Voorbij de schaamte

Vanmorgen werd ik wakker nog voordat de vogels waren begonnen met fluiten. Met mijn ogen nog half dicht tastte ik naar mijn telefoon, zette hem van vliegtuigstand en stuurde ik mijn moeder een bericht:

‘Hoe voelde jij je toen je zwanger was van mij?’

Waarom ik haar dit niet eerder heb gesteld weet ik niet. Maar ik ben blij en dankbaar dat ik hem heb kunnen stellen, want er vielen zo veel puzzelstukjes op zijn plaats.

Aan het begin van al mijn zwangerschappen heb ik namelijk de gedachten gehad: ‘Wat zouden mensen hier wel niet van denken?’ Ik kende de vader van mijn kinderen nog maar net en we zouden als vrienden ouders worden - 'was dat niet gek?' De tweede kondigde zich al aan toen de oudste nog maar drie maanden was - 'kon dit wel?' En toen kwam de derde binnen drie jaar - ‘die doen het vast als konijnen, hebben ze nu wel een relatie?’ En dan nog een vierde - ‘wat een milieuvervuilers.’ Oeps… een vijfde - ‘nu zijn ze echt van de pot gerukt.’ Een zesde zou dus ook never nooit niet komen.

Echter niet alleen tijdens het begin van een zwangerschap, ook gedurende de reis naar moederschap, de keuzes die ik maakte rondom bevallen en daarna al moeder… Er lag vaak/meestal een gevoel van schaamte aan ten grondslag. En ik voelde dat ik mijn buik. De allereerste keer dat ik een positieve test in mijn handen had, voelde ik geen vlinders in mijn buik maar een baksteen van schaamte, van vernedering, van niet welkom zijn, van er niet mogen zijn.

Ook al weet ik al jaren dat ik die gedachten héb en niet bén, ook al heb ik al vele rituelen en ceremonies gewijd aan het loslaten hier van, op een dieper laagje bleef het gevoel kleven.

Totdat ik vanmorgen het antwoord van mijn moeder las op de vraag hoe zij zich voelde toen bleek dat ze zwanger was van mij… Haar familie nam afscheid van haar en vond dat ze abortus moest plegen. Ze waren bang voor dat wat de buitenwereld er wel niet van moest denken, dat ze een vierde kind kreeg en dan ook nog eens een halve bruine (kwart Indisch…). Eén zus veroordeelde haar niet, maar haar ouders heeft ze zes jaar niet gezien of gesproken. Desondanks was zij wel heel blij met mij en heeft zij zich nooit geschaamd…

Mijn hart brak toen ik dit las en ik kan mij niet voorstellen hoe alleen zij zich heeft gevoeld. Er stroomden tranen over mijn wangen. ‘Mama waarom huil je? vroeg Thura, de dochter die het meest op mij lijkt en waarvan ik voel dat ze mijn karma met zich meedraagt.

‘Ik huil omdat ik wat mag loslaten,’ zei ik en ik dacht er achter aan dat ik huil voor haar, in de hoop dat zij de schaamte die ik mijn hele leven al voel niet hoeft mee te dragen in het leven dat nog voor haar ligt.

Al jaren ben ik bezig met baarmoederbewustzijn en weet ik hoe bepalend de tijd in de buik van je moeder is voor de rest van je leven. Ik ben zo dankbaar dat ik de ingeving kreeg om mijn moeder deze vraag te stellen, omdat ze kon bevestigen wat ik al die tijd al wist. Haar woorden hebben mijn hart weer aan elkaar gelijmd.