Straatvrees

Onzeker zijn.Dat is iets wat me al bijna mijn hele leven beheerst. En natuurlijk, dat is echt geen pretje.

Ik maakte me altijd zorgen om wat andere van mij dachten. Omdat ik het belangrijk vond dat ik leuk gevonden werd door iedereen. Ik dacht altijd te veel na over de dingen die er tegen me werden gezegd. Ik vatte alles negatief op, waardoor ik erg down werd. Me niet durven uit te spreken en ook het invullen voor andere was ik de beste in.

Als ik in de stad liep en er keken mensen naar me en voor mijn gevoel dan net een tikkeltje te lang vroeg ik me af of me iets mankeerde. Waarom keken ze zo naar me? Heb ik een lelijk gezicht, of lelijke haren? Foute make-up? Zijn mijn kleren niet meer in de mode en loop ik erbij als een debiel?Helaas werd dit me allemaal teveel toen ik 21 jaar was. Op de een of andere dag trok ik mijn jas aan en wilde ik naar mijn werk gaan. Ik liep naar de voordeur en ik blokkeerde. Ik rende naar de wasbak en moest spugen. What the ****?Ik woonde op dat moment nog bij mijn moeder, die rende gelijk naar me toe. Ze vroeg zich natuurlijk af of ik ziek was, griepje of dergelijke.Ik probeerde nog een keer naar de voordeur te lopen en weer rende ik terug naar de wasbak. Ik kon mijn huis op geen enkele mogelijkheid verlaten.

Straatvrees.

Na 2,5 weken thuis te hebben gezeten ben ik het weer gaan proberen. Stapje voor stapje. Op mijn eigen tempo. Ik redde het tot aan mijn werk. Ik werkte toen in een callcenter en toen ik daar de vloer op kwam kreeg ik weer een hele black out. Ik ben toen alleen in een kamertje gaan werken zodat ik niemand om me heen had. Want dat was het... Schaamte, enorme schaamte. En ik kon gewoon geen personen om me heen verdragen. Ik wilde dat niemand naar me kon kijken.

Een tijdje erna kreeg ik veel paniekaanvallen en een enorme sociale fobie.Ik ben toen uiteraard met mijn klachten naar de huisarts gegaan en die hebben mij toen doorverwezen. Ik ben 6 maanden lang in therapie gegaan. Die therapie heeft me toen ontzettend goed gedaan. Wel heb ik alles weer opnieuw moeten leren gaan doen. Weer de bus in durven, het alleen naar de stad gaan, het communiceren met mensen en heel veel schrijfwerk voor mezelf. Ik heb er veel van geleerd en ben dankbaar dat dit soort dingen bestaan. Je zou maar geen hulp krijgen... :(Het was een vreselijke tijd met vallen en opstaan en zeker denk ik er nog weleens aan terug. Maar nu ben ik mama. Een trotse mama. Ook dit liep allemaal niet zo zoals ik verwacht had maar ondanks dat kan ik toch wel zeggen dat ik een beetje trots ben op mezelf.

Ik ben nu wie ik ben. Ik ben verre van perfect. Niet meer 100% onzeker, wellicht nog een kleine 35%. Maar hee! Da's al veer beter toch :) 

XXX