Wachten, wachten en nog eens wachten

Bij de verloskundige praktijk staat alles stil. Iedereen  is erg lief en wil ons overal mee helpen. Er wordt direct gebeld met een universitair ziekenhuis voor een vervolg afspraak.

Ik krijg alles maar half mee. Hidde verveeld zich en vindt de sfeer maar niks. Hij begint ook te jengelen en zeuren. Wat niet meer dan logisch is. Marius blijft rustig en slaat alles wat we moeten  weten voor nu zoveel mogelijk op.

We worden  gebeld voor een afspraak het is een woensdag ochtend. Dus ik ga ervan uit dat we vanmiddag wel een telefoontje krijgen.

Vandaag is het mijn vrije dag, dus ik blijf met Hidde thuis. Marius gaat weer aan het werk en het is nu wachten. Hoe ik die dag doorkom vraag ik me nog af. Maar Hidde zorgt wel voor afleiding.

Aan het einde van de middag nog niks gehoord. Dus ik bel de verloskundige praktijk om te vragen of het goed is gegaan. Ja ze waren samen ook nog aan het overleggen geweest tussen verloskundige en het ziekenhuis wat het handigste zou zijn.

Ze vroegen zich af of wij een combinatie test wilden doen. Dit is een kans berekening op chromosomale afwijkingen. Bij Julian hebben wij hier niet voor gekozen omdat we jong en gezond zijn en verder geen verhoogde kans hebben.

Nu kiezen we er wel voor omdat ze al een verdikte nekplooi hebben gezien. Ook wordt er direct een uitgebreide echo ingepland. Dit moet bij een professor die hier in gespecialiseerd is en die is pas de week erna op de donderdag aanwezig.

Het lange wachten begint. Wat duurt een week dan lang. Ergens dacht ik iedere dag als het echt verkeerd is dan regelt mijn lichaam dat wel. Ik verwachtte die week eigenlijk dat ik een miskraam  zou krijgen. Maar nee dit kindje is sterk. Dan kan het toch niet mis zijn zou je zeggen. Ik hoopte gewoon dat het 1 groot misverstand was.

Die week ben ik wel aan het werk gegaan. Al was het maar voor halve dagen. Ik ben gelukkig in een warm nest opgevangen toen ik het vertelde. En kon gaan en staan waar ik wilde. Zo lief.

Hidde is ook gewoon naar de oppas gegaan. Om alles een beetje door te laten gaan en vooral voor ons om afleiding te vinden zodat we niet te veel konden piekeren. Want 8 dagen wachten met zoveel onzekerheid is heeeel lang.

Het bloed voor de combinatie test had ik alvast laten afnemen zodat het die donderdag allemaal bekend zou zijn.

Die donderdag hebben we om 10 uur een afspraak. We brengen Hidde naar de oppas. En zijn om 9 uur al in het ziekenhuis.

We vreten ons op. Drinken nog maar een kopje koffie. Kijken nog even in een boekenwinkeltje etc. En om kwart voor 10 melden we ons met lood in onze schoenen.

We werden opgevangen door een hele vriendelijke vrouwelijke dokter. Ze nam ons mee en heeft van alles met ons doorgenomen over ziektes en afwijkingen in onze families.

Het enige wat hier uitkwam was dat ik een broer heb gehad in 1980 die zonder nieren  is geboren en kort na zijn geboorte is overleden.

Voor de rest geen aparte dingen. Ze stelt ons nog gerust. Vaak als ze weer een echo maakt nadat een verdikte nekplooi is geconstateerd, is de verdikte nekplooi verminderd of zelfs verdwenen.

Ik mag op de onderzoektafel gaan liggen en ze begint met de echo. Ze is stil heeeel stil. Wij zien een mooi mensje. Maar merk aan mezelf dat ik daar niet teveel naar wil en durf te kijken. Wil me niet gaan hechten. Al doe ik dat natuurlijk al.

Dan komt het hoge woord eruit. Deze nekplooi is niet verminderd en zeker niet verdwenen. Hij is extreem 7 mm. Wat normaal tussen de 2 en 3 mm is als ik me niet vergis.

Ze ziet ook geen  nieren. Ik denk nog dan kan ze aan de dialyse en wachten op nieuwe nieren. Maar Marius had het al wel door.  Nee lieverd de baby kan zonder nieren niet leven ook in 2016 nog niet.

Mijn wereld stort in.....

Ik ben verslagen. Wat moet er nu gebeuren? Ze zegt dat ze graag een vlokkentest wil doen om te kijken naar chromosomale afwijkingen. Want uit de combinatie test komt een uitslag van 1 op 33 kans op een afwijking. Maar die is onbetrouwbaar omdat de baby zo'n dikke nekplooi heeft.

Ik vind alles prima. Wat moet gebeuren  moet gebeuren. Ik laat alles over mij heen komen. Er komen allemaal coassistenten en andere mensen binnen. Sommigen helpen sommigen kijken. Ze doen maar ik ben verslagen. Mijn baby blijft niet leven. Ook al zag ze er zo goed uit op de echo. 

Ze verdoofd de plek waar ze gaat prikken op mijn buik. En prikt in mijn buik. Het doet pijn. Maar ik vind het wel fijn om even echte pijn te voelen. Het is zo klaar. En ik blijf even liggen. Tranen biggelen over mijn wangen. Waarom, waarom wij? Het is zo oneerlijk.

Ik vraag de dokter hoe nu verder. Ze zegt we wachten  vlokkentest af en we doen een second opinion echo om te controleren of de baby echt geen nieren heeft.

En dan wordt de zwangerschap afgebroken. Ik vraag haar of ik dan gecurriteerd word. Dat had ze liever niet. Haar voorkeur gaat uit naar een normale bevallig zodat ze de baby kunnen onderzoeken. 

Ik moet het thuis eerst allemaal laten bezinken en het op een rijtje zetten. Dit gebeurd toch niet echt??

Over 2 weken weer een afspraak bij haar en dan hebben we ook de uitslag van de vlokkentest. Maar het lijkt allemaal zo zinloos om 2 weken te wachten. Volgens haar was dit het protocol. Maar ze was eerlijk, ze zag het heel somber in.