
#15 De hereniging en een ontmoeting.
Wat waren wij toch benieuwd naar hoe Nick zou reageren als hij Bram weer zou zien. Tijdens onze terugreis naar het studentenhuis speculeerden wij daarover. Verder vroeg ik mij af waarover Nick nou precies wilde praten met Dennis.
Vooral naar dat laatste was ik erg benieuwd. Waarom vroeg Nick aan mij of Dennis het leuk zou vinden om hem te ontmoeten en met Nick te praten over...... tja, waarover eigenlijk? Ik dacht het antwoord al te weten omdat ik dacht dat Nick het antwoord al had gegeven, maar dat had hij niet gedaan. Dus ik wist het echt niet. Anita vond dat ik me daar niet al te veel zorgen om moest maken. Ze zei dat het wel goed zou komen. We hadden wel een vermoeden, maar we kwamen er niet achter wat het was. Daarbij hadden wij Bram beloofd om ons stil te houden over de komst van Bram en Dennis. Dus ik durfde het ook niet te vragen aan Nick.
De dagen die volgden na het bezoek bij Dennis sprak ik Nick niet meer. Pas bijna een week later sprak ik hem weer. Op een avond kwam hij zelf naar mij toe. Hij had die avond vrij. Het was kort na etenstijd. Iedereen had de eetzaal al verlaten. Ik was weer eens de laatste wat wel vaker voorkwam, maar dat vond ik niet erg. Ik had alleen niet in de gaten dat Nick er ook nog was. De ingehuurde kok Fred van Wijk was net vertrokken naar zijn huis toen Nick mij aansprak. Ik wou net de eetzaal verlaten om naar mijn kamer te gaan. "Carmen wacht!" Ik draaide me om. Nick stond net op van de tafel, schoof de stoel naar achteren met veel gekraak en liep naar mij toe. Wat zag hij er op dat moment goed uit. Elke keer dat ik hem weer zag werd hij aantrekkelijker, maar ik wilde nog steeds geen relatie. Met niemand eigenlijk. Ik wilde eerst mijn studie afmaken voordat ik daar aan wilde beginnen. Ik keek de eetzaal rond en zag dat Nick en ik de enigen waren. Nick zag dat ik rondkeek. Hij keek ook rond en begon te glimlachen terwijl hij dichterbij kwam. Ik voelde weer kriebels omhoog komen. "Jij was laatst toch bij je broer geweest?" viel hij met de deur in huis. Ik had al snel door waar dit naar toe leidde. "Uhmmm....... ja." antwoordde ik voorzichtig. "Heb je mijn vraag aan hem gesteld?" Zijn glimlach was veranderd in een serieuze blik. "Uhm.... welke vraag?" vroeg ik. Ik deed alsof ik het niet meer wist. "Oooh weet je dat niet meer Carmen? De vraag of je broer het leuk zou vinden om mij te ontmoeten." "Oh die vraag. Ik heb die vraag wel aan hem voorgelegd, maar volgens mij gaf hij daar geen antwoord op. Dat is wat ik mij kan herinneren tenminste." Nick leek teleurgesteld. Voorzichtig kwam hij zo dichtbij staan dat ik zijn parfum of aftershave kon ruiken. Het was een heerlijke geur. "Oh, dat is jammer." Nick keek naar beneden en schuifelde wat met zijn voet. Ik voelde een klein beetje medelijden voor hem opkomen, omdat ik hem niet het antwoord kon geven waar hij misschien op hoopte. "Heb je Bram nog gesproken?" vroeg Nick. "Ja ik heb hem gesproken." Nick keek op en glimlachte naar mij. Dat bezorgde mij nog meer kriebels in mijn buik. Stond ik daar nou verliefd te worden op Nick? Onmogelijk. Dat kon gewoon niet. Ik wilde het ook niet. "Hey Carmen. Ik vroeg je wat. Wat zei Bram?" Nick haalde mij uit mijn gedachten. In het kort vertelde ik aan Nick wat Bram mij en Anita vertelde, maar ik vertelde hem niet over de verassing van Bram. Gelukkig vroeg Nick ook niet of Bram langs wilde komen. Het werd verder een kort gesprek. Ik voelde wel de hele een bepaalde spanning tussen ons. Na het gesprek gingen wij allebei naar boven. In het kleine halletje keken wij nog een keer naar elkaar. Weer voelde ik die spanning. Snel deed ik de deur open en liep de trap op.
