Snap
  • Nieuws
  • ouders
  • vriendin
  • verdriet
  • brief
  • Broer

#19 De brief

Vlak nadat Anita mijn kamer verliet en naar haar kamer ging, besloot ik om eerst mijn huiswerk klaar te maken voor de volgende dag. Daarna ging ik de enveloppen opzoeken en wilde ik de brieven gaan lezen.

De enveloppen lagen een beetje slordig in een bureaulade. Ik had ze daar neergelegd na mijn verhuizing naar het studentenhuis, maar ik had er verder niet meer naar omgekeken. Het doosje waar ik ze eerst in had was gescheurd en had ik weggegooid. Ik pakte het slordige stapeltje enveloppen uit de bureaulade. Ondertussen begon ik me af te vragen wat er in die brieven zou staan. Ik was toch wel heel nieuwsgierig geworden. Zou er iets in staan wat ik nog niet wist? Ik staarde even naar de enveloppen. Het viel mij op dat er nummers op alle enveloppen geschreven stonden. Ik ging op mijn bed zitten en ik keek naar de eerste drie enveloppen. Ik zag dat die niet aan mij of aan Dennis, maar aan mijn ouders gericht waren. Dat viel mij de vorige keer niet echt op net als de geschreven nummers op de enveloppen. Ik had er dan ook geen moeite voor genomen om daar op te letten. Op deze enveloppen stonden nummers in hetzelfde handschrift als de nummers op alle andere enveloppen. Ik fronste mijn wenkbrauwen. Het leek erop dat alle enveloppen met elkaar te maken hadden. Daar moest ik nog wel achter zien te komen als dat zo was. Daarna kwam ik een klein stapeltje enveloppen tegen die aan Dennis gericht waren. Zijn naam en ons oude adres waren er met de hand op geschreven door mijn moeder. Haar handschrift herkende ik meteen, maar het viel me op dat de enveloppen geen postzegel hadden. Het handschrift herkende ik de vorige keer ook al. Daarna kwam ik een klein stapeltje enveloppen tegen die aan mij gericht waren. Ook deze hadden geen postzegel en het handschrift van mijn moeder. Waarom zaten er geen postzegels op de enveloppen? Ik pakte de enveloppen waar mijn naam op stond. De rest legde ik terug in de bureaulade. Die voor Dennis legde ik apart in dezelfde lade. Ik ging weer dwars op het bed zitten met mijn rug tegen de muur en opende de envelop met nummer een erop en begon de brief die erin zat te lezen. Het was nogal een lange brief:

'Lieve Carmen,

Wanneer je deze brief leest zijn wij, papa en mama, niet meer in leven. Nou vraag je misschien af waarom deze brief geschreven is. Het is moeilijk om je dat echt goed uit te leggen, maar toch moet je wel weten waarom we niet meer in leven zijn. We hebben vele vijanden waar jij en Dennis niks van af weten. Dat hebben we bewust geheim gehouden voor jullie eigen veiligheid. Wij hebben in een bedrijf gewerkt die in illegale dingen handelde onder een dekmantel. Daar wisten wij dan ook eerst niks van totdat we het ontdekten. We hebben het een poosje in de gaten gehouden en uiteindelijk probeerden onze ex-collega's ons erbij in te betrekken. Dit hebben wij natuurlijk geweigerd en wij zijn naar de politie gestapt, maar de plaatselijke politie spande met ze samen. Zowel onze ex-collega's als de politie maakte ons leven tot een ware hel. Van onze vriendenkring werd de ene na de andere vermoord. Uiteindelijk zijn we bijna al onze vrienden kwijt geraakt. Aan onze familie kwamen ze niet, omdat ze die niet konden vinden. Die zaten ondergedoken of waren in het buitenland. Enkele familieleden hebben zelfs een andere identiteit aangenomen voor hun eigen veiligheid. Al onze familie hebben wij op tijd kunnen waarschuwen zodat zij maatregelen konden nemen. De kinderen van onze vrienden kwamen in pleeggezinnen terecht. Jullie gelukkig niet. Dat hebben we weten te voorkomen. Toen Dennis vier jaar was en jij bijna drie jaar zijn we noodgedwongen verhuisd, of beter gezegd gevlucht. Een van onze ex-collega's wist ons echter na vele jaren weer te vinden en heeft ons geterroriseerd. Dat was twee maanden geleden, voordat deze brief is geschreven. Dit hebben we nooit aan jullie verteld tot nu, omdat die ex-collega jullie dreigde te vermoorden als we jullie het zouden vertellen. Om te voorkomen dat hij en andere ex-collega's jullie iets zouden aandoen hebben wij besloten om niet langer meer in leven te blijven en hebben we een afspraak gepland met onze ex-collega om ons te vermoorden. Alleen weet hij dat nog niet. Het zal vanavond gebeuren, de avond waarop jij en Dennis samen met Anita uitgaan in de stad. Met deze keuze hopen wij dat het afgelopen is. Helaas moeten jij en Dennis wel uitkijken voor die ex-collega, omdat jullie ook lastig gevallen kunnen worden door hem. Hopelijk doet hij jullie niks aan. De ouders van jouw nieuwe klasgenoot Ferdinand en tevens nieuwe vrienden van ons zijn omgekomen door een brand in hun nieuwe huis. Deze is aangestoken door onze ex-collega. Dit was voor ons de druppel. Wees dus op je hoede. Wil je alsjeblieft ervoor zorgen dat Dennis zijn brief gaat lezen? Alle andere brieven die je hebt gevonden of gekregen mag je ook gewoon openen. Laat deze brief even een tijdje op je inwerken voordat je de tweede envelop met jouw naam erop pakt en de brief die daarin zit gaat lezen. Hierin staan belangrijke aanwijzingen. Wees voorzichtig, maar maak wel wat moois van je leven. 

Veel liefs pap en mam.'

