Het leven lacht me toe……

Hoe hou je je staande als op het ene levensgebied alle puzzelstukjes perfect in elkaar vallen, terwijl als het op de kinderen aankomt de hele puzzel uit elkaar dreigt te vallen? Want dat is precies wat gaande is. Het ene moment voel ik me echt heel sterk en denk ik, fuck deze shit, ik kan de hele wereld aan. En het andere moment moet ik me zelf om kwart over 11 dwingen om uit bed te komen, want er wordt van alles van mij verwacht.

Gister avond nog uit eten geweest, om te vieren dat ik een stageplaats gevonden heb voor de opleiding tot ervaringsdeskundige, die in september start. De afgelopen weken veel sollicitatiegesprekken mogen voeren, maar mijn voorkeur ging van begin af aan al naar 1 instelling. Met deze instelling had ik als aller laatst een gesprek. Ik had in mijn hoofd al het punt bereikt de eerste de beste plek aan te nemen die ja zou zeggen, omdat de tijd lichtelijk begon te dringen. Gister had ik twee gesprekken, bij twee totaal verschillende plekken. En het was een race tegen de klok om vanuit Zeeland op tijd aan te komen in Vught. Het gesprek in Zeeland was positief en ik was enthousiast over die plek, maar mijn focus lag echt op het tweede gesprek. Tevens ook het laatste gesprek in een reeks van verschillende plekken en gesprekken. Sommige gesprekken verliepen heel natuurlijk, bij ander klapte ik dicht en kwam er niets uit. Alles gebeurd met een rede denk ik dan altijd maar, al geloof ik dat de ene keer wat makkelijker dan de andere keer. En de rede dat de gesprekken gewoon niet liepen kwam gewoon puur door het feit dat ik mijn focus zo erg op het laatste gesprek had liggen, dat dat gewoon niet mocht mislukken. Ik sprak mezelf nog een keer streng toe voor het naar binnen gaan en met succes. Want ik was nog geen half uur thuis toen ze me opbelde en zeiden dat het zo goed voelde dat ze niet tot de volgende dag wilden wachten: ik was aangenomen. Wat viel er een last van mijn schouders af, ik kan mijn stageplek melden bij de opleiding en daarmee met een gerust hart op vakantie gaan. Het puzzeltje "voorbereiding opleiding" was daarmee af, op naar een nieuwe puzzel: de opleiding zelf. Ik kijk er oprecht naar uit om dit nieuwe avontuur aan te gaan. Ik ben trots op mezelf, dankbaar voor de steun van mijn lieve vriend en bijna man! (Volgende week is het dan eindelijk zover en mag ik hem officieel mijn man noemen <3) En ja, als je me dan niet of nauwelijks zou kennen, zou je denken dat het ik het aardig voor elkaar heb, het leven aardig op rolletjes loopt en het geluk me eindelijk toe lacht. Voor een deel is dat ook wel waar, en kan voel ik me ook dankbaar en bevoorrecht. 

Maar niets is altijd wat het lijkt, want vandaag, de dag na succes, is zo'n dag dat ik me moet dwingen uit bed te komen. Vorige week geen bezoekmoment met de kinderen gehad, en ook deze week lijkt dat niet te gebeuren. Afgelopen vrijdag heb ik ze allebei een knuffel kunnen geven, vlak voor de finish van de avond vierdaagse, dat moment heeft alles bij elkaar 2 minuten geduurd. Twee hele minuten, waarin ze blij waren. Twee hele minuten, die mijn hart goed deden en waarin ik ze een snoepketting kon geven voor de 6 kilometer die ze vier dagen lang hebben gelopen. Maar wat zijn twee minuten nou? Nou niet meer dan dat. 

Ik zie de kinderen normaal gesproken 1 keer per week anderhalf uur op het gemeentehuis, onder begeleiding. dat is een maand of 9 zo plots besloten. Maar goed, daar ga ik niet te veel over uitweiden, omdat dat het doel van mijn bloggen voorbij zou schieten. Ik blog om van me af te schrijven, niet om anderen te kakken te zetten (of hoe ze dat ook noemen willen). Drie weken geleden is mij gevraagd op welke dagen ik de kinderen kan zien. Wegens een overlijden in de familie en een aantal cursussen en sollicitatiegesprekken, kon ik hier niet gelijk antwoord op geven. Mijn agenda was 1 grote puinhoop, waren we ook nog een weekendje weg en had ik nog een (bel)afspraak met mijn advocaat staan. Vooral dat gesprek was belangrijk en wilde ik afwachten voordat afspraken omtrent de kinderen zou maken. Na het gesprek voelde ik me op mijn gemak en optimistisch. Ik werd gehoord! Ik heb toen geantwoord op de mail en de dagen aangegeven dat ik kon. Ik dacht in het Nederlands te hebben geantwoord. Maar blijkbaar werd het toch Chinees. In mijn aangegeven dagen was het op maandag of dinsdag, maar de organisatie maakte er vrijdag van. Hoe dan? Maandag is geen vrijdag toch? Want op vrijdag is de enige dag dat de organisatie de bezoeken kan organiseren. Mijn oprechte vraag: hoe ga je een bezoekmoment tussen kinderen en moeder opzetten als moeder er niet is? En begrijp me niet verkeerd, mijn kinderen zijn me alles en ik heb alles voor de over (en ik weet dat sommige dit anders zien, gebaseerd op de keuzes die ik maak!). Maar onder bepaalde verlichtingen kom je niet uit, sommige verplichtingen heb ik al meerdere keren uit moeten stellen en die kun je niet eindeloos vooruit blijven schuiven. Cursussen, waarvan de ik de certificaten nodig heb, kan ik niet te pas en te onpas afzeggen. Want al het harde werk, de opleiding en alle therapieën die ik heb gevolgd deed en doe ik niet alleen om de beste versie van mijzelf te worden, maar ook voor een goede toekomst. De beste versie van mijzelf worden doe ik niet alleen voor mijzelf, voor mijn partner, maar ook voor mijn kinderen. 