De verassing van Bram duurde wat langer dan gepland. In plaats van een paar weken, zoals we het afgesproken hadden met z'n vieren, werd het algauw drie maanden later. Toch ging de verassing wel door en kwamen Dennis en Bram bij ons op bezoek in het studentenhuis. Dennis en Bram konden alleen op een doordeweekse avond. Die avond zaten we met z'n vieren in de grote woonkamer. Verder was er niemand. De anderen waren allemaal ergens anders. Anita had met Nick afgesproken dat hij niet eerder dan half negen in de woonkamer zou komen voor een gesprek. Anita had hem wijs gemaakt dat het een gesprek zou zijn tussen ons drieën, Nick, Anita en ik. Dennis en Bram waren er rond acht uur zoals afgesproken. Dennis en Bram namen op de ene bank plaats en Anita en ik op de andere. Eerst praatten we met elkaar over hoe het ons vergaan was in die drie maanden. Hoe we het ervaren hadden. Wat we nog konden verwachtten. Nou ja, eigenlijk wat we hoopten te verwachten van onze opleidingen. Na een lange tijd zo met elkaar gepraat te hebben richtte Bram zich aan mij. "Vorige keer had je het erover dat mijn broer Nick hier zou moeten wonen, maar ik heb 'm nog niet gezien. Dat was toch geen grap hoop ik?" Anita gaf daar antwoord op. "Natuurlijk is dat geen grap. Hij woont zeker hier. Ik kan hem zo wel voor je ophalen. Ik heb met hem afgesproken dat hij hier om half negen zou zijn. Het is al half negen geweest." Bram geloofde het nog steeds niet. "Dat zal wel zo zijn, maar ik houd er niet van om in de maling genomen te worden." gaf Bram als weerwoord. "Waarom ben je zo bang dat je in de maling genomen wordt?" vroeg Anita. "Dat is al zo vaak gebeurd. Vele mensen zeiden dat ze mijn broer kenden. Ik ging dan bij ze op bezoek en het bleek dan dat ze Nick helemaal niet kenden." legde hij uit. "Maar wij kennen Nick wel. Echt waar." reageerde Anita bemoedigend. "Ik hoop het maar." zuchtte Bram. "Waarom zou men jou in de maling nemen? Mogen ze jou niet, dat ze daarom zulke grappen met je uithalen?" vroeg ik. "Ik weet het niet." "Hoe lang hebben jullie elkaar ook al niet meer gezien?" vroeg Anita aan Bram. "Dat weet ik niet meer precies. Ik denk vanaf dat ik in het pleeggezin ging wonen. Of nee toch niet. In de zomervakanties ging ik terug naar mijn ouderlijk huis om bij mijn familie te zijn. Dus ook bij Nick. Ik heb hem pas echt voor het laatst gezien op het moment dat hij vertrok naar dit studentenhuis. Tenminste, als het klopt dat hij hier woont." Bram keek van Anita naar mij. "Ik vond het niet makkelijk om in een pleeggezin te leven zonder mijn broer en de rest van mijn familie. Ook al had ik pleegzussen en een pleegbroer, maar toch was dat niet hetzelfde als bij mijn eigen familie thuis te zijn. Ik miste mijn familie, maar na verloop van tijd werd het dragelijker. Daarom genoot ik enorm van alle vakanties die ik met mijn familie en vooral met Nick kon doorbrengen. In het begin dat ik in dat pleeggezin woonde belde ik nog regelmatig met mijn familie, vooral met Nick, maar dat werd steeds minder. Uiteindelijk verwaterde het contact met Nick. Daarom mis ik hem nog regelmatig. Ik hoop dat ik hem weer zie zodat we bij kunnen praten en kunnen we misschien zo het contact weer opbouwen met elkaar." Terwijl Bram dat vertelde kreeg ik weer dat angstige gevoel wat ik wel vaker had. Kwam het door zijn blik? Of was het door iets anders? Ik werd er heel erg onrustig van. "Zal ik eens kijken waar Nick blijft?" vroeg ik aan Bram in de hoop dat ik van dat gevoel afkwam. Het leek net alsof Nick mij gehoord, want op dat moment ging de deur van de woonkamer open en kwam hij naar binnen. Terwijl ik zijn richting opkeek zag ik ook net iemand buiten langs het raam lopen. Het was iemand in donkere kleding. Hij leek erg veel op de persoon die Anita, Dennis en ik in disco zagen op die bewuste avond, maar ook op degene die ik zag verdwijnen achter een bus bij 'Het Lichtpunt' in de nacht dat wij met z'n allen uit waren gegaan. Was het dezelfde persoon? En wat deed hij hier? Wat nou als dat de moordenaar was? Ik kreeg er de rillingen van. Daar kwam waarschijnlijk dat angstige gevoel vandaan. Als snel werd ik uit mijn gedachten gehaald.
