Tweede zwangerschap: "Die verdomde curves"

Hoi allemaal,

Op onze trouwdag hebben wij ook ons tweede wondertje ‘gemaakt’. De gynaecoloog vond dit a-ma-zing en papa kreeg al heel snel een duimpje omhoog. 

De afgelopen maanden waren nogal behoorlijk pittig. Omdat ons eerste kind met 40 weken een 'relatief' laag geboortegewicht had (nogal een fout van de verloskundige), zou een tweede zwangerschap meteen vanaf moment 1 medisch worden. Fijn, maar dit heeft ook heel veel onzekerheid met zich meegebracht. 

Ik kreeg eigenlijk al vanaf week 8 te maken met 'onverklaarbare bloedingen' en na lang onderzoek kwamen ze erachter dat een klein vliesje ervoor zorgde dat ik steeds wat oud bloed verloor. Heel vervelend, maar ik moest het maar accepteren! In mijn hoofd kreeg ik dit even slecht geregeld want tijdens een zwangerschap hoor je geen enkele druppel bloed te zien. Is gewoon mindf*ck!

Rustig gingen wij door. De 13-weken echo en de 20-weken echo waren helemaal top en langzamerhand konden wij wennen aan het idee dat er nog een spruit zou komen. 

Deze bubbel werd ook alweer snel doorgeprikt want ik moest de welbekende suikertest doen en je kan het al raden... Yep, dit moeke had suiker. Nou dit kon ik wel aan want het is gewoon heel goed op je eten letten (wat ik al deed).

Met 26 weken gingen wij voor een echo en kregen wij te horen dat de beentjes nogal 'kort' waren. Ik kreeg dit heel slecht geregeld in mijn hoofd want ik dacht : HOE kan dit ineens als ze bij de 13-weken en 20-weken echo NIKS hebben gezien. Twee weken later zou er opnieuw een echo worden gemaakt om te kijken of de baby in zijn 'eigen' curve zou zijn gegroeid of niet.

Twee weken later gaf de echoscopiste ons eigenlijk best goed nieuws. Uw kind groeit gewoon in zijn eigen curve. Is iets kleiner, maar nog prima. De verloskundige in het ziekenhuis zouden wij 30 min later zien en we maakten ons niet meer druk..... 30 min later kwamen wij binnen en ze maakte meteen een opmerking : "leuke trui heb je aan mevrouw Leurs". Al meteen voelde het voor mij niet goed en ik dacht : zeg het maar gewoon!

"We moeten jullie toch doorverwijzen naar het AMC voor nader onderzoek''. Dat zinnetje is het laatste wat ik hoorde want daarna kreeg ik een intense inzinking. Marc stelde alle vragen en stelde mij gerust. Ik had geen zin meer in kerst en wilde gewoon eigenlijk meteen weten of alles goed was met ons zoontje. Ondanks alle lieve woorden van vrienden en familie kon ik nergens meer energie vandaan halen en dat vond ik niet fair tegenover ons andere zoontje. Ik besloot daarom ook even positief te blijven en te wachten tot wij een uitnodiging kregen van het AMC.

De dag... Bloednerveus gingen wij naar het AMC en al vrij snel zagen wij gemixte stellen daar. Allemaal daar voor hetzelfde en mijn man voelde dat alles goed zou komen. 1,5 uur lang hebben ze alles onderzocht en conclusie : baby groeit goed in zijn eigen lijn! Ik heb gejankt van blijdschap! "Mevrouw en meneer Leurs, jullie zijn zelf ook niet groot dus het zou heel raar zijn als mevrouw een kind van 55cm zou dragen''. HEHE! IEMAND die eindelijk naar onze achtergrond keek en niet naar de suffe Nederlandse curves die ze overal aanhouden. Gewoon genetisch bepaald zoals we zelf al dachten. Ons zoontje groeit gewoon goed en ik was het AMC zo dankbaar voor de duidelijke uitleg. 

We mochten terug naar ons ziekenhuis in Zaandam en vanaf dat moment kon ik echt genieten... Een superfijne babyshower gekregen en zoveel liefde om ons heen.

Op dit moment ben ik 37 weken zwanger en heb ik al 1cm ontsluiting + mijn baarmoederhals is al verkort. Wanneer de kleine man zich gaat melden blijft een surprise. Ik weet wel dat ik geniet van alle trapjes (ninjakicks), maar ik ben ZO benieuwd naar HEM!

Het is ZEKER goed dat ze alles heel serieus nemen en je doorverwijzen, maar de stress die ik deze zwangerschap heb ervaren was wel standje sambal kan ik je vertellen. Heel intens en pittig. Curves, terwijl ik een Molukse afkomst heb en mijn man de grootste uit zijn gezin is...Ze zijn er gelukkig wel mee bezig om 'meerdere curves' te maken voor andere achtergronden, maar het blijft wel lastig. Mocht je dit ook meemaken, dan wil ik je echt meegeven om naar je eigen lichaam te luisteren en echt te blijven geloven! 

XO Flo

Lees ook: "Na 3 maanden werd mijn onderkant wéér gehecht. Wat is er mis met mij?"