Snap
  • Mama

Welkom lieve Fynn!

8 maart 2016...De bevalling waarbij je weet dat je geen gehuil zult gaan horen

Lieve Fynn,

Papa is gisteravond gelukkig snel in slaap gevallen. Bij mama spookte er van alles door haar hoofd...Is het echt waar? Hoe zie je eruit? Gaat het lang duren voor we je kunnen zien? Zal het voor morgenochtend toch spontaan gaan beginnen? En waarom ben je toch ineens gedraaid kan dit jou dood misschien verklaren? Of hebben ze al die weken iets over het hoofd gezien? Heb ik zelf iets fout gedaan? Had ik toch eerder rust moeten nemen?

Naast mijn verdriet en de vele vragen werd ik ook ontzettend bang, de dood zat letterlijk in mij. Als ik op mijn linkerzij lag voelde ik geen getrappel van een lekker druk mannetje maar een paar billen onder mijn ribben. Dit was zo naar, je moest eruit ik wilde jouw lichaam niet meer in dat van mij voelen!

Midden in de nacht nog beneden met een kopje thee met jouw lieve tante zitten Whatsappen, ook zij kon het niet geloven en ergens ook de zenuwen voor de bevalling. Hoe gaat het zijn een bevalling van een overleden baby? Voor haar tenslotte ook de eerste keer en dan ook nog eens je eigen neefje!

Om 6.00 uur ging de wekker en eerst nog even lekker douche en toch proberen te ontbijten. Even snel langs Magic (mijn paard) om haar een dikke knuffel te geven en op naar het ziekenhuis om ons daar om 8.00 uur te melden.

De rit naar het ziekenhuis leek wel uren te duren. Op naar binnen...nu ging het pas echt beginnen, lopend met mijn dikke buik, koffer en Maxi-Cosi. Lieve Fynn het is bijna zover maar wat hadden wij ons dit moment anders voorgesteld.

Jouw oma en tante gingen heel vroeg voor jou naar de winkels om een setje kleding in maat 44 te kopen, een donkerblauw shirtje met een ster met klavertjes vier erop en een wit broekje. Jouw tante kwam daarna snel naar het ziekenhuis, jouw oma's gaan vandaag een mooi mandje voor jou zoeken en jouw opa's en oom halen thuis bij papa en mama de box en kinderwagen weg, dit willen papa en mama nu niet meer zien.

Tot op heden lag de placenta laag en dit moest dus eerst met een echo worden gecontroleerd, mama heeft niet naar het scherm gekeken, ze wilde jouw niet meer zien. Niet meer zien op een echo dat je er echt niet meer was. Gelukkig de placenta lag goed en bleek mama zelfs al 2 cm ontsluiting te hebben dus konden we gelijk aan de weeën opwekkers. Direct begonnen de weeën, na een half uur verhoogde ze de weeën opwekkers. Nu werden de weeën zo heftig! Een wee duurde wel 5 minuten en dan was ik blij als er 1 minuut rust was tot de volgende wee. Na 1,5 uur ging het echt niet meer, de pijn viel echt mee maar de frequentie waarmee de weeën kwamen in combinatie met emoties en een nacht amper geslapen zorgde ervoor dat mama toch een ruggenprik wilde hebben.

Terug op de kamer van de ruggenprik had mama inmiddels 5 cm ontsluiting. Het werd iets rustiger, wel bij elke wee een trillend linker been en een zere buik aan de linkerkant (ruggenprik was niet goed gezet helaas). Nu er weer iets meer rust was heeft mama even gebeld met haar beste vriendin, mama moest dit gesprek gaan afkappen want kreeg weer steeds meer pijn en moest de weeën toch echt gaan weg zuchten en dat wilde ze natuurlijk niet laten merken aan de telefoon.

