Verdriet mag er zijn

Van een fijne zwangerschap naar een plotselinge bevalling in kritieke levenstoestand. De hele tijd ging het door mijn hoofd: ‘kom er alsjeblieft niet al uit’, maar de natuur besloot, de baby moest eruit omdat het moest blijven leven. Het persen zelf was in 10 minuten klaar. Ik heb geen 1 keer het bekende baby huiltje gehoord als teken van leven.

Haar kleur was niet goed en alle artsen die eerst in een kringetje om mij heen stonden, stonden nu om haar heen. Beademing, infusen, zilver folie. Van alles werd uit de voorraadkast getrokken en ik lag daar nog steeds op bed, aan het wachten tot ik mocht bevallen van de placenta. Josefine werd mee genomen, ik had haar nog niet eens goed bekeken. Even later kwam ze terug, gewikkeld in zilver folie en in een couveuse. Ik mocht haar even zien voordat ze weer werd meegenomen. Naar de NICU afdeling.

Mijn werk zat erop. Ik belde lachend mijn ex op om het nieuws te vertellen en daarna ging ik douchen. We konden pas ‘s avonds naar haar toe en toen we de zaal opkwamen waar ze lag, kwam pas een beetje het besef dat dit de baby was die in mijn buik had gezeten. Ze leek namelijk, voor zover ik dat kon zien met alle snoertjes en pleisters in haar gezicht, heel erg op haar broer.

Gister tijdens de EMDR sessie kwam ik tot de realisatie dat ik hier best verdrietig om mag zijn. Dat de onmacht die ik toen voelde: het willen wegrennen met mijn baby verstopt in mijn trui, een best wel gezonde reactie van een moeder is.

Ik heb al zoveel geschreven over Josefine haar NICU periode, maar echt verwerken heb ik nooit gedaan. Ik kon haar niet verstoppen in mijn trui, dus heb ik mijn gevoelens hiervoor weggestopt. Ik was machteloos omdat ik geen arts was. Ik was machteloos omdat ik haar niet kon meenemen. Ik was machteloos omdat ik haar niet mocht aaien, geen liefde mocht geven op mijn eigen manier. Dat gevoel van machteloosheid herhaalde zich later toen alles goed ging volgens de artsen, maar toch mijn moeder gevoel bevestigd werd met een diagnose na de mri scan.

Ondanks alles doet ze het zo ontzettend goed dat ik mezelf heb aangepraat dat ik me niet moet aanstellen, dat het voor haar allemaal erger is dan dat het voor mij als moeder is. Soms werd en wordt dit zelfs gezegd door anderen. Mijn gevoelens worden bepaald door de buitenwereld.

Nee, ook voor een moeder is het een enorm trauma waar verdriet bij komt kijken. Ik vond mezelf altijd zwak als ik maar enig gevoel van verdriet toonde. Ik vond mezelf zwak toen ik aan de EMDR therapie begon. Want, dat ik dit nodig heb om te verwerken wat geweest is, om te verwerken wat nu inmiddels hartstikke goed gaat… Dan stel ik mij toch aan?

Nee, mijn verdriet mag er zijn. Mijn pijn mag er zijn. Sinds ik dát accepteer, kan ik het aan! 💪🏻