Voorwoord

Mijn vorige post, kwam uit emotie. Mijn woede moest er uit op een manier dat ik het wel kon uiten zonder iemand er pijn mee te doen. Maar tegelijkertijd voelde ik dat ik zoveel te vertellen had, dat mijn post nogal rommelig over kwam.

Jarenlang heb ik mijn mond gehouden. Vooral gedacht over situaties maar deze gedachtes deelde ik niet. Dadelijk kwetste ik iemand. Dadelijk zei ik weer wat raars en werd ik weer een hokje in geduwd. Om het vervolgens weg te stoppen in een hokje.

En weet je wat het resultaat was? IK was degene die gekwetst werd. IK was nog steeds raar, of ik nou wat zei of niet. En niet anderen maar Ik was degene die IKZELF wegcijferde. Want als ik niet vertel hoe ik mij voel, kan een ander het natuurlijk nooit ruiken.

Ondertussen draaide mijn hoofd over uren. Werd mijn concentratie kleiner en kleiner. En begon ik steeds minder van het leven te genieten.

Daarom stop ik er mee. Ik klap uit de school. En man heb ik wat te vertellen...

Let op: het verhaal wat ik vertel is mijn beleving. Hoe een ander deze ervaringen heeft beleeft kan afwijken. Er komen veel onderwerpen aan bod, welke niet allemaal leuk zijn. Ik hoop mijn verhaal te kunnen delen zonder veroordeeld te worden. De momenten die ik beschrijf zijn uit mijn verleden, deze spelen nu niet.

Wil jij op de hoogte blijven van alle nieuwe blogs? Volg dan mijn account.