Welcome to the big 3.0 club

Geboren in 1986, dat betekent in 2016 de 30 zone in. 

Voor mij is het vandaag dé dag, twintiger af en de 'gevreesde' 30 zone in. Dat 'gevreesde' begrijp en voel ik nog niet helemaal. Ben ik anders dan gister, toen was ik immers nog twintiger? Behoor ik nu tot aankomend rimpelend mokkel? Gaan alle tieners en twintigers mij nu aanspreken met 'u'? Heb ik een andere dagcrème nodig, iets met rijpere huid? Volgens mij is het antwoord op al deze vragen 'nee'. Waarom zegt men dan altijd cynisch 'welkom bij de club'? 
Het is natuurlijk allemaal met een dikke vette knipoog en je maakt jezelf zo gek als dat je je laat maken. Leeftijd is slechts een getal. Bij de geboorte krijg je 0 jaar mee en het tikt van daar rustig door. Niemand die bij machte is om een dag, maand of jaar te vertragen. 

Maar goed, vandaag dus die zogenaamde 'gevreesde' 30 zone in en dat betekent jarig zijn. En jarig voel ik me heel erg. Het begon vanmorgen in alle vroegte al. Buiten was het nog donker, de klok wees 7.00 uur en langzaam ontwaakte ik uit mijn niet al te lange nacht slaap (als aanstaande mama bekijk ik vaker het plafond dan de binnenkant van mijn oogleden). Naast mij hoor ik mijn lief diverse verjaardagswensen uitspreken en zijn grote armen slaan om mij heen. Een warme thee doet mij nog wat meer wakker worden en dan zie ik met mijn ogen gewend aan het donker ineens cadeaus op het bed staan. Een 'Discover Tao' pakket van Rituals en een prachtige kartonnen tas van Dior, ja alleen de kartonnen tas is al prachtig. De inhoud is nog vele malen overweldigender. Het beeldscherm van mijn telefoon begint ondertussen vol te stromen met felicitaties. Zo rond de klok van 7.45 uur ben ik al 'top of mind' bij velen. Best lief :-).

Volledig ontwaakt, gedouched en aangekleed zwaai ik lief uit 'tot vanavond'. Hij heeft zo'n ontzaggelijk drukke agenda. Na 10 minuten hoor ik echter de motor van zijn auto, ja verklaar mij voor gek maar de motor van zijn auto herken ik uit duizenden, de voordeur gaat weer open. Deze moet volledig open want een bos vol 30 rode en 1 witte roos moet door de deur. Terstond ben ik sprakeloos en tranen vullen mijn ogen. Geen woorden. Zoveel liefde. En die ontzaggelijk drukke agenda mag vandaag een beetje wijken, voor mijn 30e verjaardag blijft lief thuis. Vanuit kantoor aan huis werkt hij e.e.a. af maar blijft zo ook gezellig dicht bij mij. 

Gezien ik 11 dagen van de uitgerekende datum af sta, was ik alles behalve van plan om mijn verjaardag te vieren. Toch zijn er een paar vriendinnen die graag langs willen komen. Even gezellig een uurtje, of bij gebrek aan tijd worden het twee uurtjes. Daar ben ik nog wel voor in en de ene vriendin wisselt de andere af. Om 10 uur staat de eerste vriendin voor de deur. Uiteraard met een cadeautje, wat niet hoeft maar attent en lief is het wel. Iets na 11 uur schuiven mijn ouders aan, meegenomen twee heerlijke roomvlaaien. Iets na de lunch (een groot stuk heerlijke vlaai) worden vriendin 1 en ouders 'afgelost' door vriendin 2. Ook zij heeft een cadeautje, een heerlijk verwen arrangement bij DYANNE SPA. Stiekem wil ik die nog wel verzilveren vóór mijn bevalling, gemanicuurde handen en voeten is toch wel zo chique (ik proest en hoest nu door mijn eigen cynisme). Halverwege een tweede stuk roomvlaai, een lekker drankje zwaait de volgende vriendin binnen. Haar armen vol met haar tas, tas van de kleine, de kleine zelf en een cadeau zo groot dat het praktisch haar gezicht verhuld. De naam op de tas, Rituals, verraad de inhoud maar ik als groot fan van de rustieke producten van Rituals kan er geen genoeg van krijgen en nu met de laatste loodjes zeker niet. 

Het is 16 uur als beide vriendinnen ieder weer hun weg gaan en ik even de tijd krijg om alle berichten via Whatsapp, Facebook, Messenger en Instagram te beantwoorden. Kan het amper bijhouden, 1 beantwoord = 2 nieuwe felicitaties. De 'grap' van alle deze berichten? Niemand die iets rept over 'welkom bij de club', 'ouwe', 'geen twintiger meer he', enz enz enz. Zouden ze niet durven? Is het beleefdheid? Nee geloof ik geen barst van. Leeftijd maakt gewoon niet uit, je bent net zo oud als dat je je voelt of gedraagt. 

Straks nog 1 stel vrienden die op de avond-koffie komen, uiteraard met een stuk roomvlaai. Hierna is het me toch wel een dag geweest. Niet gepland te vieren, toch wat lieve vriendinnen over de vloer gehad, opstapelende cadeaus, meer dan 300 felicitaties in de wacht gesleept en allemaal beantwoord. Ik kan niet anders zeggen dan dat ik mij ontzettend gezegend jarig voel. Zeg nou zelf, op deze manier is 30 worden toch echt niet erg. 

En het mooiste cadeau? Dat laat nog even op zich wachten onder het mom 'save the best for last'. Nog 11 dagen te gaan tot de uitgerekende datum...