Rouwen in het donker.

Lieve Anoniem 2017, Bedankt voor je lieve berichtje. Rouw is gewoon vreselijk, en ik denk inderdaad niet dat de pijn weg zal gaan, ik merk wel dat hij anders wordt. Mijn kindjes zijn bij mijn vader in het ziekenhuis geweest toen hij in coma lag, ik heb ze verteld dat hij niet meer beter zou worden. Dood hebben ze hem niet gezien, maar we hebben het uitgelegd en aangegeven dat opa niet meer terug komt. Ze waren op de uitvaartdienst. Ze hebben een kaarsje aangestoken en gespeeld rond de kist. Ze weten wat er is gebeurd, en weten waarom ik soms huil, dan vertel ik ze dat het goed gaat met mama maar dat ik soms even moet huilen omdat ik mijn papa mis. Hoe hard ook, maar zo leren ze omgaan met de dood en mijn verdriet. Gelukkig kunnen we ook nog hard lachen om opa met filmpjes en geluidsfragmenten van voor zijn dood. Het is hard, en hij zou willen dat ik zou genieten, maar het valt soms echt niet mee. Sterkte voor jou ook, met je verlies. Liefs,

Heel veel sterkte met het verlies van je vader. Ik ben bijna 2 jaar geleden mijn moeder verloren na een oneerlijke strijd, ik heb wel de mogelijkheid gehad om echt afscheid te nemen. Dit maakt het rouwen niet minder, maar ze was niet in een keer zomaar weg. Ik heb alles nog kunnen zeggen. Ik vond het tweede jaar eigenlijk nog harder om te rouwen. Alles wat erbij komt kan ik niet meer delen. Ik heb het idee dat het niet minder word, maar je kunt er wel steeds beter over praten. Praat wel over opa met je kinderen, dit is voor jouw goed maar ook voor je kinderen. Ik kan je rouw niet wegnemen, ik kan hem niet minder maken en ik kan je ook niet beloven dat je je beter gaat voelen. Voor mij heeft het lang gevoeld alsof ik in een stofwolk leefde, alles was gedempt. Nu kan ik ook weer genieten, echt lachen en enorm met momenten vanuit mijn tenen mijn moeder missen. Ik heb ze beloofd te gaan genieten en dat ga ik ook waarmaken. Maar ik blijf over haar praten. Je hebt een leven voor en een leven na de dood van je dierbare. Het is anders, het word niet meer hoe het was, maar ook hier ga je uiteindelijk je weg in vinden. Heel veel sterkte en rouw zodra het komt. Dat is goed, zonder rouw was er geen liefde.

Ja, de pijn zit er, daar is geen ontkomen aan. Goed dat schrijven je helpt, maar weet ook zeker dat je vader heel trots op je is. Graag gedaan!! Liefs xxx

Dank je wel Damaya. Schrijven helpt me, als een eerbetoon aan hem. Zo kan men lezen hoe geweldig hij (voor mij) was, en wat een impact zijn verlies maakte op mij. Wat een simpele man kan betekenen omdat hij zijn meisjes zo goed heeft opgevoed. Ik ben trots op hem, en dat mag iedereen van me weten. Hij verdiend dit, en het helpt me verwerken. Die paniekaanvallen in het donker heb ik gelukkig niet meer elke nacht :-) dus ik weet dat het beter word. En ik weet dat hij me een schop onder mijn kont zou geven als ik bij de pakken neer zo gaan zitten ? We komen er wel, jij ook, maar de pijn zit er. x