Rituelen

Raar hè dat je zoveel van iemand kunt houden ..en wordt dat nou alleen maar meer als ze ouder worden?.."

Was de vraag, die een vriendin/collega van me stelde. Zittend op een muurtje en starend naar de puberende leerlingen die zich nogal stoer probeerden op te stellen in groepjes. Wachtend op de schoolbel, met zelfgeschreven briefjes in hun broekzak, welke ze na de pauze in zouden leveren onder het mom van; een zere knie oid. Om vervolgens de avonturen die ze zouden beleven buiten de les vast te kunnen leggen op social media.

'..Ik denk tot dat ze pubers worden' was wat ik antwoorde op haar vraag. Dan is het de tijd van Murphy's law enzo.

..Ik hoop dat die van mij een leuke puber wordt ..dacht ik. Een beetje ondeugend en rebels maar ondernemend met een open blik. Klein maar toch groot net als de leerlingen hier op het plein maar vooral een heerlijke onbevangen kind. Nieuwsgierig naar alles en vooral niet bang.

".. Als ze ouder worden krijg je denk ik meer van die rituelen.. vertelde ik verder".

"Ik praat nu bijvoorbeeld elke avond voor het 'naar bed gaan' met haar twee lievelings-knuffels, genaamd: Hond en Konijn (Erg origineel gezien het feit het een hond en konijn zijn).

Hele gesprekken zijn het. We kletsen over regenbogen, dikkertje dap en zijn giraf, over opa's en oma's, pepa big, over hoe wc papier gemaakt wordt, over Derk in de hondenhemel en of ze morgen weer een verrassings-chocolade-ei mag".

..Ook worden er boeken voorgelezen en een wens gedaan. Dit laatste gebeurd met onze handen gevouwen en onze ogen dicht. Nejifi kan nu precies 3 seconden lang haar wens voor zichzelf houden. Vervolgens kan ze ook erg trots en hardop haar wens delen; ..Ik ..ik ..ik wens dat ik met mijn mama naar de Jumbo mag, boodschappen doen.

Vaak probeer ik haar dan uit te leggen dat ze ook een keer een andere wens mag doen ..naar de efteling?, monkeytown?, het sprookjesbos? Een wens voor iemand anders..?? ..Maar dit blijkt volkomen kansloos.

Voor ik uit haar slaapkamer vertrek moet het versje van mijn opa opgezegd worden. Worden er nog een paar heeele grote knuffels uitgedeeld, oefenen we met scheel kijken en gekke bekken trekken. En dan achteruitlopend trek ik me terug richting de deur, waarbij ik ondertussen handkusjes de lucht in blaas, die zij dan weer moet vangen.

"Mamaaaaaaaa"

"Ja Nejifi?"

"Ga je niet weg?"

"Nee, ben je gek.. ik verdwaal toch zonder jou"

"Gekke mama"

"Hou van jou, welterusten"

Ja.. ik denk van wel. Je gaat steeds meer van ze houden ..en soms zelfs het allermeest als ze slapen.