Soms

Soms voel ik me een ervaren moeder. Een ‘ik weet precies wat ik moet doen-moeder‘. Soms voel ik me een mislukte moeder, nadat mijn kind voor de 4e keer op rij een koekje naar binnen stouwt omdat ik geen zin heb in gegil. Soms ben ik een fantastische moeder. Één die speelt en gilt en springt en danst. Die alles in het huishouden kan laten varen om plezier te maken met de mini-mensjes.

Maar soms ben ik ook een verdrietige moeder. Een moeder die niet goed weet wat ze moet doen. Die, na 4 nachten geen slaap, toegeeft aan een hoofdje op je borst, zodat je enigszins slaap kan pakken. Een moeder die liever flesvoeding boven borstvoeding verkiest omdat dat fijner voelt. Een moeder die de kinderen 3 dagen per week naar de opvang doet zodat er geld binnen kan komen. Een moeder die de kinderen niet vaak in bad doet, veel te vaak de tandjes vergeet te poetsen en soms al moe wordt van de gedachte dat je niet even alleen op de wc kan zitten, hoe gezellig het ook is.

Maar bovenal ben ik een moeder zoals jij. Die verdriet kent, angsten en onzekerheden. Die soms alles weet maar tegelijkertijd ook niks. Ook ik ben een moeder die geen opvoedkundig genie is, soms maar wat doet. Net als jij. En alle andere mama’s op deze planeet. Een mama waarbij, net als bij jou, kritiek soms even te veel is. Dat wanneer je denkt dat je het eindelijk door hebt, je de grond in wordt gestampt. Dat wanneer je eindelijk een goede naam voor je kindje hebt gekozen, je besluit om je gevoel te volgen of je volledig aan je kindje over te geven, je schelkanonnen over je heen krijgt. Gewoon. Omdat iemand iets anders vindt. Net als alle andere miljoenen moeders. En al die andere miljoen moeders, willen maar één ding; het goed doen. Net als jij. Net als ik.