2 jaar geleden
Time to shine
04 juli - dag van de waarheid
In 2004 startte ik een dagboek. Ik kon heel moeilijk over mijn gedachten en gevoelens praten, dus schreef ik alles neer. Ik was toen 12 jaar oud. Dagelijks schrijven veranderde in schrijven wanneer ik het moeilijk had, wanneer ik er nood aan had. Jaar na jaar, alle moeilijke momenten op papier. Ik heb het dagboek nog steeds, maar wanneer ik het sporadisch nog eens open sla, breekt mijn hart. Zo confronterend, maar tegelijk lijkt het alsof het over iemand anders gaat. De meeste momenten die daar in beschreven staan, heb ik al lang verdrongen. Heb ik weinig of geen herinnering aan. Maar mijn (moeder)hart breekt, bij het lezen van zoveel pijn en verdriet. Geen enkele tiener zou zich zo moeten voelen, zou zoveel miserie moeten meemaken. In 2011 maakte mijn dagboek plaats voor een digitale blog. Nederlands veranderde in Engels. Een taal waarin ik mijn gevoelens beter kon uiten. Eigen teksten, quotes, muziek, ... Vijfhonderdeenenzestig posts, vol pijn en verdriet. En ik zeg dit helemaal niet om medelijden te vragen, of om nieuwsgierigheid te wekken. Het is om duidelijk te maken waarom ik bovenstaande afbeelding koos, en waarom ik nog steeds schrijf. Af & toe scroll ik nog eens door die blog, zoals vandaag, en ik kwam een post tegen van 2013. Met bovenstaande afbeelding er bij. (Dat ben ik trouwens niet, is een GIF van internet...) Ik weet dat ik al altijd struggle met mijn lichaam, maar om dat nu zo zwart op wit te zien staan, 2013... Het liet me toch wel schrikken. Ik heb me nog nooit zo slecht in mijn eigen lijf gevoeld, zoals nu. Maar het is er wel al altijd geweest. Die onzekerheid, die schaamte, die complexen, ... Ik kan me niks anders herinneren.
Het bevestigt nog maar eens dat de keuze die ik recent maakte, de juiste is. Wat er ook gebeurt morgen, en de dagen daarna, spijt zal niet aan de orde zijn. Life is short, en ik wil er enkel nog het beste van maken. Ik wil gelukkig zijn. Eindelijk gelukkig zijn. Morgen start een nieuw hoofdstuk, een nieuw leven. Gedaan met enkel triestige blogposts, gedaan met ongelukkig zijn. It's my time to shine.
