Taaaaaa-daaaaaa! Nu voor het echie!

Er is weinig meer aan te doen. Het is droefig, en beschamend, maar het moment nadert:

Ik vier dit jaar voor het eerst in mijn nu toch al lange leventje Oud & Nieuw in mijn eentje.

"Maar je bent nooit meer alleen!" hoor ik twee vriendinnen in mijn oren brullen. Of liever, ik zie het nog op mijn netvliezen nabranden, want de boodschap arriveerde zoals ieder weldenkend mens tegenwoordig communiceert: via Whatsapp. "Je hebt nu jouw zoon, schat!"

Uiteraard is dit waar. Maar met mijn negen-maanden-oude baby ga ik niet midden in de nacht de straat op, gezellig een borrel halen bij de buren, overburen, en ach, wat kan mij het schelen, het hele rijtje in de straat achter mij. We kruipen dan niet samen bulderend van het lachen in een wolk van alcohol-dampen naar huis. Ik neem hem niet mee naar een nachtclub om vervolgens Saturday Night Fever te dansen met vreemde mannen die- nou ja... (Baby past niet meer in mijn Prada, vandaar). Ik geef hem geen sterretje of vuurwerk-gevalletje en mompel dan, "Niet op kauwen, lieverd!"

Nee.

Baby ligt dit jaar gewoon op tijd in zijn ledikant, en in plaats van siervuurwerk zullen mijn vingers alleen elkaar beroeren: ik duim dat Baby doorslaapt. Want, mijn persoonlijke slogan van 2015: Aan Slaapgebrek Geen Gebrek! Als je de laatste brakke maanden van de zwangerschap meetelt, lijd ik al een HEEL JAAR aan een mens-onterend slaaptekort. Eigenlijk moet ik morgenavond vieren dat ik nog op twee benen sta en nog steeds zelf mijn eigen BH los kan plukken.

Als ik na tien uur niet spontaan omval van de slaap, of heel tragisch uitglijd over een houten banaan/ Duits-babbelende brandweerwagen en mijn derde nekwervel breek, dan wacht ik troosteloos naast de TV af wanneer Nederland besluit dat de grote hand ECHT totaal-nationaal het twaalfde uur op zijn kop ramt, en dan toost ik met mijn kalmerende kruidenthee in het luchtledige. Ik sleep mezelf daarna zachtjes twee hele hoge trappen op en zal daar roerloos blijven staan. Op zolder. In het donker. Starend naar het miezerige vuurwerk dat de Polder te bieden heeft. Ik zal uit kijken over het ijskoude water, en er vrij zeker van zijn dat er geen geheime vissersclub is die dit jaar voor de eerste keer drieduizend boten bij elkaar fluit om een mooi ontploffend mozaiekje aan pyrotechnische kunst de lucht in te schieten.

Twee jaar geleden was dat wel anders. Ik vloog op Oudejaarsdag naar Dubai. Nam een taxi naar de toren waar mijn verhuiskoffers al smachtend op mij stonden te wachten. Er was een groot feest op de 44e verdieping gaande, en ik was uitgenodigd. Iedereen was in de feeststemming, compleet met losse heupen en handjes. Iedereen was blij, jong en prachtig. Niemand was alleen. Sommige lagen sexend op de keukentafel, andere zaten tongend op de bank, maar ik bleef braaf op het balkon, met mijn toet in de warme bries. Muziek, hapjes, drankjes, gedans, gelach, en buiten een zwarte nacht vol sterren, die na twaalfen adembenemend openbrak toen op de gehele Palm Jumeirah het Grootste Vuurwerkspectakel OOIT losbarstte. Het was alsof er een intvis met honderd poten ontplofde, gepaard met duizenden gekleurde lichtjes and knallen. Niet veel later stond ik met mijn blote tenen in het zand, en danste op het strand, samen met de menigte die pas ophield toen de zon weer op kwam.

Ik heb altijd mijn best gedaan om op bijzondere plekken het nieuwe jaar toe te lachen. Ergens in klein dorp middenin Turkije, in Edinburgh, Londen, of Miami.

Vorig jaar was het qua locatie minder specatulair, maar waren mijn ouders, een van mijn beste vriendinnen, en een hele tafel voor hapjes en kaarsjes er om er een speciale avond van te maken.

Maar morgenavond is het anders. Dan zal ik eindelijk moeten doen wat ik mezelf al jaren probeer aan te leren: genoegen nemen met mijn eigen gezeldschap. Ik ben toch leuk genoeg? Nou dan! Als het heel moeilijk wordt, spring ik onder de douche (daar klinkt mijn stem het meest aangenaam) en zing stilletjes "Let It Go", uit Frozen, en laat dan spiritueel alle rottigheden van 2015 het putje in lopen. Ik hoop alleen vurig dat ik de volgende dag niet de krant open sla en op pagina 3 aantref: "Binnenlands Nieuws. Tragedie: ZIJ DIE ALLEEN WAS- Polder. Van onze correspondent. Helaas kwam de oliebollen-brigade pas toegesneld vele uren nadat...".

Ach, wie weet wordt het wel een fantastische jaarwisseling. Rustig met mijn Donald Duck, mijn engelse thriller, en wat blokjes kaas fijntjes knusjes op de bank. Misschien wordt Baby toch wakker, en dansen we samen langs de vuurwerk-besmeurde ramen. Als dat zo is, dan mag ik niet klagen, want Baby is mijn meest favoriete persoon op de hele wereld. Ik knijp mijn handjes dicht dat ik dit jaar zijn mama ben geworden.

Voor wie dit leest, een heel gelukkig nieuwjaar!