Zijn adoptie was niet gepland (deel 5)

Een klein doodziek mannetje dat ondanks alles bleef lachen hield ik in mijn armen. Een mannetje dat zo veel meer meegemaakt bleek te hebben dan dat ik tot dat moment wist. Om hem goed te kunnen helpen moest eerst boven water komen wat er exact gebeurd was en daar zat een probleem. Terwijl de arts vragen stelde kwam het pijnlijke besef hoe weinig ik eigenlijk wist. Ik voelde mij met heel mijn hart moeder van hem maar wat wist ik nu feitelijk echt over hem. Toen er destijds vragen gesteld werden toen Zinsy ziek bleek te zijn, kon ik op iedere vraag gedetailleerd antwoord geven of het nu ging om de zwangerschap, de bevalling of de tijd erna. Op iedere vraag had ik een antwoord. Nu moest ik (als ik al een antwoord had) het antwoord beginnen met – ik heb begrepen dat- of – ze zeggen dat-. Wat had ik er veel voor over gehad om alle antwoorden paraat te hebben. Die antwoorden zouden namelijk de sleutel zijn tot de hulp die de artsen hem zouden kunnen bieden. Nog nooit heb ik mij zo machteloos gevoeld. Je wilt zo graag alles doen om hem te helpen maar van dat belangrijke stukje, het stukje waarin de antwoorden liggen, ben jij geen deelgenoot. Ik krijg vaak de vraag of het niet moeilijk is om een open adoptie te hebben (daarover zal ik een andere keer meer vertellen). Een open adoptie is zeker niet alleen maar rozengeur en maneschijn maar het heeft er wel voor gezorgd dat ik aan zijn biologische moeder kon vragen wat ik niet wist.

Ze schaamde zich zo. Ze kon het niet delen. Pas toen ze besefte dat haar antwoorden hem zouden kunnen redden begon ze te spreken. Schoorvoetend, hortend en stotend, in kleine stukjes, iedere keer een klein beetje meer, gaf ze de antwoorden. We hadden veel kunnen bedenken maar dit niet. Een heuse nachtmerrie bleek de zwangerschap te zijn geweest. Vertrouwen in de verkeerde mensen, schulden bij mensen waar je geen schulden bij moet hebben, angst om te praten, schaamte om waar ze in verzeild was geraakt hadden er voor gezorgd dat ze dit met niemand had gedeeld.

Tijdens mijn zwangerschappen had ik alles volgens het boekje gedaan. Ik at wat verstandig was en vermeed de dingen die dat niet waren. Door de spina-bifida (open rug) waarmee ik geboren ben stond ik onder nauwe controle van de gynaecoloog. Toen ik veel te vroeg weeën kreeg stond een heel team van artsen en verpleegkundigen paraat. Alles om het nog ongeboren kind zo goed mogelijke kansen te bieden. De zwangerschap van Jeremiah bleek een schril contrast. Niet alleen had hij geen medische zorg gehad doordat zijn biologische moeder daar niet voor open stond, er bleek veel meer te zijn gebeurd.

Tijdens haar vermissing bleek ze vastgebonden te hebben gezeten. Weinig tot geen eten tot haar beschikking. Verdoofd door drugs. Gesneden om te luisteren en als ze dat niet goed genoeg deed dan was daar de spade. De spade waarmee ze haar buik sloegen. Zij niet in staat om die buik te beschermen door haar armen die vastgebonden zaten. Ik kan enkel proberen in te beelden hoe dat voor haar geweest moet zijn. Een moeder wil haar kind beschermen. Als je dat niet kan en machteloos het geweld moet ondergaan, dan ga je kapot. Dan breekt je hart in stukjes, dan ga je van binnen dood. Dat was ook precies wat zij deed, zoals ze later vertelde. Ze was op, ze kon niet meer en ik snap dat zo goed. Ja, ze heeft zelf verkeerde keuzes gemaakt waardoor ze in die situatie was beland maar hoe kun je boos zijn of iemand verantwoordelijk houden als een keuze zo uitpakt. Ik was haar enkel dankbaar, dankbaar voor de kracht, de durf en de eerlijkheid waarmee ze alles vertelde. Dit was echte moederliefde. Zij deed wat ze kon om hem te helpen.

Het verklaarde wel wat maar lang niet alles. Er moest meer gebeurt zijn vertelde de arts maar het bleef stil. Dit was het verhaal waar ze bij bleef. Zo was het gegaan volgens haar en ik kon niet anders dan hopen dat als er écht meer was gebeurt dit ook boven tafel zou komen zodat hij de juiste hulp kon krijgen. Dat antwoord kwam via een anoniem bericht via FB. Een leeg account, geen foto, geen vrienden, niets maar wel een hele belangrijke boodschap. Een boodschap waarvan mijn maag omkeerde. Zo lang had ik gehoopt op een antwoord maar nu ik het had kon ik enkel wensen dat ik dit nooit gehoord had. Mijn kleine mannetje bleek de eerste drie dagen van zijn leven een speelbal geweest te zijn. Geen melk maar alcohol. Geen liefde maar pijn. Geen geborgenheid maar angst.

