Thuis na de paaz #9

Om 7 uur gaat de wekker. Vandaag is de dag van mijn oma's begrafenis, omdat ik niet gedoopt ben mag ik niet dezelfde traditionele kleding aan als de rest van mijn familie. Ik heb een molukse vader en een Nederlandse moeder, gescheiden helaas. Maar ik ben trots, trots op mijn dubbele cultuur. Maar nu heb ik er voor gekozen om geheel zwart gekleed te gaan in een "normaal" jurkje. Het is dat waar ik me al druk om kan maken. "Maar schat je ziet er prachtig uit zo, het is gewoon hoe het is, en je bent mooi en respectvol gekleed" zegt Bart als hij als hij me weer voor de spiegel ziet twijfelen.

Dan is het toch echt tijd om mijn kleine lieve mannetje weg te brengen. Bart en ik rijden beide in onze eigen auto. Mijn broertje heeft het schema doorgestuurd. Ik ben bij de voorbereidingen niet geweest. Ik zie op het schema staan dat we om 2 uur vertrekken naar  de begraafplaats. 'Ohhhh hoe moet ik dit doennnnnnn' zeg ik hardop tegen mezelf. 'Okeeeee niet teveel met jezelf bezig zijn, laat het komen laat het gaan' zeg ik daarna. 'Man ik lijk wel helemaal gek, zit ik hier tegen mezelf te praten' denk ik dan.

Nou voor ik het weet sta ik in het huis van mijn oom. De hele familie is er al, en ik sta in de spotlight "heey hoe gaat het nu?" Vraagt mijn oom. "Oh Sandra ik vind het zo fijn je weer te zien" valt een tante in. "Hoe is het? Je ziet er echt een stuk beter uit!" Komt de volgende tante. "Sorry dat ik niet bij de voorbereiding ben geweest" excuseer ik mezelf na de tante die alles heeft geregeld.

Dan vertrekken we in de familie stoet richting de kerk. Het is een klein kerkje en er zijn ongeveer 500 mensen, de familie en belangrijke familiebanden zitten in de kerk, de rest zit in een festivaltent met livestream. "Dit is toch niet normaal" zeg ik tegen Bart.  Mijn broer zegt dan "gister kwamen mensen condoleren en er waren meer dan 1000 mensen geweest". Het doet me echt pijn dat ik het niet wist, dat ik niet heb kunnen helpen. En na de kerkdienst is het tijd om met een stoet richting begraafplaats te gaan. Maar eerst lopen we achter de lijkwagen aan langs oma's huis. Waar ze de achterklep open doen en de voordeur. Dit heeft als betekenis dat oma altijd welkom is in haar eigen huisje. Bart vertrekt hierna naar huis om thuis te werken.

Op de begraafplaats zijn we weer met honderden mensen. Ik voel mezelf langzaam afzakken. Na het gooien van rozen blaadjes in het graf besluit ik naar huis te gaan. Het is ondertussen 4 uur en ik ben op, kapot, gevoelloos, gedachteloos en op. Ik rij langs mijn moeder om B op te halen. En rij snel door naar huis. Als ik thuis ben besluit ik met B een stuk te wandelen. 

Uiteindelijk ga ik lekker slapen. Ik kan het gewoon nog niet aan zoveel, zoveel mensen, dat bleek ook woensdag. Ik word deze vrijdag wakker nogsteeds moe. "Zal ik B nog even laten liggen" zeg Bart als hij sochtends vertrekt naar zijn werk "ja graag" antwoord ik met nog 1 oog dicht. Ik moet 11 uur in het ziekenhuis zijn bij de psycholoog. 

"En vertel eens hoe gaat het" Kijkt chantal me aan. "Ja stapje voor stapje beter, maar het gaat me te langzaam" ik vertel verder over het etentje bij mijn schoonouders en de begrafenis. Ze zegt dat het volkomen normaal is voor de tijd dat ik thuis ben. "Maar ik voel me zo schuldig dat ik iedereen zo beperk" zeg ik terwijl de tranen in mijn ogen schieten "Bart trek ik eerder weg bij zijn familie, ik help niet bij de voorbereidingen waardoor ik mijn familie beperk, ik ga eerder weg waardoor ik papa beperk". Ondertussen stromen de tranen weer over mijn wangen. Uiteindelijk sta ik in de gang. Ik kijk naar links en zie de deuren van de PAAZ. -heey heb je therapie of ben je in de mogelijkheid om even te kletsen- app ik naar een medebewoonster. -ja ik kom eraan- ik kletsen even lekker bij en we hebben het over vanalles. Uiteindelijk verlaat ik het ziekenhuis met een fijn gevoel. Fijn dat ik lekker naar huis kan!