Ondergewicht tijdens de zwangerschap?

Laten we even terug gaan naar mijn kindertijd. Ik ben altijd al klein en fijn geweest, al vanaf dat ik kind was. Ook tijdens mijn pubertijd bleef ik altijd slank, ondanks de zakken chips, saucijzenbroodjes, de zakken snoep die ik dagelijks weg werkte op de middelbare school. Ik kwam gewoon niet aan. Mensen waren vaak jaloers, of zeiden "wees blij dat je niet aankomt". Nou, ik kan je vertellen, ook dat is niet altijd leuk. Ik moet eerlijk zeggen, nu was ik ook niet bepaald een "grote" eter hoor, het avondeten was vaak wel een drama, ik luste niet veel, mijn brood gooide ik dan liever weg op school om dan dat verrukkelijke saucijzenbroodje te halen, en haalde we in de pauzes chips en snoep, oeps! Dan moeten de kilo's eraan vliegen, zou je denken. Maar wat ik ook at, ik kwam gewoon niet aan. Terwijl ik dat zo graag wilde. Ik had altijd ondergewicht met mijn 1.65m.

En dat bleef eigenlijk zo tot ik zwanger werd van Macey. Ik woog 50 kilo aan het begin, daar bleef ik eigenlijk al een paar jaar op "hangen".

Ik kende toen geen misselijkheid en al vrij snel kreeg ik véél behoefte aan eten. Ik had altijd honger tijdens de zwangerschap, zodra ik op stond en tot ik naar bed ging was ik aan het eten. Zelfs 's nachts, ik barste van de honger. Rond de 16 weken van de zwangerschap woog ik al 56 kilo, het ging gewoon zo snel, en ik merkte dat ik me steeds beter ging voelen met een paar kilootjes meer. Ik zat eindelijk op een "goed" gewicht. Iets wat me anders nooit gelukt zou zijn. Ik heb me eigenlijk de gehele zwangerschap top gevoeld. Op het laatst wel wat minder energie natuurlijk door al dat waggelen. En het vocht niet te vergeten, vooral in mijn voeten. Ik woog net voor de bevalling zo'n 75 kilo. Als ik foto's terug kijk, herken ik mezelf echt niet meer terug.

Na de bevalling was er al zo'n 10 kilo af. Vooral véél vocht. En daarna ging het wederom snel. Mede door mijn postnatale depressie & angststoornis vlogen de kilo's er weer af. En al vrij snel zat ik weer op mijn "oude" gewicht. Anderen zouden er misschien blij mee zijn geweest, ik baalde. Want ik had best wel wat zwaarder willen zijn. Ik had zoveel meer energie tijdens mijn zwangerschap, klinkt gek, maar het was zo. En natuurlijk, met een newborn ben je gewoon niet fit, dat weten we allemaal. Maar gelukkig hadden/hebben we een echte slaapkop. En komen we gelukkig aan genoeg slaap toe.

Voor de tweede keer zwangerZoals de meeste van jullie nu wel weten verwachten wij ons tweede wondertje in mei. En zoals velen me al gezegd hadden: "elke zwangerschap is anders Juud". Yup. Dat weet ik nu wel, ha ha. Al vanaf week 6 kots, en kotsmisselijk. Ik ben nu 14 weken en het is gelukkig voorbij. Maar al een hele tijd voel ik me slap, moe, futloos. Veel duizeligheid, hoofdpijn, raar gevoel in mijn benen. Hartkloppingen. Gewoon nergens zin in. Zelfs gaan werken was een hele opgave. En dan moest de zorg voor Macey ook gewoon doorgaan natuurlijk.

Ik ben meerdere malen flauwgevallen. Tot vorige week, ik was flauwgevallen tijdens het autorijden, onderweg naar mijn werk. Ik vond het nu te eng worden en ik belde mijn huisarts op. Zelf dachten de mensen om me heen en ik zelf ook, aan een ijzertekort. Alle symptomen wezen er tenslotte op. Ik mocht gelijk naar de huisarts komen. Ze keek me helemaal na. Een week ervoor had ik al bloedgeprikt op glucose en de hemoglobinewaarde (ijzer). Tot mijn verbazing waren die gewoon goed. Mijn Hb was zelfs nu aan de hoge kant. Dat betekend genoeg voorraad. Er moest wat anders aan de hand zijn toch? De huisarts keek naar mijn bloeddruk, die was netjes. Ze meette me op, en ik moest op de weegschaal gaan staan. Oei, zei ze. 48 kilo. Dat is wel heel weinig! Ik schrok er zelf ook van.

Ik ben natuurlijk de afgelopen weken erg misselijk geweest door de zwangerschap. Ik hield nagenoeg niks binnen. Zelfs niet eens een slokje thee. Maar nietwetend dat ik daardoor zoveel was afgevallen. Ik zag het zelf echt niet aan mezelf. Maar dat verklaarde dus het flauwvallen, de duizeligheid, het moe en futloos zijn. De pijn in mijn benen, en de hartkloppingen.

De huisarts zei dat mijn spieren zowat werden "opgegeten". En dat mijn lichaam nóg harder moest werken voor het baby'tje in mijn buik, en het extra bloed wat rondgepompt moet worden. En dat voel je gewoon aan je lichaam, je kan niet meer.

DiëtistIk ben nu doorverwezen naar een diëtist. Iets wat misschien al veel eerder had moeten gebeuren. Maar ik ben blij dat ik geholpen word. Mijn gewicht moet zo snel mogelijk omhoog gehaald worden. Want mijn kleine frummel heeft het veel te hard nodig, en ik natuurlijk ook. Dan zal ik me eigen hopelijk weer een stuk beter gaan voelen. Gelukkig gaat het met mijn klein wondertje helemaal goed, en trappeld er flink op los.

Voor alle mama's met hetzelfde probleem, trek aan de bel, en blijf er niet te lang mee lopen. Op een gezond gewicht zitten is zo belangrijk.. En vooral tijdens de zwangerschap. 

Mochten andere Mama's tips hebben voor mij qua voeding, laat het weten in een reactie! 

Veel liefs Judith

Wil je niks van mij missen? Vergeet me dan niet te volgen op Instagram: judithxmacey