Zijn adoptie was niet gepland (deel 2)

Daar was dan eindelijk het groene licht! We mochten de adoptieprocedure starten. Het eerste wat nu moest gebeuren was de biologische moeder bij een adoptiebureau krijgen. En dat bleek een dingetje of zeg maar gerust ding te zijn, want zij wilde geen bemoeienis, van niemand niet.

Ze is verslaafd en was bang dat het bureau daar een mening over zou hebben. Dat ze haar zouden zeggen dat ze moest stoppen met gebruiken en dat kan ze niet. Het is heel makkelijk om te zeggen “hoe kan iemand nu gebruiken terwijl zij een kind draagt” en wellicht had ik dat ook gezegd als ik haar niet had gekend maar ik weet inmiddels dat haar problematiek zo groot is dat die drugs het enige zijn wat haar op de been houd. Ben ik het eens met haar drugsgebruik? Nee, zeker niet. Maar ik snap het wel en accepteer het. Ik heb haar na de geboorte van River gevraagd of ik haar zou helpen bij het vinden van een goede afkickkliniek maar zij zei eerlijk dat, dat geen zin zou hebben. Dat afkicken pas nut heeft als de verslaafde er zelf aan toe is, als de verslaafde klaar is om de onderliggende problemen onder ogen te zien en dat was en is ze niet.

Uiteindelijk begreep ze de noodzaak van een bezoek aan een adoptiebureau en zo werd de eerste afspraak gemaakt. Ze kwam en werd naar het ziekenhuis gebracht voor een eerste controle. Tot die tijd was er dus geen enkele medische ondersteuning geweest terwijl ze onder erbarmelijke omstandigheden leeft. Ik zat gespannen achter de laptop te wachten. De kinderen lagen al op bed en dat was achteraf gezien maar goed ook want al snel ging de telefoon, ze hadden slecht nieuws. “Mevrouw, we weten niet of dit kindje wel met het leven verenigbaar is”. De grond sloeg onder mijn voeten weg. In mijn hart was dit al mijn kindje. Een jongetje zoals later in het telefoongesprek zou blijken. Een broertje voor mijn kinderen. Er werd een enorme lijst aan problemen opgesomd. Van anti-kell tot down syndroom en van misvormde organen tot afwijkende ledematen.

Als je mij voor die tijd gevraagd zou hebben hoe ik zou reageren had ik denk ik gezegd dat ik niet zou weten wat ik zou moeten doen maar er kwam een oerkracht in mij naar boven. Iets wat ik alleen kan toewijden aan moederliefde. Je gaat door het vuur voor je kind, of je die nu zelf draagt of dat een ander die draagt. Ik ging de hele nacht door met dingen uitpluizen. Probeerde tevergeefs met de biologische moeder in contact te komen en nadat ik de kinderen de volgende ochtend naar school had gebracht ging ik langs in het ziekenhuis. Het dossier onder mijn arm. De arts keek mij aan en zei “Dit is wel heel veel voor een klein mannetje dat ook nog eens geen prenatale zorg ontvangt en een verslaafde moeder heeft. Charlotte weet wat je doet als je hier mee door gaat”. Ook het adoptiebureau vroeg zich af of dit kindje te plaatsen zou zijn binnen een gezin waar reeds 5 kinderen aanwezig waren. Voor mij was het geen kan het maar hoe gaan we dit doen. Hij hoorde al bij ons en ik zou hem nooit laten vallen. Ik wist dat wij dit als gezin aan zouden kunnen. Toen mijn oudste autistisch bleek te zijn was dat ook niet wat ik mij had voorgesteld en toen mijn dochter epilepsie bleek te hebben moest ik ook dingen aanpassen. Waar liefde en een wil is, kan je een hele hoop bereiken. Die waren er beide dus gingen we er voor.

Inmiddels had ik contact gehad met de biologische moeder. Ook zei vroeg mij of ik door wou gaan. Ik kon enkel, “natuurlijk’, antwoordde. Het was ook niet zo dat er nog 100 andere mogelijkheden waren voor dit mannetje en daarbij kwam dat hij al in elke vezel van mijn lichaam zat. Hij hoorde bij ons. Ze ging weer naar het ziekenhuis en dit keer leek alles nog erger. Hierop besloot ze dat ze niet meer naar het ziekenhuis zou gaan. Ik vond het een beetje een kop in het zand steek-reactie maar kon niets anders doen dat het te respecteren en te accepteren. We hielden nauw contact. Ze voelde hem goed bewegen en wou hem samen een naam geven voor als het mis zou gaan. Haar voorstel was Gabriël maar ik kon dat niet over mijn hart verkrijgen. Hij was eigenlijk al opgegeven moest hij dan ook nog de naam van een engel krijgen? Ik werd vreselijk bijgelovig doordat ik nergens grip op had. Ik zei het haar en ze begreep mij. “Dan moet hij Jeremiah heten” zei ze. “Dat betekent God verhoogt hem, dan komt het vast wel goed”. Ik moest daar door alle zenuwen enigszins om lachen. Dezelfde avond schreef ze mij een uitgebreide mail waarin ze schreef dat ik met mijn leven in het rijke Westen en met alle mogelijkheden die ik tot mijn beschikking had was gaan vertrouwen op dokters, geschreven teksten, internet, boeken, studies enz. Zij had niets tot haar beschikking en daarom vertrouwde zij op datgene waar al zo lang op word vertrouwd, God. Ze besloot haar mail met “Charlotte heb vertrouwen dat zal je veel meer brengen dan kennis willen vergaren. Het leven is niet maakbaar maar als je vertrouwen hebt in een goede afloop zal je altijd iedereen die niet vertrouwt op die afloop, twee stappen voor blijven”.

