Tijdens je verlof opzoek naar een nieuwe baan...

Lieve, 

Wat een verhaal weer, het lijkt wel alsof ik altijd pech heb op werk vlak. Ik was eindelijk op een punt dat ik dacht, ja hier wil ik blijven werken. Het was wel wat ver van mijn woonplaats maar dat nam ik voor lief. Voor het eerst dacht ik voor dat ik met verlof ging, ik ga een vast contract krijgen ( deze heb ik namelijk nog nooit gehad ) Ik had je voor gek verklaard als je voor mijn verlof had gezegd dat ik geen vast contract zou krijgen. Soms was ik zelfs aan het grappen met mijn leidinggevende erover, onbewust nooit gedacht dat de grapjes zouden uitkomen...

Natuurlijk ik ben best lang thuis al dik 5 maanden, 20 weken om precies te zijn. Vlak voordat ik met zwangerschapsverlof ging werd het al een beetje onrustig op onze afdeling. Er kwamen onderzoeksbureau's en die kwamen maar even kijken hoe het anders kon. Ik was zo druk met dat kleine meisje in me buik dat ik er weinig aandacht aan besteed heb om eerlijk te zijn. 

Ik had tijdens mijn verlof voornamelijk contact met 1 collega, wat inmiddels ook een vriendin is geworden. Maar toevallig was zij ook met verlof, ze was wel 7 weken eerder uitgerekend maar had er geen vakantie aan vast geplakt dus ze was een paar weken eerder weer op kantoor. 

De spanning was daar om te snijden, er was een nieuwe manager en het leek wel of alles op zijn kop lag. Ik kreeg wel het één en ander mee, en voelde ineens de bui al hangen... Toen belde mijn leidinggevende, wat op zich niet heel bijzonder is dat deed hij wel vaker, gewoon even om te kijken hoe het met ons ging. Maar dit keer was het een minder leuk bericht. 

Ik moest op 1 november een vast contract krijgen, maar dat sprookje was in duigen gevallen. Reorganisatie noemen ze dat. Het kwartje viel pas de volgende dag, wat heb ik de ogen uit me kop gehuild. 5 maanden ben je thuis bezig met luiers, flesjes, speentjes indoen en noem maar op. Veel behoefte om weer deel te nemen aan de maatschappij, onder de mensen en even niet alleen mama te zijn. Het voelde alsof ik gefaald had, wat was ik nou voor voorbeeld die elke keer opzoek moet naar een nieuwe baan. En trouwens ik had daar toch geen zin in, moet je helemaal weer solliciteren. Ik had nu een baby en al mijn prioriteit ging naar haar. De carrière tijger die ik vroeger was is met de noorderzon vertrokken. 

 Nu sta ik daar gelukkig een stuk nuchter in, waar maakte ik mij eigenlijk druk om. Het is uiteindelijk maar werk, tuurlijk wel belangrijk maar niet meer mijn nummer 1 dingen waar ik mij druk over moet maken. Maar je kent het wel, ze noemen het ook wel hormonen. Hele fijne stofjes in je lichaam die je dingen laat denken, waardoor je niet zo goed meer kan relativeren...

Nou mag ik vanaf morgen voor 5 dagen terug naar mijn werk, per 1 oktober begin ik bij mijn nieuwe werkgever. Maar deze laatste 5 dagen worden bijzonder. Huilend om Zoë los te moeten laten, maar ook huilend voor mijn lieve collega's die ik ga missen. Ik ben inmiddels wel al aardig gewend om van baan te wisselen, dat is misschien nu in mijn voordeel omdat ik nu vooral op mijn kleine frummel wil concentreren. Vandaag de hele dag met haar geknuffeld, samen lekker op de bank met af en toe een traan... 

When live is tough, take it with a korreltje zout. 

Toedeloe, Thara