Supermarktchaos

Op de gebruikelijke boodschappenochtend zit de oudste op school en gaat de jongste naar het peuterspeelzaaltje. Ik moet eerlijk toegeven dat als de kinderen thuis zijn, ik het wel zo gemakkelijk vind als de boodschappen worden bezorgd. Als ik dit van te voren weet, dan probeer ik vast een bezorgmoment te regelen. Vaak lukt dat wel, maar soms ook niet. En dat betekent dat ik dan naar de supermarkt moet; met twee kinderen. Twee jonge kinderen kan ik niet thuislaten en aan de lantaarnpaal vastbinden is ook geen optie.

Wat de eerste 5 minuten heel gezellig lijkt, loopt meestal uit op een incomplete boodschappen kar, minstens één jankend kind en heel veel geïrriteerde ogen. De één vraagt: “Wanneer zijn we klaar?” en de ander roept: “naar huis!” en dat dan zo’n 10 keer. Jongens ik doe dit ook niet voor mijn lol, maar het moet wel gebeuren. De één wil alleen maar lekkers in de kar gooien en de ander gooit producten uit de kar. Inclusief z’n knuffel, die dan ook meteen weer in de was kan. En alsof je eigen kinderen op dit moment niet irritant genoeg zijn, voel je ook nog die geïrriteerde blikken van andere mensen. Ik weet dat ik me daar niets van aan zou moeten trekken, maar wat voelt zo’n moment toch ongemakkelijk! Wat ben ik dan blij als we weer de supermarkt uit kunnen lopen. Gelukkig gaat het niet altijd zo, maar als leuk en gezellig ervaar ik het zelden.

Éénmaal thuis, helpen ze dolenthousiast mee met alles een plekje te geven en zitten ze tevreden te smullen van iets wat ze uit mochten zoeken. Dan ben ik de supermarktchaos weer vergeten. Er zijn genoeg leuke activiteiten die ik graag met mijn kinderen doe, maar boodschappen doen absoluut niet.

Hoe ervaren jullie het uitje naar de supermarkt?