Rouwen met mijn kind

Lieve Lisa. Net als ik ben jij in de rouw. Het verschil is dat ik al bijna 30 ben en jij bent nog maar 5.

De grote zus waar jij al 5 jaar tegenop kijkt, die jou veel geleerd heeft, slaapt ineens niet meer naast je. Dat is heel wat, voor zo’n klein meiske. Emy heeft jou getroost toen jij als baby in het ziekenhuis lag en ze heeft je aangemoedigd om te kunnen rollen. Ze heeft je talloze keren voorgedaan hoe je moest staan en toen je dat eenmaal kon heeft ze eindeloos veel geduld gehad toen je leerde lopen. Als je weer iets nieuws kon dan was het je zus die stond te dansen, te klappen en te juichen omdat ze zo ontzettend trots op je was. Ze heeft je handje vast gehouden toen je voor het eerst naar het kinderdagverblijf ging en ze heeft je bij de deur van je kleuterklas afgezet met een hele dikke kus. Toen jij net op school zat ging ze geregeld even bij je kijken. Ze wilde er zeker van zijn dat je het redde in je eentje op je grote school. Ze liet je uitpraten, ook als je niet uit je woorden kwam met het stotteren. Ze heeft jou leren veterstrikken, ze heeft logopedie met je geoefend en ze heeft haar nagels opgegeten toen je voor het eerst naar zwemles ging en zonder bandjes het water in moest springen. ‘’OOHH ik vind dit zooooo knap van Lisa, mama!!!’’ zei ze dan tegen mij. Het zinnetje ‘’ach, kijk nou, wat is Lisa schattig’’ heeft ze denk ik wel een miljoen keer gezegd. Ik kon makkelijk met de auto van Brabant naar Groningen rijden. Ik denk dat ik heel Europa wel had kunnen doorkarren met jullie. Met jullie autorijden was altijd een heerlijk moment. Mijn broertje en ik vochten elkaar altijd de tent uit op dat soort momenten, maar jullie zongen de hele weg mee met de radio. Jullie hadden elk een eigen bed, maar zodra jij je ledikantje uit mocht vond ik Emy altijd bij jou in bed. Jij had nog wel eens de behoefte om alleen te liggen, maar Emy wilde altijd heel graag bij jou in slaap vallen en wist jou altijd over te halen. De band die jullie hadden was zo intens liefdevol.

En toen werd Emy ineens acuut heel erg ziek. Leukemie werd er geconstateerd. Je was elke dag in het ziekenhuis en met jullie beide onder mijn vleugels las ik boekjes voor, zodat het voor jullie allebei duidelijk was wat Emy nu precies had. Emy haar bloed was heel erg ziek en dat ging wel 2 jaar duren voordat haar haartjes weer zouden groeien. Emy kon helaas niet meer voor je zorgen zoals jij dat gewend was. Alsof je nooit anders gedaan had, draaide de rollen acuut om. Jij deed dansjes voor haar om haar op te vrolijken, zong liedjes voor haar om haar af te leiden, kwam met boekjes aanzetten om haar bezig te houden en deelde de Ipad met haar. Emy mocht de filmpjes uitkiezen en jij keek gewoon lekker, liggend tegen haar aan, met haar mee. Als Emy zich goed voelde gingen jullie samen knutselen en als zij pijn had dan ging je gewoon naast haar liggen. Je kon niks doen om haar pijn te verzachten, maar je kon er wel voor haar zijn door er gewoon te zijn. Op dat soort moment deed ik altijd heel subtiel een paar stappen naar achteren. Emy vond het zichtbaar moeilijk om jou te confronteren met haar ziekte, maar ze hield teveel van je om je op afstand te houden. ‘’Lisa mag mij niet kaal zien!!’’ was het eerste wat ze zei toen ik haar moest vertellen dat ze haar haartjes ging verliezen, maar je was de eerste die op bezoek mocht komen toen we haar haren geschoren hadden. Als wij met haar thuis waren dan was jij ook de hele tijd met haar bezig. Ik weet nog goed dat ze een keer spontaan vele blauwe plekken op haar buik kreeg. We moesten acuut terug naar het PMC. Jij aaide over haar korte koppie en zei zo lief ‘’he, het komt wel goed’’.

Wij hebben met zijn drietjes elkaar geleerd hoe je zorgen moet. En wij zorgen nu met zijn tweetjes voor elkaar. Sta mij toe dat ik toch een beetje meer voor jou zorg dan jij voor mij, oke? Je bent namelijk nog maar 5.