Nick stond ineens in het midden van de woonkamer en keek naar Bram. Hij was duidelijk verbaasd. Bram en Nick keken elkaar lange tijd aan zonder ook maar een woord te wisselen. Anita, Dennis en ik bekeken de hele situatie en werden er stil van. "Bram, ben jij dat?" verbrak Nick uiteindelijk de lange stilte. "Ik ben het, je broer Nick." Maar Bram gaf geen antwoord, alsof hij het niet vertrouwde. Het leek erop dat hij Nick niet herkende. Uiteindelijk besloot Bram op te staan en Nick kwam dichter naar hem toe. "Nick? Ben jij dat echt?" aarzelde Bram. "Maar natuurlijk ben ik het. Pap en mam heten Joost en Juliëtte Datema. Is dat overtuigend genoeg?" Dat leek hem inderdaad te overtuigen. Bram viel in Nick's armen. Het was duidelijk dat hij dolgelukkig was om zijn broer weer te zien. "Rustig maar Bram." sprak Nick zijn broer toe. Ook Nick leek dolgelukkig te zijn dat hij z'n broer weer zag. "Man, wat ben ik blij je weer te zien. Ik heb zolang op dit moment gewacht." Daarop snikte Bram kort. Ondertussen liepen Anita en Dennis naar de schaaktafel voor een potje schaak. Ik kon alleen maar toekijken hoe de twee broers elkaar weer gevonden hadden en elkaar van geluk knuffelden. Ik was alleen maar blij voor ze. Het angstige gevoel wat ik had was spontaan verdwenen. "Wat ben jij veranderd man." zei Bram terwijl hij Nick bij zijn armen beetpakte en hem aankeek. "Maar jij bent ook veranderd Bram." Daarna lieten ze elkaar los en had Nick een voorstel. "Wat dacht je ervan om op mijn kamer wat bij te praten?" "Dat lijkt me een goed idee." antwoordde Bram. Terwijl de twee broers naar de kamer van Nick gingen liep ik naar Anita en Dennis om toe te kijken. Ik keek de twee broers nog even na en zag dat Bram naar Dennis keek. Hij stak een duim omhoog en glimlachte. "Als ik weer beneden ben, zullen we dan weer terug gaan?" vroeg Bram aan Dennis. "Dat is goed. Ik zie je straks wel weer." antwoordde Dennis. Ik bleef een poosje toekijken hoe Anita probeerde te winnen van Dennis, maar Dennis probeerde precies hetzelfde. Het leek een moeilijk potje schaak te worden voor allebei.

Hij bekeek haar helemaal van top tot teen terwijl ze in een luie stoel ging zitten. Zo had ik hem nog nooit naar iemand zien kijken.
