Wie is Momlife_with_acnes

Hoi jij,

Leuk dat je mijn blog leest.

In deze blog ga ik jouw kennis laten maken met mijn gezin en ons verhaal.

Wij zijn een gezin van 5 . Danny de papa is 30 jaar. En hij werkt als stratenmaker en legt tuinen aan. Ik ben Bo de mama ook ik ben 30 jaar. Normaal gesproken werk ik als voedingsassistente in het ziekenhuis. Maar dat gaat helaas nu niet.maar daar kom ik later op terug. Esmee is mijn dochter en is 8 jaar. Esmee is een vrolijke meid die van dansen houd, knutselen en de laatste tijd steeds meer met haar uiterlijk bezig is. Esmee heeft het zelf ook niet heel makkelijk en heeft een moeilijke start gehad. Maar dat verhaal is voor een andere keer. Dan hebben we Skylar. Skylar is mijn bonusdochter. En Danny is haar papa. Skylar is 5 jaar en die woont de meeste tijd bij haar mama. Skylar is een wat rustig lief meisje die af en toe iets wat verlegen is . En dan hebben we als laatste onze Evy. Evy is het kindje van ons beide. En is 3 jaar oud ze is lief en lekker ondeugend. 

En bij evy begint ook ons verhaal over mijn chronische ziekte.

Ik was 23 weken zwanger van evy. En zat sochtends een tosti te eten. Ik at die heel veel in het begin van de zwangerschap. Terwijl ik zat te eten voelde ik een knak in mijn buik. En kreeg ineens intens veel buikpijn. Ik was ontzettend bang. En kroop op handen en voeten naar boven waar Danny nog lag te slapen. Direct hoorde hij dat het goed mis was. En belde hij onze lieve verloskundige. Die direct kwam en om naar het hartje van onze evy te luisteren. Gelukkig deed haar hartje het goed. Maar ze vertrouwde het niet. En ik moest direct naar het ziekenhuis. We gingen met onze eigen auto. Want tijd om op de ambulance te wachten was er niet. Eenmaal in het ziekenhuis ging de male molen lopen. En kwamen we er achter dat alles goed was met onze Evy. Wat was dat een opluchting. De tranen liepen over mijn wangen van ontlading. Maar waar kwam die inmense pijn vandaan. Door de zwangerschap konden we ook niet alle onderzoeken doen die ze normaal zouden doen. En werd ik opgenomen. Na 1 dag werd ik verplaatst naar Rotterdam. En begonnen de vele onderzoeken. 5 dagen later kreeg ik op woensdag ochtend nog 1 onderzoek. Als dit hem niet zou worden dan zou ik zoiezo geopereerd worden met alle risico's van dien. Het onderzoek was vreselijk. Ik kreeg een camera via mijn keel in mijn maag. En daar was eindelijk het verlosende word mijn darmen zaten bekneld. En moet ik per direct geopereerd worden in het sophia kinder ziekenhuis.  Daar kregen we het moeilijke gesprek wat als jullie dochter geboren moet worden wat moeten we doen. Ik antwoorde jullie doen alles aan mijn meisje en laten mij maar gaan. Dit kon niet zeiden ze moeders gaan altijd eerst. Ok dit was niet het antwoord wat ik wilde horen. Maar dan doen jullie er nog alles aan wat nodig is. Gelukkig was dit gesprek overbodig en bleef onze evy heerlijk zitten waar ze zat. Na vele spannende uren wachten voor Danny. Hoorde hij dat de operatie was geslaagd. En Zowel ik als evy het heel goed deden. 

Helaas bleef de pijn en hebben we met 32 weken weer een operatie doorstaan. Ook hier bleef Evy veilig en wel in mijn buik zitten. Maar weer was dit niet de oplossing. En de pijn bleef. Met 36 weken zwangerschap werd er besloten dat het voor evy beter  en veiliger was buiten mijn buik. En is zij geboren. Er waren veel zorgen want ze was toch 2 keer volledig onder narcose geweest. En ze waren  bang dat ze misschien wel verslaafd ter wereld zou komen door de vele pijn medicatie die ze had gehad in mijn buik. Gelukkig was dit niet zo en werd ze gezond geboren.

Na haar geboorte bleef helaas de pijn. En door de vele pijnmedicatie was ik eigenlijk van de wereld. Ik was er wel maar niet aanwezig. Dit in combinatie mijn pijn was dit een gevaarlijke situatie.  En kwam er thuishulp in huis. Die kwamen zodra Danny moest werken en gingen als hij thuis kwam. Door deze periode van ruim een jaar heb ik onwijs veel gemist van evy. Dingen die ik nooit meer teug zal krijgen.

Doordat de pijn bleef kreeg ik na de bevalling nog 2 operaties. En werden alle andere pijnbehandelingen geprobeerd.  Maar niets had effect. We kregen te horen dat ik acnes heb. Een zenuwbeknelling in mijn buik. Terwijl ik nu eindelijk wist wat het was . Wisten de doktoren niet meer wat ze konden doen we hadden alles geprobeerd.  Ik kreeg toen te horen dat ik was uitbehandeld. 

Uitbehandeld!!! 

Ik dacht het niet ik ging revalideren en ging van eerst alleen maar in een rolstoel mij eigen weg vinden. Naar weer kunnen lopen. Na een half jaar was ik super blij met het resultaat. Ik kon weer mama zijn. Ik leerde omgaan met het leven met altijd pijn. Ik wende aan de pijn en de pijn was op een acceptabele hoogte. Ik ging weer werken en starte zelfs mijn eigen taarten bedrijfje vanuit huis.  Ik was weer mama. En kon weer lekker gek doen. Alles ging steeds beter. En we begonnen weer te leven. Mijn medicatie hield alles onder bedwang. Wat echt een heerlijk gevoel gaf. We waren weer een normaal gezin van 5.

Tot 14 februari 2021..........