Van diagnoses ➼ tot zwangerschap 🤰

Het was niet pas om mijn 31e dat ik voor het eerst hulp zocht. Toen ik klaar was met het VWO (yes, I made it, still don’t know how! 😅) dacht ik: nu ‘moet’ ik naar de universiteit, want dat hoort. Dat verwacht men, de mensen, de maatschappij. Ook sloeg de stress direct weer toe. Hoe ga ik dat in hemelsnaam doen!? Ondanks het diploma had ik het VWO nou niet bepaald zonder slag of stoot doorlopen en op de universiteit zou de druk alleen maar groter worden. Ik had hulp nodig, want ik wilde normaal functioneren. Vastberaden was ik.

Zo gezegd zo gedaan. Ik zat bij de huisarts met mijn ‘problemen’. Daar legde ik uit dat altijd zo onrustig was, opgefokt, gejaagd, gefrustreerd. Dat ik altijd maar piekerde, ’s nachts heel slecht sliep, moe was, mij slecht kon concentreren, woede uitbarstingen had waarbij er spullen sneuvelden. Dat ik elke winter mijn bed niet uit kon komen, mij leeg voelde en geen toekomst zag. Elk jaar weer, met ook elk jaar suïcidale gedachten. Door dit alles een laag zelfbeeld had gekregen en het gevoel had dat ik faalde en niet mee kon draaien.

Ik belandde bij een grote GGZ instelling die mij na een uitvoerige intake plus gesprekken met mijn moeder en mijzelf de diagnoses ADHD, recidiverende depressieve stoornis en insomnia (slapeloosheid) gaf. Mooi, dacht ik. Dan nu de quick fix graag (naïef natuurlijk! 🙈). Ondertussen was ik gestart met de studie Psychologie (ja, ironisch hè) en kreeg ik medicatie. Eerst Methylfenidaat (Ritalin en Concerta), later Dexamfetamine. Die laatste werkte naar mijn mening beter, echter werd ik er eerder fysiek sloom van dan mentaal scherper. Methylfenidaat had weinig effect. Mijn moeder, die mij vanaf mijn 13e had gesmeekt hulp te zoeken, vond het helemaal niks en noemde mij een zombie. Het klopt dat ik er inderdaad niet echt op vooruit ging. Ik raakte gefrustreerd, trok de impulsieve conclusie dat het allemaal toch niet hielp, zegde afspraken af en kreeg dus uiteindelijk een brief dat ik uitgeschreven was van behandeling.

Vanaf nu ging ik het allemaal zelf wel oplossen, had ik besloten 💪. De studie vond ik niks aan maar heb gelukkig wel mijn BSc. behaald. Gelukkig maar, want anders nog meer studieschuld 💰. Een Master zag ik niet zitten. De jaren erop verliepen redelijk. Ik werkte 6 jaar fulltime en had daardoor ritme en regelmaat (ja, daar istie hoor!). Wel sliep ik nog heel slecht en raakte erg verveeld op mijn werk waardoor ik tussentijds geswitcht ben. De sleur en onrust sloegen toe.

Ondertussen had ik mijn inmiddels man 💍 ontmoet en raakte ik zwanger. Dit was niet soepel verlopen (geen menstruatie en eisprong voor meer dan een jaar) dus we waren dolgelukkig! Mijn leven zou eindelijk weer leuk worden en betekenis krijgen. Ik zou parttime gaan werken en daarnaast ‘lekker’ thuis freubelen met de kleine. Heerlijk, dat fulltime werken was ook zóó passé! Ik kon niet wachten!

Verliep dat even anders. Eind december 2017 stond een keizersnede gepland in verband met een stuitligging. Het was een enorme teleurstelling, ik zag erg op tegen de operatie en was doodsbang hoe onze dochter erop zou reageren💔.

Als ik terugkijk was het moment waarop ik moeder werd en alles wat daarbij kwam kijken helaas de grote trigger voor een terugval. Wellicht herkennen andere vrouwen zich hier ook in..

Liefs.

https://www.instagram.com/charlys.blogboek/