5 jaar geleden
Terugblik op het eerste halfjaar als mama
Tijdens mijn zwangerschap hoorde ik mensen met kinderen bijna dagelijks zeggen: 'Geniet nog maar even van je vrije leventje', 'Je relatie zal veranderen', 'Als de kleine er is, probeer nog wel in elkaar te investeren. 'Dat schiet er bij ons namelijk behoorlijk in'. 'Je zult straks alleen nog met elkaar over de baby kunnen praten!' 'Jullie leven zal behoorlijk op zijn kop staan.' En daar lag ik dan, met 37 weken op de bank te huilen in de armen van Koen. 'Hebben we hier wel goed aan gedaan?' 'Ik wil je echt niet kwijt hoor!!' 'We moeten met elkaar blijven praten!' En ja.... Nu is Senn inmiddels een half jaar en kan ik eindelijk mijn eigen mening vormen over alles wat mij toen der tijd is gezegd.
Ja, de eerste weken na de bevalling als gezin is zo ontzettend nieuw. Er komt zoveel op je af. Maar ondanks de gebroken nachten, een huilende Senn, lekkende borsten, kraamtranen van soms onzekerheid of geluk en de hechtingen, zou ik het zo weer over doen. Ik ging er blanco in en liet alles maar over mij heen komen. Koen net zo. Heel fijn ook dat hij 3 weken vrij was. En ja, misschien hebben wij ook ontzettend geluk gehad met hoe Senn het deed en alles vlekkeloos verliep.... En omdat alles zo soepeltjes verliep en ik 9 maanden lang zin had in sushi, hadden wij na 4 weken onze eerste papa en mamadate. Want we moesten toch ook in elkaar investeren? Senn achtergelaten bij mijn lieve schoonouders. Traaaanen met tuiten toen we wegreden. De sushi was ontzettend lekker hoor, maar dacht voornamelijk aan mijn kleine baby. Wel hebben we hele fijne gesprekken met elkaar kunnen voeren. Ook al waren wij ontzettend close, de komst van Senn heeft ons juist nog dichterbij elkaar gebracht. Niks geen gedoe in de nachten en onze rolverdeling verliep helemaal vanzelf. Koen is een hele lieve, zorgzame jongen. Ik had er totaal geen beeld bij hoe Koen zou zijn als vader. Hij overigens ook niet... Maar mijn hemel, dat beeld hoe liefdevol hij naar Senn keek, toen hij hem voor het eerst in zijn armen had, zal ik nooit vergeten. Hij pakte alles moeiteloos op. Zo mooi om te zien!
Het klinkt behoorlijk cliché, maar jeetje, de weken vlogen voorbij. En zeker als je de foto's terugkijkt. Ik vond het soms ook best moeilijk, als ik zag, dat het hele kleine er zo snel vanaf ging. Gelukkig kon ik 4 maanden lang, 24/7 van Senn genieten. Lang leve het onderwijs! De 6 weken zomervakantie en 1 week herfstvakantie kwamen er bij mijn verlof bij.
Toen ik zwanger was, dacht ik dat ik veel thuis zou zitten als Senn er eenmaal zou zijn. Niets is minder waar. Mijn schema draaide wel om hem, maar ondanks dat was ik snel weer bij vriendinnen, feestjes en in de sportschool te vinden. Alles natuurlijk op zijn tijd, maar ik vond daar al snel mijn balans in. Dat ik over een tijdje weer moest werken, stopte ik nog even weg. Heel bizar, want op de dag dat ik verlof kreeg, heb ik zoveel gehuild. Ik werkte fulltime en wilde mijn kinderen echt niet missen, want als ik eenmaal weer aan het werk moest, zaten deze kinderen op het voortgezet onderwijs. Ik kon het schooljaar niet met ze afsluiten. Geen musical, geen nacht van 8... Brullen! Met moeite ben ik uit de groepsapp van school gestapt en heb ik de schoolmail van mijn telefoon verwijderd. Met de komst van Senn heb ik mijn werk helemaal los kunnen laten, net als mijn telefoonverslaving. Eerst reageerde ik op alle apps, nu alleen nog op de appjes die echt belangrijk zijn en de rest dat komt wel.
Toen brak de dag aan dat ik weer aan het werk moest en Senn voor het eerst een hele dag moest achterlaten. Wat had ik een buikpijn! We moesten voor 3 dagen een nieuw ritme zien te vinden. 2 dagen gaat Senn naar zijn opa's en oma's en 1 dag naar de opvang. Ik dacht echt in het begin: 'Oh, dat doe ik wel eventjes'! Nou mooi niet. Senn achterlaten was 1, maar van je babybubbel weer gedropt worden op een school, waar kinderen en collega's wat van je willen, overviel mij echt. Eenmaal weer thuis, kan je natuurlijk ook niet meteen op de bank ploffen. Na 5 weken had ik de draai een beetje gevonden en vond ik het ook prima om Senn wat meer los te laten. Hij deed het super goed, dus dat was al een hele fijne gedachte. Ik ga ook echt met plezier naar het werk en de buikpijn, die ik elke keer had, is gelukkig verdwenen.
Thuis loopt alles op rolletjes. Senn ligt om 19.00 uur in bed en slaapt heel snel in. Koen en ik hebben veel tijd voor elkaar en praten veel. En nee, niet alleen maar over onze Senn. Heerlijk! Ook gaan we regelmatig met ons gezinnetje op pad, genieten we van de kleine dingen, sporten en zien we onze vrienden vaak. Eigenlijk kijk ik al met al ontzettend positief terug op ons eerste half jaar met Senn. Tuurlijk zitten er weleens van die dagen tussen, dat je zou willen dat ze zo voorbij zijn, maar het is maar net hoe je er als stel in staat, hoe sterk je relatie is en hoe makkelijk je kind is. Wij hebben dit geluk.
Voor dit jaar hebben we alweer leuke dingen op de planning staan. O.a onze zomervakantie, maar ook een lang weekend Rome met z'n tweetjes. Dat we Senn dan zo lang niet zien, stop ik voor nu dan maar weer eventjes weg......
