Wat als ... Wat als ik...

Vroeger hoorde ik het bijna dagelijks: Dikkerd, dikzak, vetklep, lelijkerd, ik hoorde het  al op de basisschool en droeg dit met me mee naar het VMBO. Deze woorden en heel veel meer daden hebben behoorlijk veel invloed gehad op mij, op mijn ontwikkeling op mijn persoonlijke ontwikkeling en in mijn loopbaan richting een baan. Ik durfde niet meer mee te doen met sporten, ik was veel alleen, deed mijn opdrachten alleen

en zonderde mezelf zo veel mogelijk af om maar iets van een lelijk woord naar mijn hoofd gegooid te krijgen. Die woorden en daden waren toen makkelijk: San laat het los, t gaat wel over.  Het ging ook over toen mijn studietijd over was en ik geen herkenbaar persoon meer was.  Maar de woorden deden meer met mij dan ik dacht, ze lieten wonden achter en zo af en toe gaan de korstjes weer los.  Ik voel me bang, klein en gekwetst zelfs na al die jaren, want ze hebben mij wat afgenomen. Mijn zelfvertrouwen.  Ik heb geen maatje 38, en heb ook niet prachtige blonde lokken en blauwe ogen, dat had ik zelf ook al ontdekt.  Ik ben er in gaan geloven, stom is dat hé? Hoe vaak mijn moeder me ook vertelde dat ik prachtig ben, hoe vaak ze  me ook vertelde; je bent mama's meisje, je bent mooi en waardevol zoals je bent.

Tuurlijk stel ik mezelf de vraag wel eens; wat als.... maar laten we eerlijk zijn we stellen ons allemaal wel eens die vraag.

Toen Ivan 9 jaar geleden geboren werd was ik na zijn geboorte in een voor mij acceptabel figuur, maar helaas mijn "lot"  besloot anders, maatje 40 werd een beetje veranderd. Om zwanger te worden van Levi heb ik de nodige hormonen in mijn lichaam "moeten" spuiten,  die ook niet echt bijdragen op afvallen. En na alle 3 de kinderen zijn er ook wel wat "rolletjes" blijven hangen die ik met een goed dieet een strak sport schema, niets helpt, hoe graag en hoe hard ik het ook zou willen. Tuurlijk zou ik het fijn vinden om een paar kilo’tjes kwijt te raken, en toch wat lekkerder in mijn vel te zitten. En zegt de arts dat mijn BMI niet oke is, maar wat is nou eigenlijk niet oke? En wat zegt die BMI?

Wat mijn lijf zegt? Mijn lijf spreekt, het heeft geleden, het heeft pijn gehad, het is getekend, en gevormd maar bovenal; mijn lijf is een huisje geweest voor mijn 3 prachtige kinderen, de kinderen ploffen soms zomaar op die “vet rolletjes” want het is hun veilige huisje, waar ze troost zoeken.  Maar als ik met de ze douche, of als ik me een keer “mooi” wil maken, zie ik niet die mooi vrouw, oké misschien eventjes 2 minuutjes, maar dan komen ineens die woorden weer; je bent lelijk, voor wie zou jij dit doen? Waarom zou je? Er is niemand die kijkt.

Die onzekerheid, die draag ik eigenlijk al ruim 20 jaar met me mij mee, en ja ik ben nu 27 (bijna 28) jaar met me mee, en geloof me soms is dat best wel een zware last. Want ik twijfel in alle opzichten dan aan mezelf, of het nu om mijn haar, mijn lichaam, mijn make-up of kleding gaat, de opvgoogoeding van de kinderen, die onzekerheid blijft.

En toch probeer ik mama te zijn, want ik ben hun mama! En ik zeg ze elke dag dat ze mooi zijn, knap zijn en lief! En elke avond voor het slapen gaan vraag ik ze zo mooi te blijven de rest van hun leven zoals ze zijn, want ze zijn perfect.

Maar wat als ik mijn onzekerheid overdraag aan hun? Wat als mijn onzekerheid hun onzekerheid word? Wat als mijn angsten straks hun angsten worden? 

Wat als…. ze nu gewoon nog even klein zijn en ik ze beschermen kan?

Wees eens eerlijk jij, aan de andere kant van het scherm, wat zou jij in vullen op de puntjes?

Wat als…

Liefs

MamaSann