Verslaafd aan medicijnen

Door mijn Acnes heb ik heel veel medicijnen geslikt. En dit was zeker nodig in het begin. Ik kon geen boe of bah zeggen zonder te vergaan van de pijn. Ik had de hele dag door ondragelijke pijn.

Wat begon in de zwangerschap van Evy met mijn darmbeknelling. Naar de fout van de chirurg die mij heeft getekend voor het leven. Als je wilt weten wat Acnes is ik heb hier een eerdere blog over geschreven. (Wat is Acnes?). Lees die zeker even zodat je een beetje het idee hebt waar ik over praat. 

Tijdens de zwangerschap van Evy kreeg ik heel erg veel pijnstillers. Wat mij heel erg bang maakte want ik wilde niet dat Evy verslaafd ter wereld zou komen. Afkicken voor een volwassen is al heel moeilijk en zwaar. Maar een pasgeborene laten afkicken is een heel ander level en zelfs levens gevaarlijk. Maar de doctoren en kinderartsen verzekerde mij dat de medicijnen beter zouden zijn dan de pijn die ik ervaarde en de stress die dat met zich meebracht. Die stress zou vele malen schadelijker zijn voor haar. Een paar weken voor mijn bevalling moest ik stoppen met de medicatie omdat de doctoren toen zeiden dat zij anders verslaafd te wereld zou komen. Ondanks dat Evy 4 weken te vroeg kwam was zij gelukkig niet verslaafd aan de morfine en alle andere pijn medicatie toen ze geboren werd. Dus dat was wel behoorlijke opluchting.

Maar ik moest door dezelfde pijn wel weer aan de medicatie. En omdat het mijn pijn niet verlichten kwam er steeds meer bij en werd de dosis steeds hoger. En keer op keer was het niet genoeg. Tot ik door alle medicatie een wandelende zombie werd. Nouwja wandelend zou ik ook niet zeggen. Want ik had zoveel pijn en was zo verdoofd dat ik niet eens meer voor mijzelf kon zorgen en al hellemaal niet meer voor mijn dochters. Doordat dit niet veilig was voor mij en al helemaal niet voor een pas geborene kwam er thuiszorg in huis en werd er besloten dat ik geen seconde meer alleen mocht zijn met de kinderen. Wat vreselijk was maar wel echt de meest verstandige keuze. 

Na een aantal maande en na overleg met de arts zou ik gaan stoppen met de medicatie. Dit omdat ik en pijn bleef houden ondanks alle medicatie. En ik nog maar een schim was van wat ik ooit ben geweest. En zoals je dan behoort te doen is dat je heel rustig afbouwt. Maar ik ben zelf niet echt van het rustig aan doen en heel eerlijk gezegd heb ik daar niet echt het geduld voor. Heel stom ik weet het maar ja als je mij kent is het dan een knop die ik omzet. En in plaats van maanden lang rustig afbouwen. Was ik binnen 3 weken van alle medicatie af en ondanks de pijn die bleef had ik eigenlijk geen last van de ontwenningsverschijnselen waar ik zo voor gewaarschuwd was. 

Na een lange periode van revalidatie en doorzettings vermogen ging het eindelijk weer de goede kant op. Ik had een nieuwe baan en ging weer volle goede moed aan de slag. Beetje bij beetje kreeg ik weer controle over mijn leven terug. En genoten we echt weer met volle teugen. Helaas was dit niet voor lang en begon op 14 februari 2021 weer van vooraf aan. En door alle pijn meerdere operaties en meerdere ziekenhuisopnames. Zat ik weer behoorlijk aan de medicatie. Waaronder de morfine.

Ik slikte weer 6 morfine pillen op een dag en was dus weer af bij het begin. En ondanks dat ik pijn bleef voelen bleef ik het slikken om even al was het maar een half uurtje in de roes te komen. Een roes die ik steeds aangenamer vond en die ik eigenlijk niet wilde afbouwen. ik zat wel fijn in mijn eigen bubbel. Tenminste dat is wat ik toen dacht. ik sloot mij steeds meer af en ik kreeg steeds meer de drang om nog een extra pilletje te pakken. en steeds vaker als ik bij de kast kwam met medicijnen stond ik met het doosje met morfine in mijn handen. Ik verlangde ook steeds sneller naar een volgende doses. Mijn verlangen werd zo groot dat ik ook heel eerlijk gezegd wel eens een pilletje extra nam. waarna ik even in die lekkere roes kwam maar wat voelde ik mij vreselijk.

Op een gegeven moment heb ik het eerlijk toegegeven aan mijn partner Danny. Dit was heel moeilijk de tranen stroomde over mijn wangen. Maar het moest ophouden ik moest terug naar mijn eigen ik. Ik wilde zo graag de controle over mijn lichaam terug. Na het toegeven en het besluit was daar. Hoe stom en gevaarlijk ook ik stopte met de medicatie van de één op de andere dag stopte ik met de medicatie. 

En ik heb het geweten wat was dit verschrikkelijk. Ik werd dood ziek. Alle ontwenningsverschijnselen zoals ik die kon kwamen aan bod. Ik had pijn in mijn hele lichaam. ik kon niet meer uit mijn ogen kijken zoveel pijn dat het deed. Ik rilde ik had koorts. even als ik niks of niemand kon verdragen en dagen lang op mijn bed lag met niemand om mij heen. Het werd zo erg dat ik momenten had dat ik smeekte om een nieuwe morfine pil. Maar ik had afgesproken dat niet te doen en ik was ook bang dat ik dan weer opnieuw moest beginnen. Ik wist namelijk heel erg zeker dat ik de pillen niet echt meer wilde. En dat de verschijnselen dan maar even zouden verdwijnen en weer terug zou komen. 

Ik moest dit allemaal door staan om weer beter te worden. En weer moeder te zijn voor mij kinderen. En zoals ik eerder heb gedaan is de pijn aangaan zonder de medicatie. De pijn echt aangaan met ermee leren leven. Want ook met de medicatie hield ik altijd de pijn maar verloor ik ook mijzelf. 

Maar het allerbelangrijkste mijn kinderen verloren door de pillen hun moeder.