Waarom een blog? Even voorstellen 👋

De meesten kennen ze nog wel, de 'geheime' kinderdagboeken met een klein slotje eraan en een heel fragiel sleuteltje die je dan in een ander laatje in je bureau 'verstopte'. Het gaf een veilig, anoniem gevoel en je kon er al je belevenissen, ervaringen, onzekerheden en vragen in kwijt nadat je de datum en 'Lief dagboek,' had opgeschreven 🔏. Heerlijk vond ik het, schrijven over gesprekken met vriendinnetjes en later over jongens en dan specifiek wie op wie was. Daarnaast schreef ik wekelijks brieven met mijn tante van een paar jaar ouder. We bespraken werkelijk alles en voegden ook persoonlijke touches toe, zoals een luchtje of kus van lippenstift op het papier. Ik heb het geluk gehad dat ik nul moeite op school had en daarnaast altijd buiten kon spelen met kinderen uit de buurt. Ik was een gelukkig kind. Nogal druk, onrustig, sliep weinig, maar daar hadden vooral mijn ouders last van, niet ik 😉.

Tijd verstreek, ik ging naar tweetalig VWO en het leven nam een andere wending. De onschuldige kinderdagboeken waren al lang verdwenen bij het vuil en tijd om brieven te schrijven nam ik niet meer. Ook vond ik de middelbare school, op z'n zachtst gezegd, verschrikkelijk. Ik had veel last van mijn hormonen en van acne, werd erg onzeker en voelde me totaal niet op mijn plek. Ik kon slecht omgaan met de prestatiedruk die er ineens was, zéker met de autoriteit van leraren, piekerde viel en sliep slecht. Concentreren op huiswerk ging ook niet dus ik liep altijd achter. Ik kon niet mee in de flow van mijn populaire, hockeyende leeftijdsgenoten. Ik voelde mij lelijk, dom en niet goed genoeg. Mijn gedrag was impulsief, ondoordacht en soms agressief. Mijn hoofd ontplofte van onrust en onzekerheden. Ik had het gevoel dat ik faalde en stond elke dag met tegenzin op. Leraren prikten er niet doorheen en bestempelden mij als vervelend, opstandig en niet geschikt voor het VWO. Als slechte invloed en te min voor de school. Op mijn 13e begon ik mij serieus af te vragen wat de zin van alles was en had het gevoel dat het nergens toe leidde. Ik huilde elke dag, was gefrustreerd en zag het niet meer zitten, ik wilde niet meer. Ik fantaseerde over en verlangde naar de dood. Mijn eerste depressie. 

Even een paar jaar vooruit. Ik ben nu 31 jaar, getrouwd, werk parttime maar ben hoofdzakelijk moeder van een prachtige dochter van 2,5 jaar 👧. En toch ben ik van binnen nog steeds dat onzekere, piekerende, wakker liggende, ongeconcentreerde meisje die de zin van leven vaak niet snapt. Maar ik heb inmiddels hulp, in de vorm van een psycholoog, ADHD medicatie en binnenkort lichttherapie tegen slapeloosheid en depressie. 28 jaar later heb ik dus toegegeven dat ik het niet alleen kan, niet zelf kan. Ik gun mijn dochter een gelukkige moeder. En daar ben ik best trots op 💪! 

Nu wil ik vooral mijn ervaringen opschrijven. Mijn psycholoog raadde mij namelijk een 'piekerkwartier' aan. Dit houdt in dat je jezelf een kwartier per dag gunt waarin je mag piekeren, waarin je de gedachtes afmaakt en ze de ruimte geeft. Zo krijgen ze een plek en komen ze hopelijk niet later weer (allemaal tegelijk) terug 🧠. Hier moest ik eerst heel hard om lachen. Ik pieker en maal de hele dag van hak op de tak, hoe moet ik dat in 1 kwartier stoppen 👀!? Toen besloot ik (ineens deze ochtend, yep nog steeds impulsief, nu nog volhouden 😉) een blog te starten. Een zin moet je ook eerst afmaken voor je verder kunt, het schept hopelijk orde in mijn verhaal en ik kan er altijd op terugvallen. Zoals velen weten is ' van je afschrijven' niet voor niets een bekend  en wetenschappelijk ondersteund fenomeen. 

Daarbij weet ik dat heel veel moeders worstelen. Worstelen tijdens de zwangerschap, bevalling, in de babytijd, peutertijd en kindertijd. Maar ook met zichzelf, zowel mentaal als fysiek, onzeker zijn, of psychische klachten hebben net als ik.

Mijn laptop is dus nu mijn digitale dagboek, mijn toetsenbord mijn pen, waarmee ik hopelijk wat orde in de chaos kan scheppen. En mocht iemand zich hierin herkennen en zich op die manier wat minder eenzaam voelen, is dat alleen maar pure winst. ❤ Hopelijk geldt dat andersom ook voor mij. 

Liefs, Charly.

https://www.instagram.com/charlys.blogboek/