Suzy Had A Baby. And HOW! (PART NINE)

Ik ben zwanger en M wil een abortus en dat kan ik niet kan maar M kwijtraken kan ik ook niet! Help! Mijn lichaam schokt van angst en rilt van het koude zweet. Dit is niet hoe ik me mijn tweede dag zwanger had voorgesteld. Ik meld me ziek op het werk, en schreeuw onder de douche van het huilen. Ik stomp met mijn vuisten in mijn onderbuik. Ga eruit! Eruit! Dit kan niet! Schuldgevoel volgt ogenblikkelijk. OK, ik houd het. Ik aai mijn platte, strakke, sexy buik. Nee, dat kan niet. Nog een stomp in mijn maag. Aai, stomp, aai, stomp. Mijn eetlust is overleden. Ik kolk een fles water leeg, en ga weer naar het mini- eiland dat mijn thuis geworden lijkt: mijn bed.

Zet alles op een rij, gebied een stemmetje. Doe onderzoek. Wat zijn jullie opties? Even goed nadenken.

Bizar genoeg heb ik de helderheid van geest om na te gaan hoe dat zit met de verzekering. Ik zit voorovergebogen met mijn neus in het computer scherm en mijn brein staat op scherp. Verzekering in Dubai: vijftienduizend dollar, en er zit geen kraamzorg of andere pre- of post natale baby zorg bij. Goed. Dan is plan A (dit schrijf ik in een Word document getiteld “What The Fuck Did We Do?”:

Houd Baby.

Ga naar Nederland, trouw met M (Hoera!), regel een visa etc. Ga naar thuisland van M, regel alles zoals het hoort volgens de Islamitische wet (dat kan nog! Ik heb het net bekenen!), en dan nog een kleine trouwreceptie daar? Ik zie mezelf in een weelderige, gekleurde jurk van de trap aflopen die aan de zijnkant van zijn ouderlijk huis geplakt zit. M staat in een mooi, traditioneel pak beneden, omringt door familie, vrienden en de rest van de buurt. Zelfs de straatkatten zitten adembenemend te kijken, met hun gat op de zandweg. Overal hangen lampionnen. Schalen eten worden doorgegeven en er klinkt vrolijke muziek. Zoiets? Dan beide werken in Dubai, en naar Nederland vliegen voor de bezoekjes aan de verloskundige – en gelijk ook maar de tandarts, als ik dan toch mijn Nederlandse verzekering weer ga gebruiken… Dan een maand voor de bevalling even bij mijn ouders logeren totdat baby eruit flapt, om uiteindelijk weer terug te keren naar Dubai. M en ik kiezen dan in welke van de drie landen we gaan wonen. Dit is lastig, maar... HET IS MOGELIJK!

Maar wat nu als M dat niet wil? Zou ik dan echt een abortus kunnen plegen? Ik kijk op het internet. Met trillende vingers schrijf ik plan B:

Pleeg abortus:

Ga naar Nederland (met M), en slik de abortuspillen in. Drie in de kliniek. Drie thuis. Je wordt er heel ziek van en gaat hevig bloeden. Een maand later verplicht terug vliegen voor een nabehandeling.

Voordelen:

        1. Het ‘probleem’ is opgelost en dan kunnen M en ik ons bezig houden met het plannen van de toekomst. En sparen.

Nadelen:

1. Het zou kunnen dat ik (en dat gebeurt waarschijnlijk ook) ik na een abortus te kampen krijg met stevige, levenslange, on-omkeerbare schuld en spijt, gevolgd door depressie en terugkerende spanning (anxiety) voor de rest van mijn leven.
2. Ik zou mijn eigen baby vermoorden, die nu al een kloppend hart heeft, en een ziel, en oogjes en ledematen aan het ontwikkelen is.
3. Het is mogelijk dat de baby M en mij heeft gekozen voor een duidelijke reden- zouden baby’s hun eigen ouders kiezen? Omwille van belangrijke levenslessen?
4. De Christelijke en Islamitische wereld keuren abortus af.
5. Een abortus kan ervoor zorgen dat ik later moeilijker kinderen kan krijgen. Of helemaal niet. Of een heleboel miskramen.

Dit klinkt niet goed. Ik lees een paar uur lang ervaringen van meiden die (sommige onder druk van hun partner) toch een abortus hebben gepleegd. 90% heeft spijt. Is ziek geworden. Kampt met depressies. Nachtmerries. Heeft zulke erge bloedingen gehad dat de ambulance moest komen.

Ik tiep ‘Abortion, 8 weeks’ in Google, en druk op Afbeeldingen.

Ik wil overgeven. Dit ziet er goor uit. Het lijkt wel alsof er een massagraf op mijn computerscherm hangt. Overaf bloederige deeltjes baby. Platgewalste armpjes, lijfjes, voetjes.

Dit kan ik niet. Blijkbaar – als het de abortuspil niet lukt om de baby af te maken – wordt het levenloze lichaampje (WANT HET IS AL EEN LICHAAM) er in delen uitgeschraapt.

Goed. Deel drie. Bid.

Bid heel hard dat God ervoor kiest om de baby die in mijn buik zit – die ik echt niet kan hebben, niet op deze manier, niet zonder M, niet buiten Dubai, ik wil niet terug naar Nederland – terug te halen naar waar hij vandaan kwam, op een hele natuurlijke manier, zodat M en ik meer tijd hebben samen.

Wat moet ik nou?

Ik voel me zo slap dat ik mijn bed niet eens uitkom. Ik drink alleen maar water. M kan ik niet kwijtraken. Nee, nee, nee. Niet nu ik net zo gelukkig ben. Hij is mijn 'rouhi', zoals ze dat in het Arabisch zeggen. Mijn andere helft.

Suzy Had A Baby. And HOW! (PART ONE): http://www.mamaplaats.nl/blog/suzy-had-a-baby-and-how-part-one

Suzy Had A Baby. And HOW! (PART TWO): http://www.mamaplaats.nl/blog/suzy-had-a-baby-and-how-part-two

Suzy Had A Baby. And HOW! (PART THREE): http://www.mamaplaats.nl/blog/suze-had-a-baby-and-how-part-three

Suzy Had A Baby. And HOW! (PART FOUR): http://www.mamaplaats.nl/blog/suzy-had-a-baby-and-how-part-four

Suzy Had A Baby. And HOW! (PART FIVE): http://www.mamaplaats.nl/blog/suze-had-a-baby-and-how-part-five

Suzy Had A Baby. And HOW! (PART SIX): https://www.mamaplaats.nl/blog/suzy-had-a-baby-and-how-part-six

Suzy Had A Baby. And HOW! (PART SEVEN): https://www.mamaplaats.nl/blog/suzy-had-a-baby-and-how-part-seven

Suzy Had A Baby. And HOW! (PART EIGHT): https://www.mamaplaats.nl/blog/suzy-had-a-baby-and-how-part-eight