Snelweg angst

Ik ben geen held, op geen enkel vlak, als iets lastig is ga ik het liever uit de weg en zo is het dus ook met de snelweg.....ik wil het niet, ik kan het niet, ik durf het niet en ga het dus ook nooit doen. Maarja het begint me wel steeds meer in de weg te staan.

Toen ik 18 was en op rijles ging was het al een dingetje, dat invoegen op de snelweg kreeg ik niet goed onder de knie. Ik denk echt dat het een gelukkie is geweest dat ik mijn rijbewijs heb gehaald...

Een paar keer heb ik het geprobeerd, gewoon alleen, knop om en gaan. Dat ik nog leef is een wonder want echt ik ben dan een gevaar op de weg. Kijk ik naar links gaat me stuur automatisch mee, Zie ik een auto in mijn spiegel dan durf ik er niet voor te gaan, ik wacht en wacht en nader het einde van de invoegstrook....kortom het wordt één grote puinhoop van scheldwoorden en klotsoksels....

Nu heb ik het niet van vreemden, sterker nog ik denk dat het zelfs wat erger is geworden door mijn ouders. Want mijn lieve, overbezorgde vader en moeder rijden zelf ook niet op de snelweg. Het was zelfs zo dat ik destijds wel hun auto mocht pakken maar dan alleen voor in het dorp of een dorp naast het dorp! 

Natuurlijk had ik er toen gelijk wat mee moeten doen. Niet naar mijn ouders moeten luisteren (sorry mam) en gewoon door moeten zetten. Dan kon ik nu gaan en staan waar ik zou willen. Dan kon ik dagjes uit met de meiden, dan hoefde ik niet altijd maar mee te rijden of kon ik zelf voor mijn werk op pad ipv een ander te sturen. Kortom ik baal en het zit me in de weg. 

Doe er dan iets aan! Dat gaan jullie vast en zeker zeggen! Neem wat rijlessen. Of neem iemand mee die je helpt, maar hoe lief het ook geprobeerd is, het lukt niet, ik wil niet, ik durf niet. 

Liefs Deb,