' Verlies van partner & papa

 ' 10 november 2020 '

Na een nacht weer bijna niet geslapen te hebben kan de dag voor mij weer beginnen. Iedere ochtend hoop ik dat het een nachtmerrie is waar we in zijn beland en dat Hubert elk moment weer de deur binnen komt lopen, maar helaas.. Al snel word ik weer geconfronteerd met de harde realiteit. Het is inmiddels 12:45u wanneer de telefoon gaat: " Hi met Jerutsi" antwoordde ik. "Hi jerutsi met: ... Om half 5 kunnen we Hubert zien, maar er is niet veel tijd". Het klonk allemaal erg gehaast en ik hing op. Ik vroeg me af waarom er weinig tijd was om met z'n alle afscheid van Hubert te nemen terwijl er gister niemand bij hem mocht zijn en wat een raar tijdstip.. Het voelde alsof ik op automatische piloot was ingesteld, buiten mijn lichaam stond en van een afstand mee keek hoe alles door mijn vingers glipte. Ik belde de islamitische vriend van Hubert boos en in paniek op en zei: "Hi ... ik werd zojuist gebeld dat Hubert om half 5 op bestemming is maar dat er niet veel tijd is. Ik wil graag in alle rust samen met Jershane afscheid nemen van Hubert"  :"Hi Jerutsi, hier is het nummer van de uitvaartverzorger. neem contact met hem op, dan kan je wat meer tijd kan krijgen" zei hij. Ik belde gelijk naar het nummer en zei:  "Hi met Jerutsi, mijn partner wordt vandaag overgeplaatst en ik zou graag in alle rust afscheid van hem willen nemen samen met ons zoontje". : " Hi mevrouw, u kunt Hubert vanaf 4u bezoeken" antwoordde hij. Heel fijn, dacht ik. Dit zijn momenten die je niet over kan doen dus wou daar graag de tijd en alle rust voor nemen. Ik vroeg aan Jershane of hij papa wilde zien. In zijn ogen zag ik veel verwarring. ''Nee'' antwoordde hij. Steeds meer kreeg ik de indruk dat Jershane meer van de situatie opving. Ik respecteerde zijn keuze en wou hem tot niks dwingen of verplichten waar hij zich niet prettig bij voelde. Misschien verandert hij later van gedachten, maar zo niet is dat ook prima. Je weet natuurlijk nooit wat er in zijn hoofd om gaat. Ik maakte me klaar om naar Hubert te gaan. Voor ik naar Hubert ga haal ik mijn vriendin 'M' op die met mij mee gaat. Samen halen we mijn neefje op en met z'n drieën vertrekken we naar Hubert toe. Bij het mortuarium hebben een aantal vrienden van Hubert zich verzameld en samen gaan we naar binnen. Iedereen is stil en we worden begeleid naar de kamer waar Hubert ligt. De deur gaat open en ik begin keihard te huilen. Ik loop naar Hubert toe, raak zijn handen aan en zeg: ''Ohh lieverd wat ben je koud.. Het spijt me zo dat ik je in de steek heb gelaten. Het spijt me zo dat ik je alleen heb gelaten'' Op dat moment kwam het besef dat Hubert echt is overleden. Toen ik hem in het ziekenhuis zag was hij nog op kamertemperatuur. Mijn hart brak in duizend stukjes puur omdat hij zo koud was en dat ik hem alleen heb moeten laten. Iedereen verlaat de kamer zodat ik even een moment alleen met Hubert heb. Met me neus veel snot en ogen vol tranen sprak ik tegen hem. Daarna verliet ik de kamer even zodat de anderen ook de ruimte kregen om hun zegje bij Hubert te doen. We liepen naar buiten om even op adem te komen en alles tot ons door te laten dringen. De familie van Hubert arriveerde en gingen naar binnen om afscheid te nemen. Toen ze naar buiten kwamen ben ik nog even bij Hubert geweest. " Ik mis je zo lieverd. Ik ga je hoe dan ook trots op ons maken. Ik zal goed voor onze kinderen zorgen en je naam levend houden. Ik hou van jou". Ik nam afscheid van Hubert want "de tijd" zat er op. Vervolgens reden we met z’n alle naar de kapsalon waar Hubert werkte, zijn familie wou graag zien hoe het eruit zag. Inmiddels lagen er ontiegelijk veel mooie bloemen, kaarten en kaarsen. Mensen liepen er langs om even bij zijn mooie foto stil te staan. Het deed me goed om te zien hoe geliefd Hubert is. Nadat iedereen de Kapsalon heeft gezien stapten we de auto in om naar de vriend van Hubert te gaan om daar te bespreken wie er uitgenodigd zouden worden en hoeveel mensen wie mocht meenemen vanwege de corona maatregelen. Daar hadden we ook nog even gegeten en gedronken. Toch nog even gezellig om bij elkaar te zijn. Het werd laat en we vertrokken weer naar huis. In de auto besefde ik eigenlijk wat voor ik tegen Hubert heb gezegd. Waarom zei ik dat het mij spijt? Ik heb eigenlijk alles eraan gedaan om hem te zien. Ik kreeg niks voor elkaar omdat ik geen contactpersoon ben. Wat ik ook deed of zei informatie kreeg alleen de contactpersoon. De gedachtens maakte me boos en verdrietig. Ik was totaal machteloos. Er gingen weer duizenden dingen door mijn hoofd waardoor het erg stil was in de auto. Mijn vriendin M vroeg waar ik aan dacht.  "Naah nergens" was mijn antwoord... Thuis aangekomen was ik erg verdrietig omdat ik Hubert weer alleen achter heb gelaten. Het gevoel dat je je geliefde alleen achter laat is niet te beschrijven.. Morgen is het dan toch echt de laatste dag dat we Hubert nog kunnen zien, daarna kunnen we hem alleen zien in onze dromen. Zal Jershane morgen wel zijn papa willen zien? Hoe zou hij reageren? Wat er gaat toch in zijn hoofd om?