De brief legde ik naast mij neer. Tranen biggelden over mijn wangen. Wat een verhaal. Dit zag ik niet aankomen. Ik had niet verwacht dat er zoveel achter de dood van mijn ouders zat. Dat ze door een hel gingen, omdat ze niet meewerkten aan iets wat sowieso al niet mocht. Dat zelfs de vrienden van mijn ouders dood moesten. Het leek wel alsof de maffia erachter zat. Ik was in shock, verbijsterd, verslagen. Ze hadden er zelf voor gekozen. Voor onze veiligheid. Toch bleef het moord en geen zelfmoord. Ik begon me dan ook af te vragen of ik ermee naar de recherche moest, omdat zij ons gevraagd hadden om het te melden als er aanwijzingen waren. Of zouden die ook samenspannen met de vijand? Dat leek mij niet, omdat wij juist bijna helemaal naar de andere kant van het land waren verhuisd om onze veiligheid. Ik vroeg me af of ik de brief aan Anita zou laten lezen. Ze was tenslotte m'n beste vriendin. Ik besloot om daar nog even mee te wachten, maar ik was vastbesloten om Dennis wel in te lichten over de brief. Ik wou weten wat hij ervan vond en of we naar de recherche moesten gaan. Ik trok mijn knieën op en legde mij hoofd erop. Alle emoties van die bewuste nacht kwamen weer naar boven. Ik ging daar zo in op dat voor mijn gevoel de hele omgeving leek te verdwijnen. Opeens hoorde ik geklop op mijn kamerdeur. "Carmen, kom je? Het is etenstijd. We missen je beneden." Ik keek op en door een waas van tranen zag ik Anita mijn kamer binnenlopen. Daar ging mijn plan om nog te wachten met de brief door haar te laten lezen. "Carmen, wat is er?" vroeg ze in lichte paniek nadat ze deur had gesloten. Eerst wist ik niks uit brengen. Anita kwam naar me toe en ging naast mij op het bed zitten. Ze sloeg een arm om mij heen terwijl ik ging zitten en eindelijk kon ik iets zeggen. "Ze….. ze…… ze hebben er zelf voor gekozen." bracht ik hakkelend uit. Anita keek mij verbaasd aan. "Hier, lees maar." Ik gaf haar de brief. Anita liet mij weer los om de brief aan te pakken. "Ga jij jezelf maar even opfrissen. Dan ga ik de brief ondertussen lezen. Daarna gaan we samen naar beneden om te eten." Ik volgde Anita's raad op en liep naar de spiegel aan de andere kant van mijn kamer. Terwijl ik mij opfriste keek ik via de spiegel naar Anita om te zie wat haar reactie was. Ze was duidelijk ook geschokt door de brief. Tijdens het lezen deed ze een hand voor haar mond, had ze grote ogen en kreeg ze tranen in haar ogen. Ik wachte totdat ze klaar was met lezen voordat ik me omdraaide en naar haar toe liep. Ze keek mij strak aan met een droevig gezicht. "Carmen, wat vreselijk." fluisterde ze terwijl ik naast haar gingen zitten. Ze deed de brief terug in de envelop en legde die op mijn kussen. We zeiden geen woord meer. We hielden elkaar een lange tijd vast. Samen huilden we zachtjes. Opeens liet Anita mij los. "Kom, je moet nog eten." riep ze geschrokken uit. Ik schudde mijn hoofd. Ik had er geen zin in, maar ik had geen keus. Anita pakte me bij mijn arm en sleurde me naar de spiegel. "We knappen ons snel op en gaan dan gauw naar beneden voordat er geen eten meer is." Ik gaf me daaraan over en ik knapte me nog een keer op. We werkten onze make-up bij in de hoop dat niemand iets zou zien. Daarna liepen we naar beneden naar de eetzaal. We kwamen onderweg Nadia tegen. Ik liep zo achter Anita dat Nadia mijn gezicht niet kon zien. Mijn gezicht was een stuk roder dan dat van Anita. Ik wilde niet dat Nadia er ook maar iets van zou merken. Ik zag dat alleen Jochem en Hugo nog in eetzaal aanwezig waren. De vaste kok was al naar huis. Hugo en Jochem ruimden net hun borden op. Ik verborg me snel achter Anita terwijl we naar het keukengedeelte liepen. De twee jongens liepen ons voorbij en groetten ons kort zonder dat ze mijn gezicht konden zien. Ik groette snel terug en pakte een bord met eten. Ik durfde mij pas om te draaien nadat de jongens de eetzaal verlaten hadden. Toch waren niet alle jongens weg. Ik was geschokt, want Nick zat nog aan tafel. Die had ik helemaal over het hoofd gezien. Nick keek mij geschokt aan, omdat hij natuurlijk mijn rode gezicht zag. "Carmen, heb je gehuild? Kan ik je helpen?" vroeg hij geschrokken. Hij stond gelijk op en liet zijn eten voor wat het was. Anita en ik gingen aan tafel zitten. "Laat haar maar even. Het ligt nogal gevoelig wat ze zojuist te weten is gekomen. Misschien zal zij het jou nog een keer vertellen, maar nu lijkt mij geen goed moment." Nick ging weer zitten. De teleurstelling was duidelijk van zijn gezicht af te lezen. Er ging even een kriebelend gevoel door mij heen. Wat vond ik hem lief op dat moment, omdat hij zo bezorgd leek te zijn om mij. Af en toe keek ik naar hem. Hij durfde duidelijk niet meer naar mij te kijken. Ik maakte mijn bord vlug leeg. Ik wilde weer graag naar mijn kamer terug. Nick at rustig door. Het leek wel alsof hij wachtte totdat wij klaar waren. Net nadat wij ons bord leeg hadden stond hij op en liep naar ons. "Ik ruim jullie borden wel op." zei hij en stak zijn hand uit om onze borden aan te pakken. Terwijl hij de borden opruimde stonden Anita en ik op van de tafel. Anita sloeg een arm om mijn schouder en samen liepen we naar de deur van de eetzaal. "Wacht." riep Nick achter ons. Hij holde ons voorbij. "Kan ik je echt niet helpen?" vroeg Nick terwijl hij voor ons ging staan. Daarbij keek hij eerst Anita en daarna mij doordringend aan. In zijn ogen zag ik dat hij erg bezorgd was. Ik wist niks te zeggen. Ik voelde dat mijn ogen weer vochtig werden. Anita verbrak de korte ongemakkelijke stilte. "Het lijkt mij verstandiger dat zij zich nu terugtrekt in haar kamer. Ze zal vanzelf wel bij je komen als jij haar kunt helpen." zei ze rustig. Nick stapte opzij zodat wij de eetzaal konden verlaten. In mijn ooghoek zag ik dat hij zijn hand op mijn arm wilde leggen, maar hij trok zijn hand weer terug. Hij liet zijn hoofd hangen en zuchtte hoorbaar, duidelijk ontdaan dat hij niet kon helpen.

