Van wandeling naar race.

Wat begon als een rustige wandeling eindigde in een race tegen de klok. Op 21 dec is ons Guusje 3 geworden. Wij hadden niets bijzonders op de planning staan. Gewoon een rustig dagje. Haar verjaardag hadden we al eerder gevierd dus ik hoefde niet meer met frisdrank, gebak enz. te sjouwen. Wel kwam die dag onze oppas Annefloor het mee vieren. Maar zij hoort bij ons gezin. Zij is onze puberdochter die soms nog beter die drie van mij onder controle weet te houden dan ik zelf. 

Annefloor is al onze oppas sinds Sophie ander half is. 10 jaar was ze toen we hiermee begonnen. Eerst als ik thuis was om kennis te maken met ons en dat Sophie vertrouwt aan haar werd. Laterna groeide dit uit tot standaard een keer in de week blijven slapen. Of we nu weg gaan of niet. Ons gezin is gewoon niet meer compleet als Annefloor niet bij ons is. In welk huis we de afgelopen tijd ook hebben geleefd er werd altijd een slaapplek voor haar mee gerekend anders gingen we er niet wonen. 

Dus ook die 21 dec kon het niet ontbreken dat ze bij ons was om Guusjes verjaardag te vieren. Later in de avond ging ik met mijn man uiteten en zou zij bij de meiden blijven. Nou je zou zeggen zo gezegd zo gedaan maar wat er deze keer aanvoorafging kan ik alleen maar een lingetje moment noemen. 

Om half vijf kwam mijn man op het idee om nog even lekker een stukje te gaan wandelen. We hadden om half zeven het restaurant gereserveerd dus dat moest nog wel lukken. Nu is het leuke van op een vakantiepark wonen dat er altijd wel wat georganiseerd word en dat de kids snel vriendjes en vriendinnetjes hebben. En met dat laatste heeft Sophie, maar ook Guusje geen moeite. Zij waren al aan het buitenspelen met een vriendinnetje van het vakantiepark. Dus wij Kato ingepakt en op naar de speeltuin. Daar aangekomen zagen we een vuurkorf branden en kwam Sophie enthousiast op ons af. Dat was het moment waarop er in mijn hoofd iets begon te borrelen en plotseling wist ik het weer. Er werd een kerstlichtjestocht gehouden. Uiteraard wilde Sophie hier heel graag aan deelnemen. En in mijn hoofd begonnen de radertjes te draaien want aan haar gezicht te zien wilde ze dit heel graag maar wij wilden ook heel graag om half zeven gaan eten. 

Ik snel naar binnen bij de receptie om informatie te verzamelen. Bleek dat je tussen vijf en half zeven kon starten en het was een tocht van 3km. Het was iets voor vijf en 3km moesten we toch wel in een uur redden. De 6km van de vierdaagse had ik met Sophie in nog geen 2 uur gered inclusief pauze. Dus dit moest een eitje zijn. Wij snel voor zes uur frietjes besteld voor de kids zodat die bij terugkomst te eten hadden en in het kader van tijdsbesparing. 

Om stipt vijf uur vertrokken wij in het donker. Lang leve de zaklamp op de telefoon want die lichtjes langs de kant van de bosrand brachten niet zo gek veel licht. En natuurlijk waren we totaal niet voorbereid hierop. Maar desalniettemin kwamen we om half zes bij de pauzeplek aan. Ik als een ware commandant de meiden aansporen snel te drinken even te plassen en dat plakje cake maar onderweg op te eten. Dus nog geen twee minuten later vlogen wij langs het zingende koor en de ezeltjes van de ezeltjesboerderij. Op voor het tweede gedeelte met nog iets minder dan 30 min op de klok. Natuurlijk als je door de weilanden loopt in het donker en er dan achterkomt dat een tractor alles omgeploegd heeft is wandelen met een wandelwagen wel een uitdaging. Dus ik de wandelwagen achter mij aan trekkend door het weiland op ploeteren met het zweet dik op mijn voorhoofd. Even hoorde ik Sophie zeggen dat ze moe was want tja pauze is er niet voor niks maar daar hadden we simpelweg geen tijd voor. Ik denk dat de frietjes die op haar lagen te wachten haar op de been hielden. Dus weer sprintend verder.

Om vijf voor zes kwamen we terug op het park en begroeten we de mensen die we nog geen uur daarvoor vaarwel hadden gezegd. De gezichten van hen spraken boekdelen. Ik denk dat er weinig gezinnen waren die binnen een uur de hele toch inclusief pauze hadden doorlopen. Maar he daar draaien wij lingetjes onze hand niet voor om. 

Eindresultaat: om kwart over zes zaten de meiden thuis frietjes te eten en kwamen wij iets na half zeven in het restaurant aan waar we de eerste vijf minuten hebben zitten uitpuffen en lachen hoe we hierin weer beland waren. Dus wat een rustige wandeling had moeten zijn werd een race van 3km in een uur tijd.