Vol goede moed het nieuwe jaar in!

Een blog, kort op de vorige. Ik neem je graag mee…

16 november, een positieve zwangerschapstest. Yes! Maar toch ook gereserveerd. Wat nou als er geen hartje klopt? Ik appte direct de verloskundige en maakte een afspraak voor een vroege echo bij het echocentrum.

10 december konden we terecht. Vol spanning. Enigszins hoop. Mag het dan nu? Na de miskraam 30 augustus. Is het goed? Of weer niet? We hadden nog niemand iets verteld. Op de bank, inwendige echo. Niet helemaal comfortabel, maar het moet. Na de echo bij de miskraam in het ziekenhuis, hadden we besloten om daar niet meer heen te gaan, maar naar de inmiddels bevriende echoscopiste van het echocentrum. Ik voel me niet onzeker bij haar en omdat zij verstand van zaken heeft, twijfelde ik geen seconden. Nou, kijken dan!

Een hartje! Wauw! Het klopt! Er groeit een baby’tje in mijn buik. Mag het dan toch?

Maar toch blijven we gereserveerd. Er kan nog van alles gebeuren. Het is nog vroeg, maar het leeft. Er is een hartje te zien in het rijstkorreltje. Een krachtig hartje. 1 derde van het vruchtje klopt! Wat een bijzondere techniek. En wat een opluchting.

Ik vroeg of ik vaker een echo kon krijgen, zo in de begin periode. Gewoon om mijn twijfel te sussen en positief te kunnen blijven. Dat kon en we maakte een vervolgafspraak.

De verloskundige stelde voor om een intake in het ziekenhuis te doen. Niet dat ik veel nieuws te vertellen heb over mijzelf en historie, want die is wel bekend. Maar, als ik naar het ziekenhuis kwam, kregen we nog een echo. Oké, dat doen we.

17 december mochten we op intake. Vol spanning zaten we te wachten in de wachtkamer. We hadden het hartje al gezien, dus een groot deel van de angst was weggenomen door de eerste echo. Het kamertje in. Ze kon uitwendig een echo maken. Fijn! Want deze echoscopiste hadden we ook bij de miskraam en iedereen heeft gelezen dat zij niet helemaal oké voelde en reageerde. Ze wilde het wel uitwendig proberen, omdat we al een foto van onze baby hadden en het hartje hadden gezien.

Opnieuw een goed kloppend hartje. Het vruchtje was 2x zo groot als vorige week. Meer een bosbesje nu. Goed gegroeid, krachtig hartje. Gelukkig! De intake ging prima en we waren het al snel eens over het verloop van de zwangerschap en de komende bevalling.

Blij, maar nog steeds niet volledig enthousiast, omdat er nog van alles kon gebeuren.

Vanavond gingen we vol goede moed naar het echocentrum. We begroette elkaar en ik mocht al direct gaan liggen. Het echo apparaat op mijn buik, want inwendig was bij mij echt niet nodig. Het toonde al een beetje, maar toch voelde ik een twijfel. Wat nou als…

Het gat waar we naar keken, bleef zwart. Geen beweging. Geen hartje meer. Het is gestopt. De groei is gestopt rond afgelopen donderdag. Dat is te zien aan de grootte van het vruchtje. Ons baby’tje was niet sterk genoeg en heeft het niet gered. Ze heeft nog een inwendige echo gedaan op mijn verzoek om beter te kunnen kijken en meten. Er is echt niks meer, behalve een dood vruchtje.

We hebben een hartje gezien. Ik voelde aan mijn broeken dat er iets gebeurde. En toch, is het weer mis. Het mag niet zo zijn in 2019.

Toen ik afgelopen weekend de blog schreef over het afgelopen jaar en de hoop die wij hadden voor het komende jaar, dachten we dat er een kleintje op komst was. Helaas was het maar heel even en mag het nog niet zo zijn.

Ik hoop dat ik voor de kerst nog terecht kan in het ziekenhuis. En anders heb ik nog een gift pillen liggen van de vorige miskraam. Er zit iets in mijn lijf wat dood is. Dat hoort niet, het moet eruit. Ik wil genieten van de plannen die we voor de komende periode hebben en niet bezig zijn met of er iets los komt. Of met bloedverlies, of met andere ellende.

Ik hoop dat het morgen kan. Het is 1000% niet goed. Er klopt geen hartje meer en we hebben het goed gezien. Extra echo’s zijn niet nodig. Het is er niet meer.

We gaan een paar pittige dagen tegemoet, maar ook hele leuke! We hebben super leuke dingen gepland en daar gaan we van genieten. Met lieve familie en de kinderen.

De kinderen, daar kijk ik nog het meeste tegenop. Lucas was zo blij dat ik zwanger was. Dat hij op het filmpje op mijn telefoon het hartje kon zien. Elise was wat terug houdend en vroeg ‘wat nou als het weer mis gaat’. Ik heb ze meteen verteld dat het altijd kan. Dat we het niet weten. Maar nu moet ik ze echt gaan vertellen dat het met deze baby niet goed komt. Dat we nog even geduld moeten hebben. Dat het wel komt, maar dat we niet weten wanneer.

We gaan het ze over een paar dagen vertellen. Ze weten nog niet dat het klaar is. We willen dat graag zelf doen, en niet via-via. Het zijn mijn kinderen en ze genieten nu van de kerstvakantie bij hun vader. Het komt van de week. Moeilijk!

Er zal verdriet zijn en tranen. En boosheid. En dat mag. Ik gun Elise en Lucas met heel mijn hart een broertje of zusje. En wij willen zo graag een extra kindje in ons gezin. Maar nu mag het nog niet. Het kon nog niet zo zijn.

We gaan genieten de komende dagen. We slaan ons hier door heen en 2020 wordt ons jaar. Het kan niet anders. Het moet toch een keer klaar zijn?

Vol positieve energie gaan we ervoor. Herinneringen maken en leuke dingen doen. Ook met soms een dal en verdriet. Maar we gaan ervoor! 

Want Liefde overwint! Altijd!