"Nick lijkt bezorgd om mij. Wat denk jij?" vroeg ik terwijl we de trap op liepen. "Dat denk ik ook, maar ik denk niet dat hij jou momenteel kan helpen. Hij weet niet wat er met jouw ouders is gebeurd of wel soms?" "Nee dat weet hij niet. Toch vind ik het wel lief van hem dat hij zo bezorgd is om mij. Waarom zou hij bezorgd zijn om mij?" "Misschien voelt hij iets voor je, maar wil hij dat niet zeggen. Of heeft hij dat al wel gezegd?" vroeg Anita voorzichtig met een glinstering in haar ogen. "Nee zoiets heeft hij niet tegen mij gezegd. Zou hij iets voor mij voelen denk je?" "Ja dat zou wel kunnen denk ik. Zou je dat willen weten dan?" "Nou nee, ik hoef het niet te weten. Ik wil toch geen relatie met hem beginnen." antwoordde ik. Diep van binnen wilde ik het wel weten, want dan kon ik zo veel mogelijk proberen om bij hem uit de buurt te blijven. En zo kon ik ook niet in de verleiding komen en mij zoveel mogelijk op mijn studie concentreren. Ondertussen waren we bij mijn kamer aangekomen. Anita bleef nog een poosje bij me in mijn kamer en dat vond ik fijn. Op den duur liet ze mij alleen zodat ik kon gaan slapen. Ik kroop eerder mijn bed in dan gebruikelijk. Ik was doodop. Ik huilde mezelf in slaap die avond en sliep erg onrustig voor de rest van die avond en nacht. Ik had me voorgenomen om de volgende dag direct na mijn college om Dennis op te bellen. Ik mocht van de conciërge van de school in een klein kamertje op school bellen. In dat kleine kamertje kon ik niet gestoord worden door wie dan ook, omdat ik de deur van binnen uit op slot kon doen. Ik wilde namelijk niet dat er iemand bij zou zijn als ik in het studentenhuis de telefoon zou gebruiken, omdat ik nog altijd geen mobieltje had. Het was wel fijn dat ik op deze manier met Dennis kon bellen. Hij vond het wel raar, maar toen ik het hem uitlegde snapte Dennis het. Tijdens dat gesprek praatten we over mijn droom en het bleek dat hij inderdaad een soortgelijke droom gehad had. Ook hadden wij het over de brieven. Dennis stelde zelf voor dat hij naar mij toe kwam om zijn eerste brief te lezen. Dennis vertelde me dat in zijn droom onze vader hem had verzocht om die brief zelf te lezen, maar hij vond het toch wel een fijn als ik daarbij was. Diezelfde avond nog na etenstijd kwam Dennis bij mij. Gelukkig mocht hij bij mij op de kamer komen, omdat hij familie is. Het was wel fijn dat het mocht. Het scheelde natuurlijk ook dat Nadia verliefd op hem was en al een aantal keren met hem uit gegaan was. Zij was degene die toestemming moest geven, omdat zij degene was die de andere bewoners op de regels moest wijzen. Daarnaast waren wij vriendinnen geworden, maar nog niet zoals ik dat had met Anita. Dennis en ik gingen op de rand van mijn bed zitten en ik legde mijn arm over om zijn schouders terwijl hij begon te lezen. Hij boog zich meer en meer voorover naarmate hij verder las. Hij las het eerste deel van zijn brief hardop voor zodat ik het kon horen. De rest lukte hem niet meer. Hij probeerde het wel, maar het kwam er met horten en stoten uit waardoor hij onverstaanbaar werd. Uiteindelijk gaf hij mij zijn brief, deed hij zijn handen voor zijn ogen en leunde met zijn ellebogen op zijn knieën. Ik las de rest hardop voor. In zijn brief stond vrijwel hetzelfde als in mijn brief. Toch stond er nog iets extra‘s in zijn brief:

Dennis, het is aan jou om jouw opdracht die je van papa gekregen hebt verder te volbrengen en Carmen te beschermen. In jouw tweede brief staan nog meer aanwijzingen hierover.

Ik keek Dennis vragend aan. "Welke opdracht?" vroeg ik, maar Dennis kon er geen antwoord op geven door zijn verdriet. Zijn hele gezicht was rood en nat van de tranen. "Ik……ik……ik." kwam er alleen maar uit met horten en stoten. Het ging ook niet meer lukken om daar achter te komen. Ik wilde het ook niet forceren. We vielen elkaar in de armen en probeerden elkaar op die manier te troosten. Het leek wel uren te duren. Ik voelde dat Dennis schokte bij bijna iedere snik, maar op den duur werd hij rustiger en liet hij mij los. "Ik kom over een tijd weer hier om mijn tweede brief te lezen. Dan ben jij er ook gelijk bij als ik vind dat jij mijn brief mag lezen of zelfs moet lezen. Ik denk dat het wel pas na de vakantie wordt. Ik kan het voorlopig niet opbrengen om nog meer te lezen. En misschien kan ik je dan ook uitleggen wat die opdracht is, die ik van pap heb gekregen. Het lukt me nu niet." zei Dennis met tranen in zijn ogen. Hij snifte een paar keer. Even later stond hij op en liep naar de deur. Ik stond ook op en volgde hem. "Het is tijd om terug te gaan naar het studentenhuis." zei Dennis terwijl hij zich omdraaide. Hij knuffelde mij nog een keer. "Het komt goed lieve zus." Samen liepen wij mijn kamer uit en de trap af naar beneden. In het halletje bij de ingang kwamen we Anita en Nick tegen. Nick keek verbaasd naar Dennis. "Wat is er met Dennis? Heeft hij gehuild?" Ik knikte. "Heeft hij zijn….?" vroeg Anita. Voordat zij verder wou vragen zei ik kort: "Ja." Anita knikte om zo aan te geven dat ze het begreep waar het over ging. "Moet ik nog even meelopen naar buiten?" vroeg ze. "Nee hoor. Het gaat wel. Carmen loopt al mee." antwoordde Dennis. Anita liep snel de trap op. Nick sloeg het hele tafereel gade. Hij snapte er duidelijk niks van. "Wat is er aan de hand? Gisteravond heb jij gehuild en nu Dennis. Waarom? Wat is er gebeurd? Kan ik jullie helpen?" "Lief van je Nick, maar niet nu. Als de tijd er rijp voor is vertel ik het je wel. Misschien. Het is nu te moeilijk om het uit te leggen. Ik weet niet of ik het uit kan leggen en of Dennis wel wil dat ik het uitleg." Dennis keek mij verbaasd aan en vervolgens naar Nick. Hij wilde wat zeggen, maar kreeg er de kans niet voor. Ik duwde hem voorzichtig naar buiten. "Kom we gaan naar buiten." Nick bleef teleurgesteld in het halletje staan. "Wat was dat net met Nick?" vroeg Dennis terwijl we naar de straat liepen. "Nick is nogal bezorgd om mij en blijkbaar ook om jou." "Hebben jullie een relatie dan?" "Nee en dat wil ik ook niet." "Maar waarom is hij dan nogal bezorgd?" "Weet ik niet precies. Anita denkt dat hij iets voor mij voelt." "Voel jij iets voor hem?" vroeg hij nieuwsgierig. "Nee, niet dat ik weet." "Hij lijkt mij wel een toffe gozer. Al ken ik hem nauwelijks. Of was hij degene die jou lastig viel op die ene avond?" "Nee juist niet. Ik dacht eerst wel dat hij dat zou doen, maar toch deed hij het niet. Hij liet mij juist in mijn waarde. De andere twee jongens juist niet, maar ik heb geen last meer van ze. Waarschijnlijk omdat zij het te druk hebben met hun studie." "Gelukkig maar. Nick mag het wel weten van onze ouders als jij een relatie met hem zou beginnen. Hij zal er dan toch wel achter komen dat ze….. nou ja, niet meer leven. Hey, maar ik ga nu zus. We houden contact." zei Dennis. Ik was verbaasd dat Dennis Nick een toffe gozer vond. We knuffelden elkaar voor de laatste keer die avond en hij gaf mij een kus op de wang. "Tot gauw Carmen." "Tot gauw Dennis." Terwijl hij wegliep zwaaide ik hem nog na. Hij keek voor de laatste keer om en zwaaide terug. Daarna ging ik naar binnen en naar mijn kamer. Daar pakte ik de brieven van mij en Dennis en stopte beide in mijn dagboek.