Moedwillig had iemand hem heel veel pijn gedaan (wat er exact gebeurd is, is voor hem later). Letterlijk zijn lichaampje gebroken.  Niemand doet een baby pijn in mijn beleving. Ik kon en kan dat niet geloven. Een kind laat je met rust. Het ging hun niet eens om hem. Ze wilden niet hem pijn doen. Hij was slechts een middel om zijn moeder pijn te doen. Want wie een kind pijn doet, doet de moeder nog veel meer pijn. Machteloos had ze toegekeken nadat ze had geantwoord op de vraag of ze van hem hield. Ze kon die alleen beantwoorden met ja. Was het anders gegaan als ze nee had gezegd? Dat is een vraag die we samen zo vaak van alle kanten hebben benaderd. Misschien wel, misschien niet…..

Het bloed in de luier werd hiermee ook verklaard. Antwoorden waren gevonden maar er ontstond één grote vraag; Hoe zou zijn toekomst er uit gaan zien? Niemand kon en kan daar een antwoord op geven. Lopen, zelf kunnen eten, naar school gaan, praten, alles stond opeens op losse schroeven. Met deze vragen kwam bij mij ook het besef hoe makkelijk je eigenlijk van alles uit gaat. Ik had nooit toekomstbeelden van mijn kinderen voor mij met hoge functies, spannende levens, grote bankrekeningen enz. maar ik ging er wel standaard vanuit dat iedereen zou kunnen lopen, praten, een basisschool zou bezoeken en nu moest ik daar opeens afstand van doen. Ik zou liegen als ik zou zeggen dat ik dat makkelijk vond. Het was na alles een soort rouwproces maar toen het besef er eenmaal was kwam er een rust over mij heen. We gingen gewoon genieten en we zouden wel zien wat het leven ons bracht. Alles wat zou lukken, iedere stap voorwaarts zouden we vieren. En dat deden we en doen we nog steeds! Vanzelfsprekendheid is verdwenen maar daar voor terug is veerkracht en intense dankbaarheid voor wat er wel is.

Het lopen, praten, staan, alles liet lang op zich wachten maar het kwam. Niet vanzelf, zeker niet. Hij vocht, knokte keihard voor alles. Nooit eerder zag ik zoveel doorzettingsvermogen. Na alle tranen als iets niet lukte, was daar zijn stralende lach als iets wel kon. Van al mijn kinderen herinner ik mij de eerste stapjes maar van hem staan ze op mijn netvlies gebrand. Ruim twee jaar was hij maar daar ging hij. Totaal euforisch stond ik te roepen hoe geweldig het wel niet was alsof iemand zojuist een wereldrecord had gevestigd. Hij ging praten en had (en heeft) een enorme sterke eigen wil.

Ik ben er van overtuigd dat hij nooit zo ver was gekomen zonder zijn zussen en broers. Oneindig veel geduld hebben en hadden ze om dingen met hem te oefenen maar ze waren ook de stimulans voor hem om mee te willen doen en bij hen kon hij eindeloos afkijken hoe dingen moesten. Al snel viel de term “gehandicapt”, een term die de kinderen verafschuwen. Het was Zinsy die zei “Hij is niet gehandicapt, hij is anders perfect”. En zo zien wij het tot op de dag van vandaag. Want al kan hij niet alles zoals de meeste kinderen, voor ons is hij meer dan perfect!

Hij bleef zich ontwikkelen en vooruitgaan. Zelfs school bleek mogelijk, wie had dat ooit kunnen bedenken. Uren stond hij zijn linkerbeen te oefenen. “Slecht been doe eens wat mijn goede been doet” pratend tegen zijn been die niet mee wou werken, een eindeloos doorzettingsvermogen om te kunnen voetballen. Zijn droom! Juichend stonden we in de kamer toen ook zijn linkerbeen mee wou doen. The sky leek the limit maar toen kwam er een grijze wolk, een enorme angst want de vooruitgang werd achteruitgang… (volgende week maandag lees je wat er aan de hand bleek te zijn).

Mocht je het leuk vinden dan kun je ons volgen op www.instagram.com/come.on.lets.do.this

De biologische moeder heeft mij gevraagd het verhaal te delen, waarom ze dit vroeg vertel ik binnenkort in een blog.