Stoer wijf

Soms, vind ik mezelf echt een stoer wijf. Elke dag heb ik pijn en elke dag ben ik dood op en elke dag flik ik het toch allemaal maar weer! Ik geef mezelf echt te weinig credit voor wat ik allemaal doe. En dat komt denk ik grotendeels doordat ik niet altijd deel hoe ik me voel. Kev zegt wel eens dat ik vaker moet aangeven wanneer ik pijn heb enzo, alleen kan ik dan bijna 24/7 auw zeggen. Door aan te geven wat ik voel word het echt. Kan ik het niet meer verbergen. En juist dat verbergen, geeft me grip. Grip op mijn emoties en grip op mijn pijn. 

Al sinds ik mij kan herinneren heb ik buikpijn. De hele dag voel ik gepruttel van binnen afwisselend met druk, steken en vooral kramp. Het hoort gewoon bij mij en ik kan er vrij weinig aan doen. (Oke, niet helemaal waar. Ik kan er zeker wel wat aan doen alleen heb ik dan geen geld en geen leven meer). Ik heb er mee leren leven. Ik weet dat ik op sta met buikpijn en er mee naar bed ga. Alleen die kramp... die komt in aanvallen. Ik heb dus ongeveer 1 keer per dag, in slechte periodes wel 10 keer, een kramp aanval. Ik voel dan letterlijk kramp. Net zoals je kramp kan hebben in je tenen of in je kuit, voel ik kramp in mijn darmen. Alsof ik mijn peristaltiek gewoon voel. Alsof de spieren in mijn darmwand volledig verkrampen net zoals je kuit kan verkrampen. En dit doet pijn. Zo ontzettend veel pijn. Op zo'n moment duik ik het liefst in elkaar als een balletje en duuw ik mijn vuisten zo hard mogelijk tegen mijn buik aan. Geen idee waarom... maar dat lijkt te helpen.  

Die kramp aanvallen heb ik dus ook wanneer ik midden in een winkel sta. Of, zoals afgelopen weekend, ik visite heb. En dan? Niks. Precies niks. Ik doe niks, reageer niet. Ik voel en onderga en blijf lachen. Niet omdat ik het niet wil uiten of omdat ik me schaam of wat dan ook. Puur omdat ik niet zielig gevonden wil worden. Want als er één ding is waar ik een hekel aan heb, is het zielig gevonden worden. Dat ik het dus niet uit, betekend ook dat mensen het niet weten. Niemand ziet het als ik een aanval heb terwijl ik Raelyn op mijn heup heb zitten en ik een leuk gesprek met iemand voer. Niemand ziet het als ik een aanval heb terwijl ik op visite ben. Niemand ziet het, niemand hoort het dus niemand weet het. Aan de ene kant een heel veilig gevoel. Aan de andere kant zo extreem frustrerend. 

Want ja, het is zwaar. Ja, ik heb enorm veel pijn als ik met de kleine meid in mijn armen loop. Of haar moet optillen, omdat ze mama nodig heeft. Ja, soms heb ik even te veel pijn. Ben ik even te moe. Ja, soms wil ik dat iemand het weet of ziet en het eventjes van me over neemt. Begrijp me niet verkeerd, Kev doet zijn best en hij is een schat. En ook hij ziet het niet altijd, omdat ik master ben in het verbergen van mijn pijn. En dan heb ik het nu alleen maar over mijn buik, nog niet over alle andere klachten die ik dagelijks ervaar. Ik doe alles, altijd. Mét pijn. Ik kan dat. En ik ben daar trots op. En ik vind dat best stoer. 

Soms verlang ik dan even naar het respect, de aanmoediging en de trots van een ander. (En dan sluit ik mijn moeder even uit, want die ziet, voelt en hoort alles. Of ik het nou wil of niet. En ze blijft het zeggen, hoe trots ze op mij is. Dank je wel daarvoor mams). Gewoon even gezien worden, gewaardeerd worden voor hoe krachtig ik ben. Want ik bén krachtig. En zelfs ik zeg het te weinig tegen mezelf. Dus hoe kan ik het dan wel van een ander verwachten. Geen idee. Ik weet alleen dat ik alles elke dag weer doe, zorg voor iedereen, het iedereen naar zijn zin wil maken en ik altijd maar door ga. En dat? Dat is iets waar ik trots op mag zijn. 

Weet je...Al sinds ik zwanger ben zit ik een groepsapp die powermommy's heet. Nou, dat ben ik zeker. Een powermommy. En dat mag je gewoon over jezelf zeggen. Heel wat moeders (en andere ook natuurlijk) krijgen niet de waardering die ze verdienen, van andere en vooral van hunzelf. Dus mama's... You rock! Geloof in jezelf en wees niet bang om het tegen jezelf te zeggen. En weet je, begin daar gewoon nu mee. 

Laat in de comments een reactie achter met een compliment voor jezelf! Want jij verdient dit ook! 

Liefs, van mij.