Het proces dat verwerking heet…

2023 is voorbij.

Een jaar met veel geluk maar ook met veel verdriet.

Een jaar vol hoop maar ook met wanhoop.

Een jaar met veel liefde maar ook met veel tegenslag.

Een jaar van doorzetten en niet opgeven.

Een jaar waar ik met gemengde gevoelens naar terugkijk.

Een jaar die ons voorgoed als persoon veranderd heeft.

En dan begint het allemaal door te dringen en komt alles beetje bij beetje naar boven. Alles werd voorheen goed weggestopt. Als ik er niet aan denk, voel ik ook geen verdriet en doen we alsof het nooit gebeurd is. Dikke onzin natuurlijk, want sinds december ben ik last begonnen te krijgen van angstaanvallen. Als ik helemaal alleen ben, slaat de paniek toe. De herinneringen komen terug, de tranen kan ik niet bedwingen, mijn ademhaling versnelt en ik voel een hevige druk op mijn borstkas. 

Na een bezoekje aan de huisarts kreeg ik een homeopathisch medicijn voorgeschreven om de angstaanvallen tegen te gaan. Homeopathisch omdat ik na 6 maanden nog steeds volledig borstvoeding geef. 

Ik ben ook al een aantal keer bij de psycholoog geweest omdat ik merk dat ik het alleen moeilijk aankan. Alhoewel schrijven mijn therapie is helpt erover praten ook goed. 

Sinds een aantal weken word ik ook vaak getriggerd bij bepaalde zaken. Zo kan ik niet naar video’s/foto’s van premature baby’ kijken zonder dat de tranen over mijn wangen rollen. Blogs over moeilijke zwangerschappen of zorgenkindjes raken mij ook heel hard. 

Ik merk dat ik aan het rouwen ben. 

Rouwen omdat ik nooit een normale zwangerschap zal hebben.

Rouwen omdat ik nooit een normale start van een bevalling zal hebben.

Rouwen omdat ik nooit zal bevallen van een voldragen kindje. 

Rouwen omdat ik nooit mijn baby de eerste nacht bij mij zal hebben. 

Nu pas merk ik hoezeer mijn eerste bevalling nog een trauma is. Voor de eerste keer mama en je kindje niet bij jou hebben is echt hartverscheurend. Dit gevoel draag ik voor altijd met mij mee. Die pijn voel ik nog intens. 

Ik kreeg al vaak te horen dat ik sterk ben. 

Ik voel mij nochtans niet sterk. Ik voel soms alsof ik ieder moment kan instorten. De onzekerheid die ondertussen al 9 maanden aan de gang is begint zijn tol te eisen. Het is gewoon een kwestie van overleven. 

Wat de toekomst brengt weten we niet. Wij leven van afspraak tot afspraak met elke keer de hoop om iets van zekerheid te krijgen. 

En voor de rest doen we alles wat we maar kunnen voor ons mannetje. Ons klein, vrolijk, lief, rustig zonnetje in huis. 

En nu op naar de volgende afspraak bij de oogarts op 29 januari. Misschien krijgen we dan wat zekerheid? Wie weet? We blijven hopen…