Rouwen en opnieuw bouwen

Onlangs ging het licht uit..

Na maanden van springen, rennen, vallen, opstaan en weer doorgaan.

Na de zoveelste rennen en vallen, kwam er geen opstaan meer.  Ik bleef gewoon liggen, en al het intense verdriet van de laatste jaren kwam er explosief uit.

Ik werd plots verplicht om pauze te nemen, om tijd te nemen om te rouwen, en  opnieuw te bouwen.  

Dus ik maakte tijd, echt tijd, om te werken rond mijn verlies. In januari 2017, stortte onze wereld de eerste keer in. Ons eerste dochtertje Aure*, werd veel te vroeg geboren. Na een immense strijd voor haar, moesten we een keuze maken, eentje die met intense liefde voor haar werd gemaakt. Want kiezen om afscheid te nemen, is niet opgeven, wil niet zeggen niet aankunnen, maar wil zeggen ongelofelijk sterk zijn, en beseffen wat het beste voor jou was. Ook al betekende dat ook voor de rest van ons leven een stukje van de puzzel die zal ontbreken, en een stukje van mijn hart dat nooit meer terugkomt. We hebben onnoemelijk hard voor je gevochten, intens van de korte periode met jou genoten.  Nooit helemaal afscheid genomen, want je hoort er gewoon voor altijd bij.

In december 2017 werden onze twee prinsjes geboren, na een intense zwangerschap, waren ze eindelijk daar. Het gevoel van opluchting bij de eerste kreetjes is onmogelijk te beschrijven.  Toen mijn blik en die van vriendlief kruisten, zei dit meer dan 1000 woorden.  Het leek bijna te mooi om waar te zijn, en het duurde dan ook even voor we oprecht durfden genieten. 

December 2018 mochten we jullie eerste verjaardag vieren, wauw, wat gaat de tijd snel!  Het eerste jaar was zwaar, vermoeiend, maar vol van liefde. Kort daarna,  januari 2019, stortte onze wereld een tweede keer in.  1 van onze jongens bleek epilepsie te hebben ,   Ik hoor mezelf nog zeggen,   oké  "maar"  epilepsie , medicatie opstarten en dan kunnen we weer door. 

Helaas  is het niet " maar".  We zijn bijna een jaar verder,  van medicatie na medicatie, ziekenhuisopnames, ontelbare zorgverleners die we plots binnen moesten laten in ons gezin,  nog steeds wachtende op resultaten van genetische onderzoeken. Diagnose epilepsie en ontwikkelingsachterstand.  Verder is alles een vraag en afwachten.  Onze puzzel brokkelde opnieuw af.. we werden verplicht om onze toekomstdromen voor jou aan te passen, in een ander perspectief te zien.  Wetende dat jij jouw pad op een andere manier zal bewandelen..  Leren leven met " een levend verlies" 

Wat had ik het graag anders voor je gezien lieve schat. 

Maar ik beloof, ik zal er zijn voor jou, elke keer opnieuw.Wanneer je de zoveelste slapeloze nacht hebt, zal ik je uren blijven wiegen, want daar word je rustig van.  Als de wereld weer te druk en te luid is, zal ik jouw anker van rust zijn.  Als alles weer eens rondom jou instort, zal ik de rots zijn waar jij je aan vastklampt. 

Maar ik zal ook genieten, genieten van jouw geweldige lach, en de manier waarop je kijkt met je felblauwe ogen die meer zeggen dan 1000 woorden. Van jouw deugenieterij, en de manier waarop je enthousiast met je handjes fladdert wanneer je intens gelukkig bent.

Hoe jij ondanks alles zo vrolijk en onbezonnen door het leven gaat,

Hoe jij ons er telkens weer doortrekt op moeilijke momenten, gewoon omdat jij jij bent...

Ondertussen bijna 2 jaar, 2 jaar  van intense, grenzeloze liefde voor jou.