Schuldig voelen

Herken je dit? Je man werkt fulltime, jij bent fulltime thuisblijfmoeder. Je verzorgt jullie kind(eren), het huishouden, doet de boodschappen, koopt kleding en schoenen voor het hele gezin, denkt aan verjaardagen van familie en vrienden, koopt daar cadeaus voor, onderhoudt de tuin en bent eigenlijk heel de dag druk bezig met dagelijkse dingen. Je probeert alles zo goed mogelijk te doen.

En toch, ondanks dat je de hele dag druk bent, voelt het alsof het niet genoeg is. Heb je een knagend schuldgevoel van binnen, dat je man als enige het geld binnenbrengt. Dat hij werkt, zodat jij thuis kan zijn.

Waarom jezelf schuldig voelen? Het is een bewuste keuze, deze rolverdeling, maar waarom voelt het dan zo verkeerd? Komt dat door het feminisme? Door de maatschappij? Bij mij was het voornamelijk omdat mensen tegen me zeiden: "En wat doe jij? Jij zit lekker heel de dag thuis?". Waarop ik vervolgens het gevoel kreeg dat ik mezelf moest verantwoorden waarom ik mijn man voor me laat werken, terwijl ik zelf ook best in staat ben om te kunnen werken. Ik heb niet voor niets gestudeerd.

Eigenlijk is het nergens voor nodig dat je je schuldig voelt. Jij werkt als thuisblijfmoeder ook, misschien soms nog wel harder. Alleen ziet men dat niet, omdat je er geen geld voor krijgt en thuis bent. En thuis is gekoppeld aan vrij zijn, lekker niets doen.

Ook ik heb dus lang met dit schuldgevoel rondgelopen. Ik ging nog meer doen, om me maar niet schuldig te hoeven voelen en ook in het weekend deed ik alles. Totdat mijn man zei: "Ga toch eens gewoon lekker een hele dag niets doen, dat mag ook wel eens". Ik besefte dat ik non-stop mezelf bezig aan het houden was, om maar niet dat gevoel te krijgen. Als ik maar druk genoeg was zag men wel dat ik ook hard werkte, alsof ik mezelf moet bewijzen. Maar mijn man vond het alleen maar stom dat ik dit deed en wilde juist horen dat ik eens een keer lekker niets aan het doen was. Voor wie deed ik het dan? Duidelijk niet voor mezelf en dus blijkbaar ook niet voor hem!?

Uiteraard kon ik dit gevoel niet loslaten, bleef ik maar druk bezig en voelde me alsnog schuldig dat het niet genoeg was. Ik kreeg uiteindelijk van mijn man een lijstje. Hierop mocht ik per dag vijf dingen opschrijven die ik die dag ging doen, en dan niet het huishouden als één taak, maar bijvoorbeeld alleen stofzuigen. Dit hielp enorm.

Het is moeilijk, maar je moet uiteindelijk ergens een grens voor jezelf trekken. Er staat namelijk niemand boven je die zegt dat je meer of minder moet doen, geen werkgever, je hebt niemand die op je zit te wachten als je weer eens overwerkt, want je bent al thuis en er ligt geen functieomschrijving in je kast met een bijhorend prijskaartje, deze moet je zelf maken. Misschien werk je harder, misschien werk je minder hard. Wat maakt het uit. Je doet wat jullie het beste vinden voor het gezin en waar jullie allebei het gelukkigst bij zijn. En wat andere mensen denken? Lekker laten denken, die zijn alleen maar jaloers dat zij dat niet hebben.