Onderzoek

Na de missed abortion ken ik mijn lichaam niet meer. Mijn cyslus is in de war, als ik menstrueer is dit soms heftiger, ik heb het vaker warm, ik heb zere spieren, ik heb vaker stemmings wisselingen, ik ben soms zo moe..

4 jaar geleden ben ik ook met deze klachten na de huisarts gegaan, hier bleek mijn schildklier traag werkend te zijn, maar nog net op het randje. Dit moest elke 3 maand gecontroleerd worden. Ik kreeg toen een nieuwe huisarts en die vond het niet nodig, die vond de waarde wel goed.

En de grootste frustratie en verdriet de zwangerschap blijft uit..

Ik word elke maand onzekerder van mijn lichaam en ik voel aan alles dat er iets niet goed zit. Ik doe ovulatie testen en sommige maanden krijg ik geen positieve test.

Na de missed abortion heb ik een aantal inwendige echo's gehad, dit zag er prima uit. Toch voel ik dat er iets niet goed zit. Ik stap naar de huisarts, vorig jaar september met dit verhaal. Er wordt bloed geprikt op een aantal vitamines, dit is allemaal goed. Ik moet wachten en een zwangerschap is gewoon geluk hebben. Dit weet ik uiteraard wel maar toch blijft het knagen en voelt het voor mij niet oké.

Ik wacht een aantal weken en bel dan toch weer de huisarts, ik wil toch hogerop. Ik krijg een verwijzing naar een medisch centrum. Ik hoopte bij deze afspraak wat wijzer te worden. Helaas zei deze beste man ( gynaecoloog) zwanger worden is de 6 gooien, je moet nog even geduld hebben, het is nog geen jaar geleden, dat is het pas in april / mei. Ik gaf aan graag bloed te willen prikken op een aantal hormonen. Deze beste man zei of ik nou bloed prik of niet, hierdoor blijft een zwangerschap niet uit en staat los van een zwangerschap. Dus ik ging weer naar huis. Thuis stortte ik een soort van in, ik voelde aan alles dat er iets mis is met mijn lichaam maar ik heb het gevoel dat ik niet wordt gehoord. Ik moet maar doorgaan, elke maand weer testen, elke maand weer " aan de slag " tijdens de vruchtbare week. En elke maand weer die teleurstelling en weten en voelen dat het niet klopt. Ik bel nogmaals de huisarts op, ik wil niet meer naar dit medisch centrum, ik wil naar de gynaecoloog waar ik ook liep bij mijn 1e zwangerschap. De verwijzing maakt ze in orde en al vrij snel kan ik terecht. We praten samen, ze maakt een echo, deze ziet er goed uit. Er groeien eitjes. Als de echo klaar is zegt ze dat er gezien het verleden geen reden is waarom het niet spontaan zou lukken. Maar ook ziet ze aan mij dat ik er door heen zit en graag wil weten wat er niet goed is met mijn lichaam.

Ze regelt diezelfde maand voor mij een follikel meting. Ik word dus een cyclus gevolgd, incl bloedprikken. Dit vond ik zo fijn!

De gynaecoloog gaf aan dat tijdens de metingen de eitjes niet goed genoeg groeien, ze denkt aan clomid. Maar toen we de belafspraak gepland hadden kwam er totaal iets anders uit. Ik heb een te traag werkende schildklier hierdoor blijft een zwangerschap uit en krijg ik ook geen of geen goede eisprong. Maandag moet ik naar de huisarts en waarschijnlijk ga ik in behandeling bij de internist. De schrik zit er behoorlijk in, als je hoort dat het om een auto immuun ziekte gaat. En ik heb geen idee hoe dit nu allemaal gaat verlopen maar wij gaan van het beste uit en hopen op het beste.

Zijn er meer mama's die zich herkennen in dit verhaal? En dit dit misschien hebben en eventueel medicijnen slikken en een goede zwangerschap hebben of hebben gehad?