Ons kleintje had duidelijk ergens last van.

De betoverende roze bubbel waarin ik leefde, veranderde langzaam in een diepzwart gat. Ik voelde zoveel en tegelijkertijd helemaal niets. Waar ik al die jaren gemakkelijk overheen kon stappen en/of een pokerface kon opzetten, lukte me dat nu niet meer.

Alles was me te veel, de onmacht die ik continu voelde door het vele huilen van G en S, die daar op haar eigen manier weer op reageerde. Ik voelde me tekortschieten na beide kinderen. We haalden als ouders alles uit de kast, om maar te kijken wat zou werken. We probeerden wat we bij S hadden geprobeerd, om het G zo comfortabel mogelijk te maken. Ze had duidelijk ergens last van, maar van wat?

We begonnen nog meer te kijken naar het "ritme" van G en wat we hierin konden veranderen. Echt een vast ritme hadden we namelijk niet; elke dag was anders. De ene dag kwam ze om de 3 uur voor de fles en de andere dag weer om de 2,5 of 4 uur. We probeerden meer met haar slaapjes te doen, hielden haar maximaal 1 à 1,5 uur wakker om vervolgens weer een slaapje te doen. Eerder sliep ze waar ze in slaap viel, dat kon zijn in de box, wagen of draagzak of heerlijk bij mij op de bank. Als dit nu lukte, legden we haar toch vaker in haar bedje. Misschien had ze last van alle prikkels, er was immers veel geluid in huis? Uiteindelijk pakte het goed uit om haar slaapjes in bed met de white noise machine van Numsy te doen. Hierdoor huilde ze niet meer continu en viel ze uiteindelijk rustig in slaap. Hoewel haar alleen boven in haar bedje leggen wel een beetje tegen mijn gevoel inging, deden we alles om het zo rustig mogelijk te maken.

We merkten dat G vaak gespannen was en besloten om langs de osteopaat te gaan. Bij S deed dit wonderen, waardoor we er bij G ook alle vertrouwen in hadden. G was net 5 weken oud toen we voor het eerst gingen. Het bleek dat ons kleine meisje behoorlijk vastzat. De stress die ze tijdens de bevalling had ervaren, was in haar lichaampje gaan zitten. Onze arme schat moest in totaal 9 keer behandeld worden. Na de eerste twee keer werd het huilen alleen maar erger; ze had duidelijk last van de behandelingen. De osteopaat had van tevoren al aangegeven dat dit het geval zou zijn. Ze had zelden baby's die zo vastzaten als G. Langzaamaan merkten we verlichting en werd het huilen minder; het had vooral veel tijd en liefde nodig. Wat was ik blij voor G dat ze zich eindelijk weer een beetje oké begon te voelen. Je hart breekt als je kleintje ergens last van heeft en je als ouders niet weet wat het precies is. Er kwam al gauw weer wat rust in huis; beide meisjes waren weer gelukkig. G ging als een speer in haar ontwikkeling. Ze deed zoveel in korte tijd; voor we het wisten rolde ze al om, zo anders dan bij S. Totaal niet met elkaar te vergelijken, maar G ging echt abnormaal snel. Zelfs bij het consultatiebureau zeiden ze het met 10 weken. Eigenlijk wilde ik dit helemaal niet horen; naar mijn gevoel was ik er al die tijd niet "bewust" bij en kon ik niet echt genieten van het hele kleintje. Ja, de eerste weken wel, maar daarna leek het alsof ik het steeds minder bewust meekreeg allemaal.

Het ging steeds minder goed met mij. Ik deed zo mijn best om alles goed te doen voor de kinderen dat ik mezelf helemaal voorbij liep. Ik was totaal mezelf niet meer; ik voelde me continu opgejaagd. Ik had de hele tijd een drukkend gevoel op mijn borst en was intens moe. Het huilen stond me meer bij dan het lachen; ik voelde me zo ontzettend neerslachtig. Maar waarom? Ik snapte het niet; ik heb alles waar ik ooit van gedroomd heb en meer.

Wil je weten hoe het verder gaat? Blijf volgen 🤍