Uhm, welke roze wolk?

‘Wat een heerlijk mannetje! Lekker genieten hoor, je zal vast hoog op je roze wolk zitten.’ 

1 van de uitspraken die ik te horen kreeg toen ik net was bevallen. Goed bedoelt natuurlijk, en hartstikke lief maar ik kon die bekende roze wolk niet vinden. Het voelde meer als een wolk die voller en voller werd en elk moment kom openspringen en de regen eruit zou stromen. Maargoed, dat geef je niet als reactie terug als mensen een goed bedoelt en lieve opmerking maken. Maar 100% genieten op m’n roze wolk? Nee, dat zat er niet in. 

Begrijp me niet verkeerd, mijn hart overspoelde met liefde vanaf moment 1 dat ik hem zag en voelde meteen een connectie. De eerste dagen gingen ook super goed. Ik werk zelf op een kinderdagverblijf op een babygroep, dus had wel al wat ervaring dus ik pikte alles snel op. Met de nachten wakker worden had ik ook geen problemen. Hij lag heerlijk naast me te slapen in z’n co sleeper en vond het fijn als ik hem even kon pakken om te knuffelen. De laatste dag van de kraamzorg was aangebroken en merkte dat ik sowieso al wat emotioneel was. Ik vond het stiekem toch spannend om alles alleen te gaan doen. Toen ze weg was, kreeg ik een onrustig gevoel. Ik probeerde dit te negeren wat aardig lukte, maar ‘s avonds kwam het weer terug. 

Ik zat op de bank met m’n partner en Mayson en kreeg ineens lichte paniek. Ik keek naar Mayson en plots was daar een gevoel van ‘wil ik dit wel? Kan ik dit überhaupt wel?’ Ik schrok van m’n eigen gedachten en probeerde het uit te zetten. Maar hoe meer ik m’n best deed om het uit te zetten, hoe angstiger ik werd. ‘Ik ga even douchen.’ Zei ik tegen m’n partner, en zonder zijn antwoord af te wachten liep ik naar boven. Onder de douche werd ik iets rustiger ‘hoezo heb ik ineens dit soort gedachtes?’ vroeg ik mezelf af. Ineens hoor ik Mayson huilen terwijl ik sta te douchen. Ik schrik en zet snel de douche uit om eruit te gaan maar wanneer de kraan uit is, hoor ik hem niet huilen. ‘Ik denk dat ik gek wordt… eerst die rare paniek en gedachte en nu hoor ik hem ook nog huilen terwijl hij dat niet doet.’ dacht ik. Ik raakte weer een beetje in paniek. Dit kan niet goed zijn. Ik droog mezelf af en besluit dit met mijn partner te bespreken. Met lood in m’n schoenen ga ik naar beneden, bang voor zijn reactie maar ook bang om mijn reactie als ik Mayson weer zie. 

Eenmaal beneden reageer ik goed op Mayson en hij op mij. Ik leg uit aan mijn partner wat ik net heb ervaren. Ik schaamde me. Maar mijn partner riep meteen dat hij hier over gelezen had en dat dit normaal is. Voor het eerst dat hij meer weet over zwangerschap, bevalling en hormonen  dan ik. Hij legt uit dat dat komt door de hormonen. Die zijn verstoord door de bevalling en moeten nu allemaal weer een plekje terug vinden. Bij de ene uit zich dat in kraamtranen en de ander raakt in de war. ‘Het heet geloof ik baby blues, zoek het maar eens op!’ Zegt hij tegen me.

Ik ben een beetje opgelucht als ik Google open om baby blues op te zoeken en als ik de symptomen zie staan. Ik dacht oprecht dat ik de enige was met deze rare gedachten en dat ik gek aan het worden was. Nadat ik het had uitgesproken en had opgezocht merkte ik ook dat ik zelf een stuk rustiger werd. Ik wilde Mayson weer vasthouden en knuffelen. 

In de dagen daarna heb ik zo’n moment/gevoel nog wel een paar keer gehad. 1x zelfs tot spugen aan toe omdat ik misselijk werd van hoe ik mij voelde en dacht. Ik heb dit meteen uitgesproken naar mijn partner of ouders. Dit heeft me enorm geholpen. Schaamte bij dit gevoel en deze gedachte is niet nodig. Het is namelijk heel normaal. Ik vind het jammer dat je hier slecht wordt op voorbereid voor je bevalling en eigenlijk alleen maar verhalen over de roze wolk. Die roze wolk? Die heb ik nooit gezien. En daar ben ik oké mee, en ik schaam me er niet voor. 

Ik hou ontzettend veel van Mayson en ik zou hem niet meer weg kunnen denken. Die roze wolk bepaald niet de band met je kindje. Je gevoel mag er zijn. Met dit stukje hoop ik andere vrouwen een hart onder de riem te steken. Ben je nog zwanger en schrik je hier van? Het is oké. Het is met een paar dagen weer over en elke vrouw ervaart het anders. Sommige vrouwen hebben er helemaal geen last van. Bij mij was het met een dag of 3/4 weer over. Uit het niks, ineens verdwenen. 

Je gevoel mag er zijn, wat het ook is. Schaam je er niet voor maar spreek het uit, zo kom je het aller verste samen als gezin!