Overweldigend overweldigd

Na ruim 2 uur hebben we de voor nu belangrijkste zaken geregeld. De kaarten, de tekst, de kist, de bloemen, waar en wanneer de uitvaart plaats gaat vinden en de plaats waar E.J. opgebaard zal worden; in de schuur.

Bij de vraag waar E.J. opgebaard zou worden had ik al in mijn hoofd hoe ik het wilde. Ik wilde hem niet ergens in een ruimte elders, dat lijkt zo ver weg, zo koud, zo kil. In ons huis wilde ik ook niet. Ons huis is klein, het word er snel warm en het is enorm confronterend om direct met je neus op de kist te zitten zodra je er binnen stapt, helemaal met de kinderen. “We hebben een grote schuur welke nog beter geïsoleerd is dan ons huis.” De uitvaartverzorger kijkt me met een lichte blik van verbazing aan en zegt: “Oké, maar er komen wel warme dagen aan. Maar goed, we kijken er zo wel naar.” Als hij al zijn kijkboeken en ingevulde papieren weer in zijn tas gestopt heeft gaan we naar buiten om de schuur te bekijken. De schuur die nu nog vol staat met fietsen, speelgoed, oud papier. Noem het maar op en het staat er. Als we daar zo staan kan ik me nog niet voorstellen hoe het zal worden met mijn liefste in een kist. Het is onvoorstelbaar en overweldigend. “M. ik ga er zometeen vandoor om alles te regelen, maar voordat ik ga heb ik nog kleding nodig. Zodra ze klaar zijn met de obductie komt E.J. naar ons toe, wij gaan hem wassen, aankleden en daarna wordt je gebeld dat we hem thuis brengen.” Ik knik en loop naar binnen terwijl anderen de schuur gereed gaan maken voor de thuiskomst van E.J. Trillend als een rietje sta ik voor de kast. Wát moet ik hem meegeven? Wat moet hij aan? De dag er voor had ik nog keihard moeten lachen toen E.J. beneden kwam in een overhemd die 10 kilo geleden nog prima zat. “Asjeblieft.” Ik overhandig de uitvaartverzorger het stapeltje kleding. Zijn overhemd die hij droeg toen we trouwden, de trui die hij droeg op die ene mooie foto met M. toen we naar K3 geweest waren. Een broek, boxershort en sokken. De uitvaartverzorger legt zijn hand op mijn schouder en praat zacht, “Je doet het zo goed, en ik doe mijn best om alles goed te doen voor jullie.”

Als de uitvaartverzorger vertrokken is zie ik hoe N. vrolijk als altijd staat te springen op de trampoline. M. is weggedoken in een spelletje. Ik pak dan ook mijn telefoon, er zijn meerdere gemiste oproepen en de berichten blijven binnenstromen. Eigenlijk vanaf het moment dat ik de kinderen dit onmenselijk pijnlijke nieuws moest vertellen word mijn leven overgenomen. In overleg met school hebben zij het die ochtend ook bekend gemaakt onder de ouders en in de klassen. Juf komt tussen de middag even langs, dit was erg fijn voor M. Alle kinderen in de klas hadden mooie tekeningen gemaakt voor haar en dit nam juf voor haar mee. Mijn telefoon blijft gaan, alles gaat in een roes aan me voorbij. Ik voel me verdoofd maar aan de andere kant ga ik door op adrenaline.

Als de schuur gereed is en velen vertrokken zijn gaan we eten met de kinderen. E.J. is nog steeds niet thuis, maar dat moment komt steeds dichterbij. Ik krijg geen hap door mijn keel en ben aan het bedenken hoe ik N. met zijn net 2 jaar kan voorbereiden op wat er komen gaat, want in hoeverre begrijpt hij het? “N. leg je hand eens hier.” Ik leg zijn eigen handje op zijn borst en daarna doe ik hetzelfde bij mezelf. Hij kijkt me met grote verwachtingsvolle ogen aan. “Voel je dat? Boem boem, boem boem, boem boem. Dat is jouw hartje. Mama heeft ook een hartje, M. heeft een hartje, oma.. iedereen.” Hij slaat zachtjes met zijn hand op zijn borst en zegt: “Hatje boem boem!” Ik kijk even omhoog om mijn tranen te laten verdwijnen en ga dan verder. “Ons hartje doet dat mooi, maar papa’s hartje doet het niet meer.” Hij houd zijn hand stil en zegt: “Tapot hatje papa?” “Ja liefje, papa’s hartje is kapot.” M. valt mij bij en praat er verder over door tegen N. “Papa is dood.” Zegt ze. En wat komt dat binnen. Vlak daarna belt de uitvaartverzorger. Gek genoeg maakt mijn hart op dat moment een sprongetje, want dat zou betekenen dat hij eindelijk naar huis komt. Ik E.J. eindelijk weer bij me heb, kan aanraken, voelen, gewoon bij hem zijn. Maar de uitvaartverzorger belt om te zeggen dat de obductie vertraging opgelopen heeft omdat er twee forensische zaken voor gingen. Eigenlijk betekende dat dat E.J. op zijn vroegst de volgende dag in de ochtend thuis komt. “Al is het ‘s ochtends om 5 uur, als ik maar even gebeld word.” De uitvaartverzorger betuigt zijn spijt dat het zo lang moet duren. “Ze gaan je bellen als ze er aan komen.”

Na het eten komen zijn ouders weer bij ons, gaan mijn broer en schoonzus naar huis en later dan normaal maak ik samen met mijn moeder de kinderen klaar om naar bed te gaan. Ik sta met N. op mijn heup als M. zegt: “Mam, er staat een zwarte bus en twee meneren in van die nette pakken.” Ik frons en kijk vluchtig op mijn telefoon of ik iets gemist heb. Maar ik ben niet gebeld. “Misschien wel visite van de buurman.” Zeg ik. “Nee mama! Ze komen hier naartoe!” De angst en het verdriet is bij M. van haar gezicht af te lezen als de bel gaat. E.J. zijn vader doet open als ik met mijn kinderen dicht tegen mij aan verbijsterd rondkijk. “Ze komen hem brengen.” Zegt E.J. zijn vader. Ik voel me vanbinnen ontploffen. Ik ben boos en ontzettend verdrietig. Ik sta op het punt om N. naar bed te brengen en kan E.J. niet thuis ontvangen zoals ik dat wilde voor hem, voor onze kinderen en mezelf. Ik ben overweldigd, dit alles is overweldigend. -