Nadat Anita het potje won en met een nieuw potje wilde beginnen kwam Nadia de woonkamer binnenlopen. Ze was druk bezig met het doorbladeren van een notitieblokje. Waarschijnlijk voor haar studie. "Ik loop even naar Nadia toe." zei ik alleen maar. Ik verveelde me eigenlijk nu Dennis en Anita aan het schaken waren en de twee broers naar Nick zijn kamer waren gegaan. "Oké, pri....ma..." gaf Dennis stotterend als antwoord terwijl hij naar Nadia keek. Hij leek onder de indruk van haar te zijn. "Hoi Nadia." begroette ik haar. "Hoi." reageerde Nadia terug nadat ze het notitieblokje dichtgeklapt had. "Was je met je studie bezig?" vroeg ik. "Ja, ik was wat aantekeningen aan het doorlezen die ik nodig ben voor de eerst volgende toets." "Wanneer heb je die toets dan?" "Over een week." "Maar dan hoef je nu toch geen aantekeningen te maken?" vroeg ik verbaasd. "Ik wil graag op alles voorbereid zijn. Vorig jaar heb ik dat ook zo gedaan en dat heeft mij heel goed geholpen. Ik heb daardoor hoge cijfers weten te halen." gaf ze aan "Tja, als dat helpt. Zelf doe ik het anders, maar iedereen heeft zo z'n eigen methode, toch?" Nadia keek naar Anita en Dennis. "Dat klopt. Hé, is dat je broer die met Anita aan het schaken is?" "Ja, dat is mijn broer Dennis." antwoordde ik. Ik vertelde Nadia eerder die dag dat Dennis in de avond kwam, maar had zijn naam niet genoemd. Ik had haar ook gelijk gevraagd of zij zich stil wilde houden over de verassing van Bram. Ze beloofde om zich stil te houden. "Wat een leuke knappe broer heb jij zeg." fluisterde ze. "Ehhh, dank je." zei ik een beetje verbaasd. "Dennis zeg je hè, hmmm. Zou hij het leuk vinden om mij te leren kennen, denk je?" "Ehh, geen idee, misschien wel." Ik had op dat moment geen idee wat er daarna allemaal nog ging gebeuren. "Nou dan vragen we hem dat toch, of heb je daar bezwaar tegen?" vroeg Nadia fluisterend, maar nogal direct. "Nee hoor, van mij mag je het hem vragen. Alleen weet ik dat hij een oogje heeft op Anita. Al vanaf z'n tiende." vertelde ik haar. "Maar dat maakt toch niet uit. Dat ik hem wil leren kennen betekend nog niet dat ik op hem val." zei Nadia uitdagend. Nadia stelde zichzelf voor. Daarna keken wij toe hoe Dennis en Anita aan het schaken waren. Ze maakten het potje niet meer af, want Dennis had ineens geen zin meer. Ze gaven het op en Anita stelde voor om wat met elkaar te gaan praten. We gingen zitten op de banken in de zithoek waar Anita, Dennis en ik eerder die avond zaten. "Wat leuk dat je langskomt Dennis. Het is zeker weer een tijdje geleden dat jij je zus hebt gezien?" vroeg Nadia aan Dennis, maar hij gaf geen antwoord. Hij bekeek haar helemaal van top tot teen terwijl ze in een luie stoel ging zitten. Zo had ik hem nog nooit naar iemand zien kijken. Ik begon me af te vragen waarom. Ik besloot om Nadia een antwoord te geven. "Nee, dat valt best mee hoor. We hebben elkaar zo'n drie maanden geleden nog gezien en gesproken. Anita en ik zijn bij hem op bezoek geweest. Hij woont in een studentenhuis niet ver hiervandaan." "Oh, oké." reageerde Nadia verrast. "Daar hebben we Nick zijn broer Bram ontmoet. We hebben toen afgesproken dat Dennis en Bram enkele weken later bij ons zouden komen, maar dat heeft dus langer geduurd. Pas vandaag zijn ze dan op bezoek gekomen." vertelde Anita. "Klopt helemaal." hoorde ik ineens naast mij. Het was Dennis. Zijn blik bleef gericht op Nadia. Het was nog steeds dezelfde blik. Ik kreeg sterk het vermoeden dat hij haar wel heel erg leuk vond, omdat hij dezelfde blik ook wel eens had wanneer hij naar Anita keek. Toch was het deze keer anders. Hij praatte bijna niet en met Anita deed hij dat altijd wel. "Mag ik je eens wat vragen?" vroeg Nadia aan hem. Daarbij stond ze op. Dennis volgde haar voorbeeld en ging voor haar staan. Nadia stelde haar vraag bijna