P.T.S.S. met een angststoornis (deel 1)

Toen mijn vader overleed in 2012 was ik al bewust bezig met rouwen. Ik moest er bij stilstaan, bang om later er last van te krijgen. Als ik nu rouw dan krijg ik later de klap niet. Dat was wat ik toen dacht. Nooit bedacht dat ik die klap meerdere malen zou krijgen.

Ik heb alles bewust meegemaakt, maar eigenlijk ook weer niet. Het ging op automatische piloot. Automatisch dus. Als ik er nu aan terug denk weet ik zeker dat ik het nu ook zo zou hebben gedaan. Er kwam zoveel op mijn bordje terecht in die 3 dagen. Afscheid nemen, alles regelen voor de begrafenis en dan ook nog het appartement leeghalen. Ik had geen andere keus. Was het slim? Dat blijft de vraag.

Tot eind 2015 heb ik er meegelopen. Het ging van kwaad tot erger. Ik kon niet over het overlijden van papa praten. Alleen al bij het woord papa begon ik al te huilen. De maand voor zijn sterfdatum was het al helemaal drama. Huilen, boos, teleurgesteld, blij en alle emoties die een mens kan hebben in een achtbaan. Een paar keer per dag.

Ik probeerde er mee te dealen. Zo nuchter als dat ik ben denk ik altijd: er zijn mensen die het erger hebben dan ik. Maar ik was niet bewust met wat de mensen om me heen zagen. Meerder malen per nacht werd ik huilend en zwetend wakker door een nachtmerrie. Of ik werd wakker gemaakt door manlief omdat ik aan het schreeuwen en gillen was.

Ik durfde niet alleen thuis te zijn. Was ik dat wel, dan isoleerde ik mezelf met de gordijnen dicht zodat ik een veilig gevoel kreeg. Als alles dicht is kon niemand mij zien en was ik zeker veilig. Zo dacht ik.

Meerdere keren per week een paniekaanval. Manlief die mijn steun en toeverlaat is wist niet meer wat ie moest doen. Ik was een hoopje ellende geworden die alleen maar bang was en huilde.

Werken deed ik nog wel. Tot dat ik te maken kreeg met een agressieve winkeldief. De emmer was vol. Veel te vol. Ik kon niet meer. Ik was niet meer de melissa die iedereen kende, de vrolijke, spontane en zorgzame melissa. Het werd tijd om naar de huisarts te gaan.