Stop de tijd of toch maar niet?

Dit is best wel spannend, mijn allereerste blog. Ik heb nooit de intentie gehad om te schrijven en al zeker niet over het moederschap. Maar ik merk wel dat ik soms behoefte heb om bepaalde emoties te uiten als mama zijnde en dat gebeurtenissen over dit onderwerp neer te pennen soms therapeutisch werkt. 

So let's give it a try...

Mijn naam is Glenn, mama van ons dochtertje Féliz, ondertussen - oh wat vliegt de tijd - al ruim 16 maanden oud. Onze krullenbol is ondertussen een zalig, vrolijke peuter met veel energie en elastische, snelle benen. Ogen komen we te kort en handen ook vaak.. maar vooral tijd. Tijd om stil te staan bij de mooie, onschuldige zaken die ze uitspookt maar ook tijd om er van te genieten.

Het valt me soms zwaar de combinatie met een eigen carrière uit te bouwen en haar op te zien groeien als een zelfstandige, sterke vrouw. Ik was vaak jaloers op de perfecte Instagrammama's waarbij het lijkt of ze meer dan 24 uren hebben op een dag en hun kinderen altijd bij zich kunnen hebben, ondertussen wijntjes drinken met vriendinnen en naar evenementen gaan om zichzelf te promoten als de perfecte instamoms..

Ik ga me corrigeren, jaloers ben ik niet. Want ik weet ook wel dat heel dit plaatje maar momentopnames zijn en wij mama's allemaal onze struggles hebben. Ik had bijvoorbeeld mijn eerste blog al vier maanden geleden moeten schrijven, maar toen opeens stond onze tijd stil. Féliz en ikzelf raakten betrokken bij een auto-ongeluk. Godzijdank raakte Féliz niet gewond en had zo door haar jonge leeftijd ook totaal niet door wat er gaande was. Ikzelf leek lichtgewond, stapte uit de auto met alleen een hele grote bezorgdheid omtrent mijn toen 13 maanden oude dochter. Blijkbaar bloedde ik, want er kwamen al gauw mensen met zakdoeken en flesjes water.. maar het duurde nog een week alvorens ik echt een felle pijn begon te ervaren. Doktersbezoeken, ziekenhuisbezoeken, scans en foto's later kwam er het verdict dat ik een zware nekkneuzing had opgelopen en de zenuwen in mijn linkerarm beschadigd waren.

Op dit moment staat mijn leven even stil, ik mag niet werken. Ik mag niet al te veel achter een computerscherm zitten. Mijn nek en mijn linkerarm moet ik zoveel mogelijk rust geven.. Uiterlijk zie je niks aan mij, ik lijk oké.. Maar toch ben ik dat niet. En hoevaak ik in de voorbije maanden dacht, laat die tijd toch maar gewoon verder lopen... Hoevaak we als mama zijnde de tijd ook willen stilzetten, is het toch leuker om gewoon gezond te zijn, zorg te kunnen dragen voor je kinderen dag in dag uit zonder stil te staan dat de tijd vooruit gaan.

Liefs.

Glenn