Soms zie ik het even niet zitten.

Het leven is een feestje zeggen mensen om ons heen.  Maar soms voelt het niet als een feest. Want ook ik net als elke moeder (neem ik aan) loopt wel eens tegen dingen aan, of dat je denkt Nee, ik zie het nu even niet (meer) zitten.

Om het weekend komt mijn kleine jongen Mace (8), en ik besef dat het dat weekend gewoon CHAOS word. Strijd, boosheid en al. Mace is boos, verdrietig, en alles. Hij moet echt even aarden als hij hier komt. En dat aarden kan soms duren tot hij weer naar papa moet.

Ik merk dat de hele dynamiek veranderd in huis als hij er is. En dat ligt aan zoveel factoren. Doordeweeks zijn wij helemaal op elkaar ingespeeld. Regelmaat, ritme.. allemaal komt het hier. Afspraken, wat te doen etc. is allemaal duidelijk en altijd hetzelfde (Door de MCDD van dochter)  mijn kleine jongen maakt hier geen deel van uit omdat hij bij papa woont. En dus een soort ''indringer'' is in ons routine. 

De kinderen willen alle drie met elkaar spelen, maar Riley is al 13 en heeft andere interesses en vind het soms stom. Om met '' die kleuters'' mee te doen zoals hij zegt. Maar hij wil wel aandacht van Mace dus ook die tweestrijd is er, en daarom ruzies. En dan Luna. Zij heeft dus Mcdd zoals ik eerder zei, en heeft snel een vol hoofd. Maar ook zij wil aandacht, en niet buitengesloten worden. Want als de twee jongens spelen.. is het hun tijd. Maar ook Mace speelt met Luna, en begrijpt het soms niet wat zijn grote zus doet. Zij heeft '' rare '' trekjes, en communiceert soms onder zijn niveau, terwijl zij ouder is. Dus ook daar komen ruzies. 

Terugkomend op mijn titel, ik zie het soms niet zitten. Dat hij komt. En dat ligt dus niet aan hem. Maar aan de ruzies, schreeuwen etc. En soms zelfs gooien van spullen. Ik merk dat het gezin (ook hij) onder spanning staat en we allemaal niet te genieten zijn. Ik mis hem heel erg, ik wil dat hij hier is. Het is zo fijn als hij naar me toe komt en knuffelt. Zegt dat hij van mij houd. Ik heb hem graag om mij heen. Maar die weekenden met al die spanningen dat is het hele nadeel ervan.

Het autisme van Luna zorgt voor onbegrip. Riley zijn leeftijd zorgt voor irritaties (bij Luna en Mace) Spelletjes die ze met zijn drieën kunnen spelen maar soms alle drie een ander iets wil daar in zorgt voor boosheid. Er hoeft geen reden zijn om boos te worden, want ze worden het toch wel.

Ik zie soms even niet zitten dat ze weer ruzie hebben, weer schreeuwen. Soms denk ik zal ik omgangsregeling omkeren? Dat Mace hier is, terwijl Riley en Luna bij hun eigen vader zijn?

Ik weet het even niet meer... soms..