Ik kon niet meer, ik was op... de verpleegkundige ging kijken of mama extra pijnstilling mocht maar eerst ging de verloskundige kijken hoever mama was. In 1,5 uur tijd van 5 naar volledige ontsluiting gegaan! Nu zou het dus echt niet lang meer gaan duren. Snel jouw oma's gebeld en die kwamen nu ook richting het ziekenhuis samen met jouw opa's en andere tante en oom.

Mama had met jouw tante (verloskundige) afgesproken zolang mogelijk te wachten met persen dus toen iedereen in het ziekenhuis was kwamen ze nog even een praatje met ons maken en toen mama het echt niet meer kon houden en papa op de bel wilde drukken kwam de verloskundige van het ziekenhuis binnen en ging het nu toch echt beginnen!

Je was er bijna lieve Fynn, bijna konden we jou gaan bewonderen!

Tijdens het persen keek mama mee in een spiegel en zag ze jouw mooie haartjes en na 18 minuten persen kwam jij ter wereld! Wat ben je nog lekker warm, wat ben je toch mooi en al zo ontzettend groot! En wat lijk jij op jouw papa!

Al snel kwam iedereen jou bewonderen. Wat was iedereen trots maar ook zo verdrietig. We zullen jou nooit horen huilen en jouw mooie oogjes mogen zien. Mama kon alleen maar naar jou kijken en hield je handje stevig vast.

Mama wilde je aan de placenta vast laten zitten en pas als de fotograaf van "Make a memory" er was jou afnavelen, wegen en aankleden. Rond half 8 kwam de fotograaf en hij heeft prachtige foto's van jou gemaakt! Toen papa jouw navelstreng had doorgeknipt en jouw oma's jouw gewogen hadden ging mama jou samen met de verpleegkundige aankleden, dit vond mama wel een beetje spannend omdat alles zo slap was en je huidje zo kwetsbaar.

Jouw oma heeft samen met de verpleegkundige nog afdrukjes van jouw handjes en voetjes gemaakt. Mama en papa konden even wat eten en toen gingen we op naar huis...Jij in de Maxi-Cosi bij mama op schoot het ziekenhuis uit, gelukkig zagen we weinig mensen want wat vond mama dit moeilijk.

Eenmaal thuis ging mama eerst nog even knuffelen met jou, wie weet was dit de laatste keer. Geen idee hoe kwetsbaar jouw lichaampje is, kan mama je morgen nog even knuffelen en de dagen daarna?

Samen hebben papa en mama jou in je mooie mandje op jouw kamertje neergezet.

Terugkijkend op deze dag was dit een dag die we met heel veel rust en liefde hebben doorgemaakt, de mooiste maar ook wel de verdrietigste dag uit ons leven.

Lieve Fynn dit is zo oneerlijk! We houden van jou.

XXX Mama

Fynn geboren op 08-03-2016 om 17.35 uur, 2788 gram en 51 cm lang.

 

7 jaar geleden

Die vraagtekens waren echt niet de bedoeling! (Was een emoticon met tranen!) Mijn excuses

7 jaar geleden

Heftig, mooi geschreven!! Ik wens jullie ontzettend veel moed. Dikke knuffel. Wat een prachtige foto, zo volmaakt, perfect en toch ... Zo oneerlijk xxx

7 jaar geleden

Heftig ???? mooi geschreven!! Ik wens jullie ontzettend veel moed. Dikke knuffel. Wat een prachtige foto, zo volmaakt, perfect en toch ... Zo oneerlijk xxx

7 jaar geleden

Waarom, waarom waarom toch, dat is de vraag dat constant in mijn hoofd rondspookt... Waarom moeten toch zoveel mensen zulke verschrikkelijke dingen meemaken ???? Ben zelf op 12 april 2016 mijn mooie tweeling verloren na 23 weken zwangerschap en het was idd zoals jij beschrijft de mooiste maar ook de verdrietigste dag uit ons leven... Twee keer moeten bevallen maar twee keer weet je, het is voor niets... Zo hard, zo verschrikkelijk moeilijk... Wil jullie nog heel veel sterkte wensen in deze moeilijke tijd. Uit het oog maar nooit uit ons hart! ❤️