Wereldkinderkankerdag

Een jaar geleden. Het was het weekend van de sneeuwpret. Ook wij gingen met het gezin op pad. Met de meiden in de slee door het bos. Het was stil in het bos, de zon scheen en de lucht was blauw. Samen met Ruby gingen we op de slee van een heuvel af. Dikke pret. Maar Charlie niet. Ze was tam en moe. Weer niet fit. Vlak voordat ze in de slee in slaap viel voelde ik paniek. Iets in mij zei ze mag niet in slaap vallen. Straks wordt ze niet meer wakker. Ik corrigeerde mezelf. Natuurlijk valt ze in slaap. Dat is toch heerlijk zo in de natuur terwijl je op de slee getrokken wordt. We liepen verder maar ik kon het niet laten om af en toe te luisteren naar haar ademhaling. Te kijken of ze nog wel gewoon sliep. Ze was zo wit, zo bleek. Natuurlijk zijn veel kindjes dat in die tijd van het jaar. Maar toch. Het voelde niet goed. We waren al weken met haar in de weer. Af en aan niet fit. Ik dacht terug aan wat de huisarts had gezegd. Ze pikt gewoon alle virussen op en die vond haar niet raar bleek of wit. 

Het duurde nog 2 weken voordat we wisten waarom Charlie zo tam was. Voordat we bevestigd kregen wat we al dachten. Dat er meer aan de hand was. Meer dan een virus en nog weer één. In een eerdere blog schreef ik hoe we erachter kwamen dat Charlie kanker heeft; acute lymfatische leukemie. 

Vandaag is het wereldkinderkankerdag. Een dag waar ik vorig jaar niet bij stil stond. Maar nu wel. Want nu zijn wij zo'n gezin. Zo'n gezin waarvan je dacht dat gebeurt mij niet. Maar toch kan het ineens zo zijn. Ieder jaar krijgen zo'n 600 kinderen kanker in Nederland. Sta daar vandaag even extra bij stil. Want gezondheid is niet vanzelfsprekend. Ieder kind heeft wensen, een kind maar kanker heeft er maar 1!

Kun je ook lezen van Aimée: "Altijd maar 'aan' moeten staan met kinderkanker".