PTSS en de mondkapjesplicht

Vanaf het moment dat de mondkapjes aangeraden werden werd ik al getriggerd. Een gevoel van angst en onveiligheid omarmde mij zodra ik iemand bij de kassa kreeg met een mondkapje op. Flashbacks van de gewapende en gemaskerde overval van inmiddels bijna vier jaar geleden overvielen mij. Alsof ik terug ging in de tijd. Maar het was te overzien. Niet iedereen deed hieraan mee gelukkig en mensen waren nog aardig en kalm.

Toen moesten er mandjes worden meegenomen worden door de klanten om zo het aantal mensen in de winkel bij te kunnen houden. De irritatie bij de klanten was te merken en zo werd het voor mij steeds moeilijker de flashbacks te stoppen. Het gevoel van onveiligheid versterkte. Ik voelde mij opgesloten, gevangen in mijn kassablok. Iedereen heeft er last van. Ik ben niet de enige. Je kan dit. Ga gewoon door.

Langzaam maar zeker raakten mensen gewend aan het idee. Mondkapje mag, mandje verplicht. Prima. De zomer ging voorbij en na een fijne vakantie om weer op te laden er weer volop tegenaan. Of toch niet?

De mondkapjesplicht. Help! Ik probeerde het en ik probeerde het. Iedere dag weer. Iedere klant, flashbacks. De irritatie bij klanten hoger, zelfs tot aan verbaal geweldadig toe. Ik kan dit niet. Ik moet weg! Help mij! Iedere dag probeerde ik dat denkbeeldige knopje om te zetten en verder te gaan maar iedere dag flashbacks. Iedere dag angst. Thuis merkte ik de spanning ook bij mijn man. Ook zijn PTSS werd getriggerd en helaas was hulp voor hem dankzij Corona ook nog ver te zoeken. Om over de kinderen maar niet te spreken. Twee ouders, getriggerd dag in dag uit. Energie voor tien hebben, maar het niet kwijt kunnen. Bommen die barsten om de haverklap. Dit moet anders!

De knoop doorhakken. Wat was dát moeilijk. Ik ben geen opgever. Ik ga altijd gewoon door. Ik moet dit kunnen. Maar tegelijkertijd kapot, klaar, op. Ik wil niet meer. Ik kan niet meer. Eenmaal die strijd met mijzelf aangegaan en de ziektewet in gegaan. Burn-out. Tijd voor mezelf om aan mijzelf te werken, dacht ik, hoopte ik. Bam, lock-down. Kinderen thuisschool. Agressieve kleuter. Slecht slapende baby. Overprikkelde tiener. Ook nog steeds geen psychische hulp voor mijn man. Help mij! Help ons! Stop dit alsjeblieft!

Drie maanden later.. Langzaamaan wat stapjes vooruit en weer één stapje terug. Iedere dag weer een strijd. EMDR, zwaar, kapot, moe. Maar tegelijkertijd vooruitgang. Rust in huis, rust in mijn hoofd. Kinderen weer ritme, weer naar school. Manlief eindelijk zijn psychische hulp, ook stukken positiever. Thuis gaat het goed. Buiten gaat het goed. Op de koffie bij collega's gaat het redelijk, maar in de supermarkt. In de drukte klap ik dicht. Tig mensen door elkaar krioelend om mij heen. Onherkenbaar, overal. Geen uitgang, anderhalve meter. Help ik moet hier weg! Mijn ademhaling gaat steeds harder, mijn hart bonst in mijn keel. Ga aan de kant, schiet op, ik moet hier weg! Ik zie de overval. Ik zie hoe het schoolplein zich om mij heen verzamelt terwijl mijn klasgenoot mij uitscheld. Ik zie hoe een groepje jongens mij en mijn vriendin vast houden tegen het hek bij de speeltuin. Ik zie een zolder waar ik niet vanaf kom. Ik zie.. ik zie en voel angst, gevangen in het moment. In de rij, reken af en ren snel naar buiten. Ik zie mij en mijn vriendin rennen. Keihard rennen naar huis met tranen in onze ogen. Ik hoor mij drie keer bellen om mijn collega naar voren te laten komen nadat de overvaller weg is gerend. Ik zie mijzelf thuis, weg van die zolder. Ik ben vrij. Ik ben weg. Eindelijk! Een teug frisse lucht. 1, 2, 3, 4, rustig ademhalen. Langzaamaan wordt het beter, rustiger. Ja ik kan weer door. Ik kan dit. Ik ben geen opgever. Ik kom er wel. Ik moet door! Nog even doorzetten. Iedere dag weer een paar stapjes vooruit en één stapje terug, maar dat is niet erg. Uiteindelijk, kom ik er wel hoe dan ook.

Fotografie Remco Wesselius