
#16 Een totaal onverwachte verrassing
Ik sla een bladzijde om in mijn dagboek en lees verder over de volgende dag. De dag waarop weer iets bijzonders gebeurde. Iets wat ik niet verwacht had. Ik krijg hetzelfde gevoel weer als op die dag.
Het was de dag dat Nick mij wilde bedanken op een speciale manier voor de verassing van Bram. Tja, wat er die dag gebeurde was het begin van hoe ik nu in het leven sta. Ook al moest ik nog wel door een moeizame tijd met veel ups en downs. Die middag zat ik in de eetzaal aan een tafel met mijn neus in de boeken. De volgende ochtend had ik een tussentijdse toets voor Nederlands. Anita zat achter een bureau en was bezig met een scriptie. Nadia en Marijn waren boven. De vaste kok was naar buiten gegaan om te roken. Roy was weer eens nergens te bekennen, omdat hij de deur uit was en niemand wist waarheen. Nick zat achter mij aan de andere tafel. Naast hem zaten Jochem en Hugo. Wat zij precies deden wist ik niet. Ik hoorde dat er gebladerd werd in boeken en dat er wat geschreven werd in waarschijnlijk een schrift. Ik lette er verder niet op. Ik moest de lesstof in mijn hoofd zien te stampen. Anders had ik de volgende ochtend een probleem. Op een gegeven moment moest ik iets van mijn kamer ophalen. Ik stond op en liep naar de deur. Op het moment dat ik net de deur open deed hoorde ik stoelen naar achteren schuiven. Ik keek niet achterom wie het waren. Ik liep het halletje in, deed de deur voor de trap naar boven open en ging naar mijn kamer. Even later was ik weer beneden in de eetzaal. Alle drie de jongens waren weg. Mijn studieboeken lagen er nog precies zo bij zoals ik ze achter gelaten had. Ik ging dan ook weer verder met waar ik gebleven was. Ik sloeg een pagina om en zag tot mijn verbazing dat er een gevouwen briefje tussen de pagina's lag. 'Wat krijgen we nou? Wat heeft dit te betekenen?' schoot er door mijn hoofd. Ik pakte het briefje en begon te lezen. Er stond een kort berichtje in:
"Hallo Carmen, hierbij wordt je uitgenodigd om vanavond om zeven uur naar het restaurant Bella Italia te komen. Neem het kaartje dat je in je postvakje zult vinden mee en geef dat aan de gastheer. Je wordt dan naar een tafel gebracht. Groetjes.
Er stond geen afzender bij. Dat riep nog meer vragen op. Wie heeft dit briefje geschreven en in mijn boek gelegd?' Ik had het briefje er zelf niet in gelegd. Dat wist ik zeker. Dan moest het een van de jongens zijn geweest of Anita, maar Anita kon ik me niet voorstellen. Het handschrift herkende ik niet en dat was in mijn ogen ook niet die van haar. Voor de zekerheid kon ik haar wel vragen, want Anita zat nog steeds achter het bureau. "Anita, heb jij dit briefje in mijn boek gelegd?" Ze draaide zich om en keek naar mij. "Welk briefje?" vroeg ze. Ik wapperde met het briefje. "Die komt mij niet bekend voor, maar je maakt me wel nieuwsgierig. Mag ik het lezen?" Ik knikte. Ze kwam naar mij toe, pakte het briefje en begon te lezen. Haar ogen werden groot. "Je hebt een date. Deze is vast van Nick." riep ze enthousiast. Gelukkig waren wij met z'n tweeën in de eetzaal. Ik had het verschrikkelijk gevonden als iemand anders er iets van mee had gekregen. "Daar geloof ik niks van. Het lijkt mij meer iets voor Jochem of Hugo en niet voor Nick." "En ik geloof niet dat Jochem zoiets bij jou doet. Dat is niet echt iets voor hem. Je weet toch wel hoe gek ik op hem ben?" vroeg Anita. "Dat weet ik. Dan moet het Hugo zijn. Roy kan het niet zijn, want die heb ik vandaag niet eens gezien." "Ga vanavond gewoon heen en dan zie je het wel." opperde Anita. Ik geloofde er nog steeds niks van dat het een actie van Nick was. Het kon gewoon niet. Misschien was het helemaal geen date, maar een etentje met iedereen als verassing voor mijn verjaardag die enkele dagen later was.