fluisterend. Ze flirtte gewoon met hem. "Zou je het leuk vinden om mij beter te leren kennen?" "Ehhhmmm, ja dat lijkt me zeker leuk. Hoe..... hoe.... hoe had je dat dan in gedachten?" stotterde hij nogal verlegen. Ik was stomverbaasd dat hij zo reageerde op haar. "Nou, misschien kunnen we eerst eens een keer uitgaan." stelde Nadia voorzichtig voor. Ik vond dat ze best veel lef had. "Dat lijkt mij wel een leuk idee. Ik weet nog wel een leuk plekje in de stad." zei Dennis zacht. Anita stootte mij aan. "Kijk nou toch. Hij is helemaal weg van haar. Nu ziet hij mij niet meer staan." fluisterde ze. Ik begon te glimlachen. Anita had gelijk, want Dennis was duidelijk helemaal onder de indruk van Nadia. "Ben je jaloers?" fluisterde ik lachend terug. "Nee hoor. Je weet toch wel dat ik niet op hem val. Ik wil voor Jochem gaan, maar die laat het niet echt toe. Nog niet, maar dat komt nog wel. Het zal me lukken." fluisterde Anita vastberaden. "Ik hoop het voor je. Als je het vol weet te houden dan kan het gaan lukken." Bij Nadia was niet helemaal duidelijk of zij ook voor Dennis viel. Het zou wel heel sterk zijn geweest als het niet zo was. Zij was zo overduidelijk aan het flirten met hem dat het eigenlijk niet anders kon in mijn beleving. Dennis raakte duidelijk helemaal van haar gecharmeerd. "Wanneer gaan we dan met elkaar uit?" vroeg Nadia flirtend. "Als jij zaterdag kunt, dan kom ik je wel ophalen en kunnen we naar het ene plekje toe waar ik het over had." Mijn mond viel open. Dennis kon namelijk niet in het weekend had hij gezegd tegen mij. "Dat lijkt me leuk en zaterdag kan ik toevallig. Kan je om acht uur hier zijn?" vroeg Nadia nog altijd flirtend. "Maar natuurlijk kan ik je om acht uur ophalen." Het leek erop dat Dennis er alles voor over had om met Nadia uit te kunnen gaan. "Moet je die twee nou toch zien." fluisterde Anita lachend tegen mij vlak voordat Nadia met haar notitieblokje weer naar haar kamer liep. Nadia moest weer verder met haar studie, anders zou ze een probleem hebben had ze tegen Dennis gezegd. Dennis accepteerde dat. "Wat was dat nou?" vroeg ik lachend aan Dennis nadat hij weer op de bank was gaan zitten. "Wat bedoel je?" vroeg hij onzeker. "Nou, wat je net deed met Nadia. Ik zag het wel hoor. Ben je verliefd op haar?" "Ik vind haar gewoon leuk. Dat mag toch wel?" Dennis keek mij aan alsof hij betrapt was. Hij bloosde een beetje. "Maar natuurlijk mag dat wel, maar waarom gaan jullie dan uit? Volgens mij vind je haar meer dan leuk." "Oké, oké. Je hebt gelijk. Ik vind haar ook meer dan leuk en misschien ben ik ook wel verliefd op haar, maar zou ze dat ook op mij zijn?" "Ik weet het niet. Misschien wel." zei ik. Ik wilde eigenlijk nog meer zeggen, maar Anita kwam ertussen. "Zo, jij durft. Je ziet Nadia ineens en je valt als een blok voor haar. Is je verliefdheid voor mij nu ineens over?" vroeg ze. "Je vindt het toch niet erg, hoop ik. Ik vind haar gewoon heel erg leuk en ik wil haar beter leren kennen. Als ik haar zie krijg ik gewoon kriebels in m'n buik." verontschuldigde Dennis zich. "Ik vind het helemaal niet erg dat je voor Nadia valt. Jij weet toch heel goed dat ik niet op je val. Bovendien heb ik zelf al een oogje op iemand anders." antwoordde Anita. "Ja dat weet ik, maar ik hoop gewoon niet dat ik je gekwetst heb. Even goede vrienden?" "Nee hoor. Dat heb je niet. Even goede vrienden Dennis." lachte Anita. "Hey, maar jij kon zaterdag toch helemaal niet? Dat heb je me vertelt toen je mij belde." kwam ik ertussen. "Ja nou ehhh.... eigenlijk zit dat anders. Bram kon zaterdag niet. Hij heeft zelf ook een date op zaterdag." vertelde Dennis. "Oh, ben je dan van plan om er een dubbeldate van te maken?" vroeg ik verbaasd. "Nou.... nee. Ik wil alleen met Nadia op date gaan. Bram gaat ergens anders heen met zijn nieuwe liefje."