Ik kon haar rotsvaste vertrouwen niet delen. Ik kocht dan ook niets voor de baby. Ik wou er niet mee geconfronteerd worden als het mis zou gaan. Geen leuk kamertje waar uiteindelijk geen baby in zou komen. Ik kon dat niet. Toen gebeurde waar iedereen bang voor was, ze verdween van de radar. Niet alleen voor mij maar ook voor haar andere kinderen (die in Amerika opgroeien bij familie), voor haar familie, voor vrienden. Ze leek van de aardbodem verdwenen. De zwangerschap was enorm risicovol en de artsen waren dan ook bang dat er twee mensen zouden kunnen komen te overlijden. De moeder en het kind….

Overdag leefde ik mijn leven met een masker op. Vrijwel niemand wist dat er misschien een kindje bij zou komen. Ik wou geen ingewikkelde vragen en de kinderen er niet teveel mee belasten dus sprak ik er enkel over met enkele mensen die ook geadopteerd hadden. Niet vaak maar als het echt heel hoog zat kon ik bij hen terecht. Zodra iedereen op bed lag, begon voor mij het speurwerk. Ik werd een ware Sherlock-Holmes en bleef graven in de grote berg vragen. Ik moest weten waar ze was. Ik moest weten of het goed met haar ging en als dat niet zo was dan wilde ik haar een waardig afscheid geven. In plaats van een babykamer was ik opeens bezig met hoe je een begrafenis in het buitenland moet regelen. Ik had contact met gevangenissen, politie, ziekenhuizen maar nieuws bleef uit. Ik heb 2 maanden dag en nacht geleefd. Sliep slechts 2 uur per nacht en 1 uur overdag en voelde mij daar dan schuldig over want die tijd had ik voor mijn gevoel moeten gebruiken om te zoeken.

Ik vergeet nooit meer het moment dat ik een berichtje kreeg. De familie had haar gevonden. Het was niet haar keus om van de aardbodem te verdwijnen, ze werd vastgehouden tegen haar wil in. Haar familie wist haar te bevrijden en brachten haar direct naar het ziekenhuis.

Het eerste wat ze daar deed was mij een berichtje sturen. “Heb je nog vertrouwen?” Vertrouwen, dat was de laatste weken bij mij wel tot een dieptepunt gedaald maar je kunt toch onmogelijk tegen iemand die zoveel heeft meegemaakt zeggen dat je er geen vertrouwen in hebt. Ik was vooral bang, bang voor wat zou gaan komen maar ik antwoordde enkel “Natuurlijk heb ik vertrouwen, dat was toch onze afspraak. Geen boeken enz. maar vertrouwen”. Ze werd verder onderzocht door een arts en terwijl ik met mijn oudste dochter The Voice keek kreeg ik een berichtje binnen via FB. “Zeg jij, ja dan ga ik nu persen”, de tekst werd begeleid door een foto waarop overduidelijk te zien was dat het moment was aangebroken. Mijn dochter keek met grote ogen naar de foto en ik tikte zo snel als ik kon Yes. Nog geen half uur later was daar een foto. Een foto van mijn mannetje. Een klein dapper kereltje. Het jongetje dat ik zo graag mijn zoon zou willen noemen maar eerst moesten er testen plaatsvinden om te kijken wat er allemaal aan de hand was.

Het bleef twee dagen stil, doodstil…..

En toen was daar het bericht dat hij geadopteerd mocht worden. Nu was het enkel nog wachten op de afreistoestemming van het Ministerie. Die kwam de dag voor Kerst binnen. Snel boekten ik tickets richting Orlando om vervolgens op kerstavond een rondje Marktplaats te rijden om toch nog een kamertje klaar te maken. Eerste Kerstdag tuigde we de kerstboom af, niet wetende wanneer we exact terug zouden komen. Tweede Kerstdag steeg het vliegtuig op, richting mijn zoon, ons broertje.

Volgende keer vertel ik je hoe de eerste ontmoeting was.

Mocht je het leuk vinden om ons te volgen neem dan een kijkje op www.instagram.com/come.on.lets.do.this