Laatst las ik een stukje van Krijn ten Hove, op zijn LinkedIn. Deze man heeft verstand van zaken en zei het volgende: "Probeer bij een leeuw of leeuwin de welpen weg te halen en ze zullen zich doodvechten voor hun kroost. En dit geldt niet alleen voor leeuwen maar voor elke diersoort. En dan vinden we dat heel normaal. Soms wordt het als schattig of natuurlijk omschreven dat deze dieren hun jongen beschermen. Behalve bij mensen. Zodra er de kinderbeschermingsmaatregel 'uithuisplaatsing' is uitgesproken worden kinderen vaak hardhandig weggehaald bij hun ouders, niet zelden met inzet van de sterke arm. Op het moment dat ouders dan opstaan en zich willen verweren tegen het weghalen van de kinderen dan worden er vaak dusdanige repressieve middelen ingezet dat je niet meer kan spreken van de-escalerend handelen maar lijkt het er vaak op dat jeugdbeschermers of raadsmedewerkers samen met de aanwezige agenten bewust provoceren zodat er een aanleiding bestaat om nog harder in te grijpen. Het natuurlijke instinct van de ouder om het eigen kind te beschermen wordt hierbij compleet vergeten en als abnormaal bestempeld". Ik ben hier over na gaan denken, en ik kan mij hier zo in vinden wat hij zegt. Laten we wel even voorop stellen dat ik mijn kinderen vrijwillig uit huis heb laten plaatsen (zie ander post), en dat niet met harde hand gegaan is, zonder alle middelend die deze man benoemd en de kinderen op de hoogte waren van deze beslissing. Alleen hebben ze mij iets anders voorgeschoteld dan de daadwerkelijke uitvoering. Vaak wordt gezegd dat vrijwillig niet vrijblijvend is, en dat is in dit geval ook zo. Staat er deze week een gesprek gepland om te kijken of het vrijwillige kader kan blijven staan. En dit allemaal omdat een moeder bereid is voor haar kinderen te vechten! En dan kan ik mij wel heel erg vinden in wat hij schrijft: het natuurlijke instinct wordt dan als abnormaal weg gezet. Alsof  de keuze om je kinderen vrijwillig elders onder te laten brengen al niet stressvol genoeg is. 

Zoals ik in mijn vorige blog al schreef stond ik op standje overleven toen de beslissing gemaakt werd. Ik kon nauwelijks goed voor mezelf zorgen, laat staan voor de kinderen. En waar je dan op hoopt is hulpverlening die begrijpt wat het is om mens te zijn, die snapt dat er op dat moment al uitdagingen genoeg zijn. Want geloof me, die waren er maar dan genoeg! Ik driegede op dat moment letterlijk alles te verliezen wat ik had, de kinderen hadden al genoeg ellende gezien. Mijn omgeving veroordeelde mij, dat had ik van een hulpverlener niet nodig. Maar in plaats van empathie, begrip levert het alleen maar meer stress op. Op een bepaald moment betekent het zoveelste excuus, na niet goed handelen niets meer. En is gebleken dat als je te veel gevoelens toont je labiel bent, maar als je dat niet doet je die ouder bent die niet betrokken is. Maar ik blijf vechten voor mijn kinderen, al moet ik er voor waken dat het niet ten kosten gaat van mijzelf. Ik moet staande blijven, anders hebben ze helemaal niets aan mij. Weet je, ik ben van mening dat er hulpverlening is om zorg weg te nemen, niet om problemen groter te maken en al helemaal niet om kinderen weg te houden bij hun ouder(s)! Maar helaas gebeurd dit wel, en lees je maar al te veel verhalen over bewuste ouderverstoting. Ik heb er nooit zo in geloofd. Maar nu ik er midden in zit heb ik mijn mening toch bij moeten stellen. En dat betreft niet alleen mijn eigen kinderen. De kinderen van mijn man zijn 3,5 jaar geleden uit huis geplaatst bij moeder en toen heb ik al veel met stomme verbazing gade mogen slaan. En weet je wat daarvan het hele probleem is: je verliest uiteindelijk het vertrouwen in de hulpverlening. Misschien is dit niet helemaal eerlijk wat ik nu zeg, maar door al wat ik heb mee gemaakt en nog steeds mee maak nu met mijn eigen kinderen, staat iedere nieuwe hulpverlener al met 1-0 achter. Ik weet dat ze ik ze niet allemaal over 1 kam mag scheren, en er zullen vast hele goeie tussen zitten, die wel weten wat het is om mens te zijn. Ik vraag me alleen af waar ik deze nog kan vinden.