Zo laat je angst niet de overhand nemen.

Vanaf week 20 van mijn zwangerschap was er al angst. Misschien wel vanaf het begin. Want het was al zo vaak misgegaan. Toen wij eenmaal aan het idee gewend waren dat het goed was, brak de 20 weken echo aan. Deze was helaas niet goed, ze zagen de zeldzame aangeboren afwijking. Vanaf toen was alles onzeker. Onzeker wanneer ze geboren zou worden, dat dreigde al vanaf week 26, onzeker hoe de geboorte zou lopen en nog meer onzekerheid en angst over de tijd erna.

Maar angst is een slechte raadgever. Ik wilde mij niet opvreten van angst. Dát had goed gekund, dit omdat ik vanaf week 27 op bed moest blijven liggen. Je kunt je voor stellen dat je al snel ligt te malen. Maar angst is ook stress. Vooral in de zwangerschap is dit een no-go natuurlijk. Maar ik wilde dit beslist niet. De periode dat ik daar lag gebruikte ik om contact te maken met June. Natuurlijk heb ik gehuild, kwamen de muren op mij af, had ik ook angst. Maar ik wilde niet dat dit de leidraad zou zijn.

Het zou hoe dan ook goed komen. Links om of rechts om. Het moést gewoon. Ook de bevalling ging ik blanco in. Ik zou het wel zien. Vol vertrouwen erin. Het beste hopen! Zo min mogelijk stress, dat was ook de boodschap vanuit het ziekenhuis. Hoewel de bevalling vlotjes verliep en de momenten daarna ook, is de angst en de zorgen die je ervaart als ouder totaal iets anders. Het was ons kind dat daar lag, ons kleine meisje. Wij zijn haar ouders, ze is afhankelijk van ons.

Onbeantwoorde vragen zijn écht de ergste. Onzekerheid is slopend. Het liefst wil je klip en klaren antwoorden. Deze wilde wij natuurlijk ook. Hoe nu verder. June hoefde niet direct geopereerd te worden, misschien in de toekomst wel. De tijd moet het uitwijzen. Ik kan je niet vertellen dat dit niet het antwoord is die je wilt krijgen. Je wilt niet afwachten. Als nieuwbakken ouder weet je al niet wat je te wachten staat. In deze situatie al helemaal niet. Maar ik weigerde om mij te laten leiden door angst. Helaas ging dit niet zomaar. Helaas ging dat niet zo makkelijk als ik dit nu opschrijf. Ook dat koste tijd. Véél tijd en doorzettingsvermogen.

Voor de mensen die denken dat wij de knop hadden omgezet vanaf het moment dat wij naar huis mochten heeft het mis. De eerste zes weken waren killing. Ik droeg haar bijna 24/7, June sliep bij ons en hechten was écht de main-focus hier. Maar toch, elke keer wanneer ik naar June keek dacht ik “Wat als het allemaal niet goed is, wat als het tóch mis is.” Ik wilde dit niet denken. Absoluut niet. Na zes weken hadden wij weer een afspraak. Vanaf toen bedacht ik dat ik dit niet meer wilde. Ik zou het wel zien hoe het zou lopen. Ik wilde genieten. Ván en mét mijn gezin! Ik heb echt wel eens op mijn bedrand zitten huilen met haar in mijn armen.

Ik heb écht geleerd om het los te laten. Hoewel je als ouders dat liever niet wil. Maar je laten leiden door angst is ook niet goed. Dat heeft invloed op alles. Natuurlijk zijn wij oplettend. Wanneer er weer een brief op de deurmat valt van het ziekenhuis of wij weer contact hebben met haar artsen, zit er altijd een knoop in mijn maag. Altijd slaap ik slecht. Bij elke keuze die wij moeten maken voor June, zit er een stukje angst. Doe je goed aan de keuze om haar naar school te laten gaan?! Doe je goed aan de keuze om haar zonder jas te laten gaan. Want een longontsteking is het laatste wat je wil bij June.

Maar ik heb zo onderhand wel geleerd om het los te laten. Om niet te kijken wat er allemaal fout kan gaan. In doemscenario’s te denken. Helaas kan ik niets veranderen aan de situatie. Hoewel ik het met alles wat ik in mijn mars heb het zou willen veranderen. Ik geniet van elke dag. Van de kleine geluksmomenten. Die zijn het waardevolst! En wanneer er weer een brief op de mat valt van het ziekenhuis, of als er tussentijds contact is, dan zien we het wel.

Bedankt voor het lezen!

Liefs,

Jamie-Lee