Beide brieven zitten nog steeds op dezelfde plek in het dagboek. 'Daar zijn die twee brieven dus.' bedenk ik mij 'Nu de andere nog.' Het lezen van de tweede brief heeft héél lang geduurd. Zowel die van mij als die van mijn lieve broer Dennis. We konden het allebei gewoon niet opbrengen om die tweede brief te gaan lezen. Daarnaast slurpte onze studie veel van onze tijd op. Ik kijk even op van mijn dagboek en kijk naar het dakraampje. Er komt nog steeds licht naar binnen. Ik kijk op mijn telefoon en zie aan de tijd op het scherm dat het nog steeds ochtend is. Ik wil net mijn telefoon wegleggen als die een vrolijk deuntje laat horen. Het is een Whatsapp berichtje. "Goedemorgen schoonheid. Lekker geslapen? Wij zijn hier vroeg uit bed gestapt om verder te gaan met wat we gisteren niet af konden krijgen. Helaas zijn we nauwelijks iets opgeschoten. Ik hoop vanavond toch echt bij je te kunnen zijn. XXX." Ik stuur een berichtje terug. Ik weet nou al waar dit heen gaat. Het zal langer gaan duren dan wat de bedoeling is. "Goedemorgen schat. Ik heb lekker geslapen. Ik hoop jij ook. Ik zou het wel fijn vinden als je vanavond bij mij bent, maar die klus bij Dennis heeft nu meer prioriteit dan dat je bij mij bent. Zoveel tijd is er ook niet meer. XXX." Ik leg mijn telefoon op het tafeltje naast mij neer. Het zal wel even duren voordat ik een bericht terug krijg.

Ik pak mijn dagboek er weer bij en blader verder. Veel bijzonders staat er niet in tot bijna aan het eind. Een dag in een van de laatste paar weken voor de zomervakantie. Die dag kan ik mij nog heel goed kan herinneren. Zowel negatief als positief.

Hi! Praat je ook mee met postauthor?

Sharing is caring! Deel ook jouw ervaring of mening over dit onderwerp.

Pssst... Ben je er nog?

Er staan nog meer inspirerende verhalen op je te wachten! Maak nu gratis een account aan of log in om verder te gaan.

Nooit meer iets missen van Mamaplaats?

Schrijf je nu in voor de nieuwsbrief!

Hi! Laat je ook een reactie achter bij CarmDat80?

Of praat mee en deel direct jouw ervaring of mening!

Heb je ook een verhaal of tips om te delen?

Start dan nu je eerste post! Een story, forumtopic of poll plaatsen kan ook.