voordat het goed en wel tot mij doordrong brak de donderdag al aan.

Bapsje's avatar
6 jaar geleden

Ik lees altijd met veel plezier jouw verhalen! ben erg benieuwd naar het vervolg!!

ML♡'s avatar
6 jaar geleden

Super! Ben benieuwd hoor :-)

CarmDat80's avatar
6 jaar geleden

Dank je wel voor je reactie. Fijn om te lezen dat jij het goed geschreven vind?. Het volgende deel zal sneller komen dan wat je misschien gewent bent. Heeft voor het verhaal te maken met de kerstdagen. Ik vertel nog niet wat het is. Daar kom je vanzelf wel achter. ?

ML♡'s avatar
6 jaar geleden

goed geschreven elke keer, hopelijk snel een volgende..

Hi! Praat je ook mee met postauthor?

Sharing is caring! Deel ook jouw ervaring of mening over dit onderwerp.

Pssst... Ben je er nog?

Er staan nog meer inspirerende verhalen op je te wachten! Maak nu gratis een account aan of log in om verder te gaan.

Nooit meer iets missen van Mamaplaats?

Schrijf je nu in voor de nieuwsbrief!

Hi! Laat je ook een reactie achter bij CarmDat80?

Of praat mee en deel direct jouw ervaring of mening!

Heb je ook een verhaal of tips om te delen?

Start dan nu je eerste post! Een story, forumtopic of poll plaatsen kan ook.