Die avond ging ik ondanks mijn twijfels toch naar het restaurant Bella Italia. Ik was te nieuwsgierig om niet te gaan. Er zat inderdaad een kaartje in mijn postvakje en die gaf ik aan de gastheer in het restaurant. De gastheer stond binnen bij de ingang achter een kleine balie. Op de voorkant van het kaartje stond het logo en de naam van het restaurant en op de achterkant van het kaartje stond een nummer. Ik vermoedde dat het een tafelnummer was. De gastheer keek op het kaartje en knikte even naar een ober. Het kaartje gaf hij aan de ober. De ober liep met het kaartje weg en verdween door een deur. "Volgt u mij maar." zei de gastheer met een zware stem. Terwijl ik hem volgde kwamen er allerlei lekkere geuren van Italiaans eten tegemoet vanuit de half open keuken. De gastheer bracht mij naar een kleine tafel. Er zat niemand aan die tafel. De gastheer liep weer terug en dezelfde ober kwam naar mij toe om mijn bestelling voor het drinken op te nemen. Even later kwam hij met mijn bestelde glas fris weer terug. Ik vroeg mij nog steeds af wie mij via dat briefje had uitgenodigd. De ober liep weer weg en ineens stond hij naast de tafel. "Hoi, Carmen." Ik was verbluft, perplex en in shock dat hij daar stond. Hem had ik totaal niet verwacht. "Nick, maar......." "Ja, ik heb dat briefje geschreven en jou uitgenodigd." vertelde hij. Het was alsof hij mijn gedachten kon lezen. Hij nam plaats op de stoel tegenover mij en hij zat nog maar net of de ober kwam er al weer aan om onze bestelling op te nemen. Ik bestelde mijn favoriete pizza, pizza carbonara. Nick bestelde precies dezelfde pizza en ook wat fris omdat hij dat nog niet had. "Dat is ook mijn favoriete pizza." reageerde Nick enthousiast. Hij glimlachte weer naar mij. Hij begon te blozen. Ik voelde weer kriebels opkomen. De ober was inmiddels alweer weggelopen. "Jij keek net wel heel verbaasd. Had je iemand anders verwacht?" vroeg Nick. "Ja ik had eerder Jochem of Hugo verwacht." "Waarom?" "Omdat het mij meer een actie leek van Jochem of Hugo." "Het idee komt ook bij Hugo vandaan, maar ik heb hem niet verteld dat ik dit idee zou gaan uitvoeren. Hij hoeft het ook niet te weten. Ik kan je in elk geval wel vertellen dat Jochem en Hugo geen interesse meer in jou hebben. Tenminste dat zeggen ze." vertelde hij. "Oh, oké. Goed om te weten dat zij geen interesse meer in mij hebben. En Roy dan?" "Die spreek en zie ik bijna nooit. Die is heel erg vaak weg. Alleen in de avond zie ik hem weleens en dan gaat hij gelijk naar zijn kamer. Soms groet hij. Voor zover ik weet heeft hij geen belangstelling voor jou. Ik vind hem maar een vreemde gast." "Ik ook." gaf ik toe terwijl onze pizza's werden gebracht. Wat roken die pizza's heerlijk. Ik had inmiddels enorme trek gekregen. "Waarom heb je mij uitgenodigd om vanavond hier te eten?" Ik keek Nick vragend aan. "Ik wil je bedanken omdat jij ervoor gezorgd hebt dat Bram mij kwam opzoeken in het studentenhuis." antwoordde hij zacht en glimlachte naar mij. "Maar dat was meer het idee van Anita. Bram vond het zo'n goed idee dat hij het als een verrassing voor jou wilde doen. We hebben met z'n allen afgesproken dat wij ons stil zouden houden totdat Bram en Dennis op bezoek kwamen. Daarom wist jij van niks." vertelde ik voordat ik weer een stuk pizza opat. "Je zou eigenlijk eerder Anita moeten bedanken, omdat het haar idee was. Heb jij haar al bedankt met een etentje zoals je dat nu met mij doet?" "Ik heb Anita al bedankt, maar niet met een etentje zoals bij jou." antwoordde hij weer zacht en nog steeds blozend. "Hoe zit het dan met jou? Heb jij wel belangstelling voor mij? Is dit dan een date of moet ik dat anders zien?" "Jij mag het zien zoals jij dat wil." "Heb jij dan belangstelling voor mij?" vroeg ik hem nieuwsgierig. "Ik heb zeker belangstelling voor jou. Voor mij is dit etentje meer bedoeld om jou........ euhmmmm......... omdat ik jou graag beter wil leren kennen." antwoordde hij terwijl hij nog meer bloosde. "Ben je dan verliefd op mij?" vroeg ik hem op de man af. "Mocht dat zo zijn dan kan ik je gelijk vertellen dat ik geen relatie met je wil of met wie dan ook. Ik wil eerst mijn opleiding afgerond hebben voordat ik daar aan begin." ging ik door voordat hij een antwoord kon geven. Dat zag hij duidelijk niet aankomen. "Ik euhmmm...... Nee ik....... ik wil graag....... graag zou ik........ ik zou jou graag aan mijn vriendenkring willen toevoegen." Hij kwam amper uit zijn woorden. "Is dat de reden waarom je mij uitgenodigd hebt?" vroeg ik verbaasd. Dat kon vast niet de echte reden zijn. "Dat ook, maar ik wilde je ook wat afleiding bezorgen door jou hiermee te verrassen." Ik geloofde hem niet helemaal. "Nou die verrassing