Niet veel later kwamen Bram en Nick naar beneden en namen we buiten afscheid van Dennis en Bram. "We houden contact." zei ik tegen mijn broer. "Ja dat doen we." Even later zwaaiden we Bram en Dennis uit terwijl ze wegliepen naar de bushalte. Aan de ene kant vond ik het jammer dat ze weggingen. Het was toch wel gezellig geweest als ze wat langer waren gebleven. Bovendien vond ik het wel fijn dat Dennis er was. Eenmaal weer binnen liep Anita naar de keuken om iets uit de koelkast te pakken en Nick liep naar zijn kamer om zich voor te bereiden op de toets die hij de volgende ochtend kreeg. Ik liep de woonkamer in om een leesboek te pakken. Nadia was in de woonkamer en sprak mij aan. "Hey, Carmen. Ik twijfel een beetje of ik er wel goed aan doe om met Dennis uit te gaan. Kun jij mij daarmee helpen misschien? Jij kent hem beter dan ik." "Maar dat is toch goede manier om elkaar beter te leren kennen? Dat hebben we hier in het begin ook gedaan met de hele groep en het is ons allemaal goed bevallen." "Ja, maar dit is anders dan met een hele groep." antwoordde Nadia. "Ben je dan verliefd op hem of was het eerder een spelletje dat je zo met hem flirtte?" Ik wilde graag weten of mijn vermoeden klopte. "Ik denk wel dat ik verliefd ben. Ik kreeg flink wat kriebels in mijn buik toen ik hem vanavond voor het eerst zag. Ik vind hem wel erg leuk. Daarom flirtte ik ook met hem. Zal hij mij ook leuk vinden?" Nadia was er duidelijk onzeker over. Ik legde een hand op haar schouder. Ze trilde een beetje. "Daar kun je alleen maar achter komen als je zaterdag met hem uitgaat. Ik vind dat als jij hem echt zo leuk vindt er gewoon voor moet gaan en niet moet gaan twijfelen. Ik heb er geen bezwaar tegen dat je met mijn broer uitgaat. Daarnaast geloof ik dat Dennis jou ook wel erg leuk vind." "Heel erg bedankt. Dan ga ik gewoon met hem uit zaterdag. Ik heb er nu al zin in." Nadia was gerust gesteld en lachend ging zij naar haar kamer.
Terwijl ik dit allemaal weer terug lees in mijn dagboek moet ik weer lachen. Die avond heeft mij vele herinneringen bezorgd. Vooral die waarin Dennis en Nadia met elkaar aan het flirten waren. Die gebeurtenis heeft nogal wat losgemaakt bij zowel Dennis als bij Nadia als bij mij. Door die gebeurtenis zie ik Nadia tegenwoordig nog regelmatig en dat vind ik fijn. Ik sla een bladzijde om in mijn dagboek en lees verder op de volgende dag. De dag waarop weer iets bijzonders gebeurde. Iets wat ik niet verwacht had. Ik krijg hetzelfde gevoel weer als op die dag.