is je gelukt Nick. Het is ook wel een fijne afleiding tussen al dat suffe gestudeer door." lachtte ik. "Daarom wou ik dit ook doen. Daarnaast heb jij........... euhmmm......... euh...... een speciaal ehmm......... plekje in euhmmmmm.......... mijn hart veroverd." Hij praatte steeds zachter. Zijn gezicht was zo rood als een biet! Hij was dus wel verliefd op mij!! Ik keek hem ongemakkelijk aan en nam snel een hap. De kriebels in mijn buik werden heviger en het leken wel vlinders te zijn. Mijn gezicht begon ook te gloeien. Lange tijd keken wij elkaar zwijgend aan. We wisten allebei niet meer wat we moesten zeggen tegen elkaar. Op den duur wendde hij zijn blik naar de pizza en at de pizza in stilte op. Ik deed precies hetzelfde, maar vroeg me tegelijkertijd af wat er nou precies gebeurd was. We spraken niet meer tegen elkaar. Het was een ongemakkelijke stilte. Kort nadat ik klaar was met mijn pizza wilde ik mijn portemonnee pakken om te betalen zodat ik snel weer terug kon gaan, maar Nick was mij voor. "Ik betaal. Ik heb tenslotte voor deze verassing gezorgd." Hij wenkte naar de ober en rekende vervolgens af. Daarna gingen we naar buiten. Plotseling draaide Nick zich om en liep snel weer naar binnen. "Iets vergeten." had hij gezegd. Ik draaide me ook om en wilde met hem meelopen. "Blijf hier maar even wachten. Ik ben zo terug." Veel keus had ik niet want hij was alweer binnen. Dus bleef ik maar buiten wachten. Door het raam van de deuren zag ik hem met de gastheer en ober praten. Ik vroeg mij af waarover. Kon het te maken hebben gehad met het etentje van die avond? Misschien vertelde Nick wel hoe het verlopen was tussen ons. Heel lang kon ik daar niet over nadenken. Nick kwam alweer naar buiten. "Wat was je vergeten?" vroeg ik hem. "Oh, niks bijzonders. Ik heb het al........ Nadat ik het gevonden had hebben de gastheer en de ober me nog wat gevraagd en ik heb geantwoord." Ik was er niet helemaal zeker van of dat de echte waarheid was wat hij vertelde. Voor mijn gevoel hield hij iets voor mij achter. Stilletjes liepen we naar de bushalte. Het was erg rustig onderweg. We kwamen erg weinig mensen tegen. Het was zelfs zo rustig dat er uiteindelijk helemaal geen mensen meer waren te zien. Nick stopte opeens met lopen. "Carmen?" Ik draaide me om en keek naar hem. "Mag ik........ mag ik jou een knuffel geven?" Nick hield zijn armen wijd open. Ik liep voorzichtig op hem af. "Waarom?" vroeg ik hem zacht. "Om je nogmaals te bedanken voor wat jij voor mij en Bram gedaan hebt. En natuurlijk voor vanavond. Ik vond het een fijne avond." Hij bloosde alweer. Ik twijfelde. Hij keek mij diep in mijn ogen aan en door zijn bijna smekende glimlach bezweek ik. Daar waren de vlinders weer. We pakten elkaar beet en zijn knuffel was heerlijk. Ik wilde dat het nog wat langer duurde, maar mijn hoofd besloot wat anders. Mijn hart zei overduidelijk ja, maar mijn hoofd zei toch duidelijk nee. Dus liet ik Nick sneller los dan wat mijn hart wilde. Snel liep ik verder. Nick haalde me snel in en vroeg: "Heb ik je gekwetst of zoiets?" "Nee dat heb je niet. Sorry Nick, maar het is me even teveel. Ik weet niet zo goed wat ik......." "Kan ik je misschien daarbij helpen?" "Je zou mij al helpen door mij voorlopig de komende tijd met rust te laten. Dan kan ik mij concentreren op mijn studie." Waarom was ik toch afstandelijk? Maar ja, dat verstand van mij had duidelijk de overhand. "Goed, ik zal je voorlopig met rust laten de komende tijd. Maar je zit duidelijk wel ergens mee. Als ik je kan helpen kom dan alsjeblieft bij mij. Ik ben er voor jou." Nick wilde een hand op mijn schouder leggen, maar trok die snel weer terug. Oohh, wat was hij toch lief en zo bezorgd om mij. Hij was een gouden kans en ik liet hem lopen. Hij had mij misschien veel meer kunnen bieden dan wat ik tot dan toe zelf bereikt had. Die avond spraken wij nauwelijks nog met elkaar. Er hing een heel erg ongemakkelijke spanning tussen ons. We durfden elkaar ook niet meer aan te kijken. Pas toen we weer terug waren in het studentenhuis keken we elkaar kort aan voordat we naar boven gingen naar onze eigen kamer. Ik voelde weer die spanning tussen ons. In mijn kamer liet ik mezelf op mijn bed vallen. Ik staarde naar het plafond en vroeg me af hoe dit verder zou gaan. Ik bedacht me na een hoop gepieker dat ik Nick maar zoveel mogelijk zou gaan proberen te ontwijken en vermijden als dat al kon.
Dat ontwijken en vermijden lukte mij aardig goed en Nick liet mij ook met rust zoals we afgesproken hadden. Mijn gevoelens voor hem zakten ver weg en leken wel verdwenen te zijn. Het duurde ook een flinke tijd, algauw een aantal maanden, voordat ik weer een serieus gesprek met hem had.